متن رفتی

سگها کنار استخوانت خودکشی کردند
بعد از تو حتی دشمنانت خودکشی کردند


بوی تن تو مست کرده لاشخورها را
زنبورها دور دهانت خودکشی کردند


رفتی و مرگ آهنگ می زد پیش پاهایت
تصنیف ها روی لبانت خودکشی کردند


پیغمبر تاریکی! ای ارواح شیطانی
پشت سر تو پیروانت خود کشی کردند...

تو رفتی و پر پروانه ها سوخت
زکبریت غمت این دل بر افروخت
تو رفتی وجهان با آه سردی
لباس آخرت بهر دلم دوخت

حجت اله حبیبی

وقتی رفتی مُردم
ولی دم نزدم
تا کسی نفهمد که قلبم با تو می زد.....

حجت اله حبیبی

رفتی وآسمان دلم ابری شد
می ترسم ،باران بگیرد
من و بارون....
و چتری که دستان گرمت را می طلبد...

حجت اله حبیبی

رفتی وآسمان دلم ابری شد
می ترسم .....
می ترسم ،باران بگیرد...
من و بارون و چتری که دستان گرمت را می طلبد...
حجت اله حبیبی

روی خطوط سرنوشتم رد پایت بود
هرجا که می رفتم به گوش من صدایت بود

هرجا، میان کوچه و شهر و خیابان ها
حتی به سرخط خبرها ماجرایت بود

آنقدر بودی تا که دنیا بی تو کوچک شد
دنیای کوچک در کنارت بی نهایت بود

در فصل های سرد و...

تو رفتی و مانده است حالا کنارم فقط
گلی سرخ، یک جایِ خالی، دو فنجانِ چای

شنیدم از لب شعرم که رفته ای،
یار همیشگی ام
رفتی و شرح این همه دلتنگی را
باکه بگویم ای همدم بی کسی ام
هوای دلم ابری ست پراز حسرتم
ای بغض ،ای رفیق تنهای ام
خیال ندیدنت ای حسرت چشمانم
رسانده درد را به استخوانم ،می دانی ام،؟
نغمه...

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید
بهار رفت و تو رفتی و هرچه بود گذشت

چه حسرت ها که جایش در دل ماست
تو رفتی،قاب عکست مانده اینجا

غزل
در سینه ام آتش به پا کردی و رفتی
با سوزِ غم ها آشنا کردی و رفتی
با آن که تو غیر از وفا از من ندیدی
ای سنگدل آخر جفا کردی و رفتی
زیباترین راه است راهِ عشق ،امّا
برگشتی از راه و خطا کردی و رفتی
دیدی؟...

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام
همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام
شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام
حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود
تا تو ز من بریده ای...

زمستان آمد و یکبار دیگر موسم دی شد !
نبودی و بدون تو خزان بی عشق ما طی شد !

نمی دانم چه شد که آمدی ، اصلا چرا رفتی؟!
نفهمیدم که قلبم در کجا و عاشقت کی شد؟!

چه شبهایی که با یاد تو تنهایی به سر کردم
پس...

مرا دست خدا سپردی وُ بعد
تعجب از من که
چرا رفتی پس...

تو رفتی و من اشک خون گریه کردم. غمم بیشتر می شود. فقط این نیست که شما رفتید. اما وقتی ترک کردی چشمهای من با تو رفتند. حالا چطور گریه می کنم؟

هزار شب به سَحَر آمد و سحر شد شام
ولی شبی که تو رفتی ، سحر نگشته هنوز

رفتی اما یک نفس چشم انتظارت نیستم
تا ابد هم بر نگردی بی قرارت نیستم

می دهم تن را به زیر تیغ تهمت ها ولی
دیگر آن حلاج مست سر به دارت نیستم

آنقَدَر بر من ستم کردی که در تنهایی ام
بارها گویم چه بهتر در کنارت نیستم

میزنم...

دل به دنبال تو هست و قلب تو انگار نیست
هر چه گویم بی تو میمیرم بجز تکرار نیست

عشق تو تا نقطه ی عطفی برای من کشید
یادم آمد که تو رفتی و فقط پرگار نیست

"دوست میدارم من این نالیدن جانسوز را"
بعد تو جز درد هایم تا...

تو / مرا بدست باد سپردی و رفتی
خیالت راحت تکه تکه شده ام
فرشته آسایش

رفتی ولی ز دل نرود
یادگار تو

رفتی
پاییز

همسایه شد

روزهای عمر پرشتاب در گذرند
برف ریزان شد بر موهای مشکینم
اما هنوز هم چشم به راهم
رفتی
بدون هیچ آمدنی...
کاش تکرار داشتی مثل فصل ها....
عاقل نیستم
فلسفه نمی دانم
عرفان نخواندم
اما نیامدنت به شاگردی ام نشاند...
حالا مسئله های انتظار را حل میکنم
مثنوی های عاشقانه...

وقتی که
رفتی
ریشه عشق
سوخت ،

آتش گرفت
شادی

فراموش نمی شوی
مانند اولین لحظه که دیدَمَت
مانند اولین جانمی که از لبانت شنیدم
مانند آخرین لحظه ای که
دست تکان دادی، دور شدی و رفتی