متن سکوت

همانطور که ما باید مسئولیت هر سخن بیهوده خود را بر عهده بگیریم، باید مسئولیت هر سکوت بیهوده مان را نیز قبول کنیم.

می گویند بزرگترین درد آن است
که انسان را به سکوت وادار کند
وقتی که در تمام قصه های من ، تو
همان درد پنهانی ! از هجوم واژه هایم به سکوت پناه می برم.

زهرا غفران پاکدل

چنان سکوت بلندی ست
در حوالی عمر
که کمترین خبری
از صدای تو نمی آید !
مرا ببخش غریبه
اگرچه عاشقی , اما
در این دیار...کسی
پا به پای تو نمی آید ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

من فقط سکوت تو را
در این هیاهو می شنوم...



ارس آرامی

دلتنگِ ماه می شود
بُراده های اشک
وقتی سکوت
هجوم شب را
می بَلعد

سکوت را دوست دارم بخاطر ابهت بی پایانش

سکوت یک جور موریانه است
که بی صدا می جود
و قلب آدم را سوراخ می کند

دو چشم به انتظار توست
راه رفته را بازگرد
جاده های غریب را رد کن
در خیابان های تنهایی سراغم را بگیر
من در آنجا معروفم به کوچه های سکوت...

از این دیار برو.....



قطعارفتنت مقدس ترین رفتن جهان است.....



سکوت کن و برو .....



با سکوت که رفتی به خودت ظلم نکرده ای......





مبینافرزاد

سکوت خیلی بهتراز پرحرفیه می تونی بعدها توضیح بدی امانمی تونی زیرحرف زده شده بزنی

سر قرارم و آهنگ می زند باران
به راهِ آمدنت چنگ می زند باران

به سقفِ آهنیِ ایستگاهِ تنهایی
شبیه هق هقِ آونگ، می زند باران

به من که خیسم از این گریه های ابر شده
تگرگ می شود و سنگ می زند باران

و شالِ آبیِ من لک به...

می توانی بی اینکه بپرسی چرا
دوستم داشته باشی؟
و موهایت را
به بادی که از لای انگشتانم عبور می کند
قرض بدهی؟
می توانی به نامم تکیه کرده
لباست را مرتب کنی
قبل از سلام
آب گلویت را قورت بدهی
و با صدایت
هزار نت به گلوی سه تار...

می رسم باز من به گوشمال سکوت
مثل بانگی که از فراز حنجره هاست
گفته باشم ؛ کسی نمی رهد هرگز
آسمانش اگر بقدر پنجره هاست ...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

چقدر بلند سکوت مى کنى
که من ،
پردهٔ گوش حوصله ام
پاره مى شود !
کمى غزل برایت مى ریزم
کمى براى خودم
تو مزمزه مى کنى دوباره
و من زمزمه مى کنم:
تو ، طعم داغِ
برهنه ترین شب غزلوارى
من ، رقص پاى لبم را
بر روى...

غرق در خواب طنین ناله های زنانه اش سکوت مرگبار شب را می شکست ، روتختی یاسی رنگ را چنگ می زد و در خود می پیچید !
کلمات نامفهومی را زمزمه می کرد کلماتی لبریز از التماس ...
عرق های ریز و درشت از پیشانی اش می چکید و...

به یک ارتفاع برای سقوط نیاز دارم..
به یک خواب بدون بیداری ..
به یک رفت بی برگشت ..
به یک سکوت مطلق ..
به یک تاریکی محض ..
انگار که قلبم به جای خون تاریکی را پمپاژ می کند ..
احساسم بردهٔ رقصان سیاهی است و مغزم پایان را...

در حسرت فردایی بهتر به خواب می روی تا رویا ببینی...
اما با کابوس مرگ بر می خیزی...
خنده را نقاب می کنی تا پی نبرند به غم اشوب گر درونت ...
سکوت را فریاد می کنی ...
و درد را دیکته ...
در بن بست آینده می دوی و...

حال من خوب است ...
مثل همیشه ... :)
همه چی عادیست فقط مدتی است تنهایی را به آغوش کشیده ام و نمک به زخم هایم می پاشم که مبادا دردش را از یاد ببرم ...
فریاد هایم سکوت شدند ...
و قهقهه هایم نیشخند ...
دیدم
شکستم
شناختم
و...

با من اشک بریز که من از هر پاییزی بارانی ترم ...
که تو خزانی...
و من اولین برگ رقصان...
من از پاییز تنها تو را فهمیدم ...
تو از باران بگو ...
من قطره می شوم ...
در نگاهت غرق ...
تو از برگ بگو ...
می ریزم من...

زمستانی که شش دانگش
را سّند زده ام به گرمای نگاهت به آواز ِسکوتت
به اشکها و لبخندهایت به آغوش ِ امنت برای من
در آینه ی ایامی که به کام دلم میچرخد!
پرشور ؛
مهربان ؛
همراهم بمان
بی ریا و بی همتا
زمستان فصلی که پایان تمام تردید...

من از تو سرشارم
مانند فهم گیاه از هوای شکفتن
مانند ذهن سکوت
از بلوغ یک آواز...


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو

این شب، هنوزِ بلندی ست
که با حواس نجیبش
هوای شرجی ما را نفس می کشد دارد.
بگذار
از کدام خاطره دم بزند
سکوت تن به تن چشمهای ما با هم....


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست

عاشق آن آرامشی هستم
که جهان
پس از مرگِ آخرین نفر
به خود می بیند
و در سایه خدایی می خوابد
که شبیه هیچکدام از آنها
که خریدیم و فروختیم نیست
نشاطِ هیچ پاسخی
به هیچ پرسشی مناسب است
و ترس کودکانه ای
سکوت را می لرزاند
آری، عاشق آن...

هیچی کهنسال
با عصایی از سوزن
روی تداوم سکوتم راه می رود ...
بی فایده ست !
بیداری ام ،
با این غم سنگین بعد از تو
خواب رفته است!


جلال پراذران
سفیر اهدای عضو
فعال محیط زیست