متن زمستان

فصل زمستان که میشود همه نگران سرمای استخوان سوزش هستند ..!!چرا نگرانید .!هوا سرده میدونم.! ولی میتونیم سرمای زمستونو با دل هامون گرم کنیم زمستون سرده ولی دلمون گرمه ..!میگی گرمه چی؟ گرم کی؟ گرم اونایی که دوسشون داریم ..♥️🫂دلارام امینی🫂♥️

زنده اگر ماند شقایق
بیا زمستان را
عروسش کنیم!

چشم باز کردم
درسکوت
برف
آمده بود
و بی خبر
تو رفته بودی
به دنبالِ پاییز
و اینگونه
زمستانِ سرد تنهایی
آغاز شد...

و چقدر یک فصل کم است


برای باریدن تو


کاش لااقل کلاغی بودم؛

بی لانه

یلدا
به یلدا می سپارم آخرین برگ بهارت را
تماشا خانه فصل پر از رنگ و نگارت را

پس از پاییز شورانگیز غرق عشق و زیبایی
به رویا می سپارم پیچ و تاب شاخسارت را

تو را از کوچه باغ رفته بر تاراج می چینم
به فردا می سپارم رونق...

از خانه ی ما بهار را دزدیدند
دلگرمی عشق و یار را دزدیدند

ما فکر زمستان و شب یلدایم
دزدان شب و انتظار را دزدیدند

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر، درها بسته، سرها در گریبان، دستها پنهان

نفسها ابر، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

برشی از شعر زمستان مهدی اخوان ثالث

های زمستان!
همین که یخ ها را
از روی ِ کبودی های زیر چشمانت کنار بزنم
بهار سبز می شود ..

زمین سرد و سپیده در زمستان
وَ باران هم ، شدیده در زمستان
جوان ، تو لایق شادی و عیشی
دوام گل ، بعیدِ در زمستان

بیا به دیدنم که سفید است، ای جان

برف آمده سرد است بغل می چسبد

ارس آرامی

چه برفی روییده !

کاش پانگذارد هیچ بهاری برآن

خُنُک بماند

دشت زمستان

« زمستون، برای تو قشنگه پشت شیشه؛
بهاره زمستون ها برای تو همیشه؛
تو مثل من زمستونی نداری؛
که باشه لحظه ی چشم انتظاری؛
گلدون خالی ندیدی؛
نشسته زیر بارون؛
گلهای کاغذی داری تو گلدون...».

تو دست بر موی معشوقه ای می کشی،
که در خیالت تا ابد خواهی داشت....

پاییزدارد آخرین نفس هایش را میکشد و دگر عمری باقی نمانده! اما در آن سو زمستان آبستن است! ودرانتظار دختری سفید رو به نام آذر نشسته است....!

Sogol

مزرعه مرده است
صدای نفس های باد را میشنوی؟
مترسک آن طرف جالیز منتظر های و هوی
کلاغ های سیاه مانده است...
مزرعه مرده است
کسی انگار از آنطرف گندم زار مرا صدا میزند
منی که یک عمر است زمستانم ...

آ ی زمستان...
کوتاه بیا
این همه برفت را به سینه نزن
من فصل ممتد کولاک قطبیم

فاطمه بلندکردار

گاهی زمستان حرف میزند، ابر ها برف ها وکوچه هایش ...!
میگوید از حکمت، می اموزد صبر را
میگوید از غم
گویی غمگین است؛

زمستان است و
بیشتر از برف
دلتنگی می بارد.

آخرین روزهای اسفند است

از سر شاخ این برهنه چنار

مرغکی با ترنمی بیدار

می زند نغمه ،

نیست معلومم

آخرین شکوه از زمستان است

یا نخستین ترانه های بهار ؟

به پایان خزان دل بسته بودم که زمستان شد
شبیه بید خشک از بد به بدتر بود تغییرم

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را

ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

عنوان: دانه های برف
چقدر دانه های برف را دوست دارم!
برایشان فرقی ندارد کوه باشد یا جنگل،همه را به یک رنگ سفید می کند.
یک رنگی شان را دوست دارم.
می توانی رد پایت را با خیال راحت همه جا، جا بگذاری.
پاییز نیست که بگویی خش خشِ، برگ...

زمستان است و بی برگی بیا ای باد نوروزم

باید از این فصل دوری کنیم
من به زمستان میروم
تو در بهار
کنار شکوفه ی آرزوها
منتظر بمان

مینا نیک خواه

صدای قدم هایت)
به کجا بروم که صدای قدمهایت را نشنوم
روزگار پایش را رو گلویم گذاشته
نمی گذارد تو را از یاد ببرم
درد بزرگیست،که می شود تو را دید
اما نشود تورا درآغوش گرفت
صدایت در جهان ذهنم انعکاس می شود
نجوایی در گوشم اسم تو را می...