شعر معاصر

تو در تمام زبان ها
ترجمه ی لبخندی،
هر کجای جهان که تو را بخوانند
گل از گل شان می شکفد

درخت همهمه سرکرد و
شاخه ها لرزید
و جویبار گریخت...

روی ماه را شالی ز ابر پوشانید
دیگر گنجشک هم نخواند
دست های باد
تکّه های خوابِ شبانه را روبید
و همراهِ برگ ها به هر سو بُرد
آنگاه ترانه های کهن را
به سرانگشتان نواخت
از فراسوی عشق
برای...

تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می کنم
صدای آب را
در رگ های خاک می شنوم.
گل سرخِ حیاط
در آینه ی نگاهم
زود به زود می شکفد
و آسمان
پُر از پروانه و بادبادک می شود.

تو نیستی، اما
وقتی به تو فکر می کنم
دریا نزدیک...

بال و پَر نداشته ام اما
تا دِلت بخواهد،
پریده ام
نیمه شب،
از خواب....

آخرش میگیرم
حقِ تنهایی خود را
من از این شهرِ شلوغ
من از این پنجرها
از همه ی آدم ها
آخرش خواهم رفت
بی خداحافظی از شهر شما
آی آدمها...با شماها هستم
با شمایی که مدام
پشتِ آن صورتِ معصوم
لبِ برکه سرسبزِ ریا، میشویید
دستهایِ سرخِ آغشته به خون...

این همه راه آمده ای که سرت به سنگ بُخورد ؟
دریا
آنقدَر تنهایی که دنبالِ موج راهی شوی...!

شعر : حادیسام درویشی

دهانت را
به قبولِ دهانم بسپار
تا به ابدیتِ آئینه ها بدچاریم... .

شعر : حادیسام درویشی

شب آواز می خوانَد
صدایش لطیف و نرم
چون حریری در آغوشِ گُل ها
شعرهایش از جنس نورها
مفهوم و روشن و ژرف
صدایش دل آسوده
با زیر و بم های اندوه
همچون غروبی که زیبا و
سرشار از عشق و درد است:
”ای دورمانده از تکرارهای من!
اینها همه،...

گلوی انتظار خشک است
واژه های تنهایی
آرام و بی صدا
انتطار را فریاد می کشند.

باد که می وزد
طعم بوسه را با خود می برد
ولی یادش را بر گونه و لب ها
به جا می گذارد
در
کدامین تند باد پنهان شده ای

برخیز
گُل های آبیِ سپیده دم رُستند
بنگر چگونه بر سکّوی صبحگاه می رقصند
اینجا دریا، چو آسمانی صاف
زیر پایش پُر از اَبر
پُر ز ماهیِ رنگین
پُر از پرنده های سفید ...
در دوردست، جزیره ای پیداست
مردانِ صبح خیز، پاروزنان
از نگاهِ بندر و ما محو می...

نگو که نیست
سراسر این ظلمات را
به روشنایی
راهی هست
کافی ست به دست هایت اعتماد کنی
نهراسی و
بگشایی

به دنبال سایه ی درختی
در کویر بودم
سکوت حضورت داد دلم را
دو چندان کرد
در سایه درخت تنها
.

می نشینم لبِ رود
ریسمانی، می گذارم در آب
تا بگیرم شاید
عمرِ بگذشته ی خویش
لیک می دانم من
ماهیِ کوچکِ عمر
سال ها پیش
گذشت از این رود ...

در میانِ بهارِ مزرعه ای
کاش بودم سکوتِ یک گُلِ سرخ
نورِ نیمروزی به پیکرم می خورد
یا که بودم چو چشمه ای خزه پوش
با عطش های کوزه های گِلی
کاشکی سایه ای از او بودم
تا که جایم میانِ دل ها بود
چون سپیدار، دستِ نقره ای ام...

و رویا چو ابری میانِ مِهی سبز و
رنگین کمان هاست
زمانی که امیدها در دلِ زندگی
همچنان آبشاری رها گشته و
دشت های خِرَد معنیِ زندگی را
در اعماقِ بی انتهای دلِ بینوایان بسازد

تو کیستی؟ بهاری؟ به من بگو
که هنگامه کرده ای
از نور و شبنم و گُلِ سرخ
وقتی از دهانِ برگ ها سخن می گویی و
با پیچ و تابِ آب می خندی و
از میانِ باد
به نجوا سلام می گویی ...
وَه! چه هستی تو؟
عشقِ خورشیدی
یا...

در ستیغ کوه
می درخشد آفتابِ بامدادی
من نشسته روی تپه
از شکوه آفرینش
اشک می بارم ز دیده
گریه ام پایان ندارد ...

ای فرشِ مرمرین!
ای برف!
دنیای یخ زده، اینک غنوده است
دریایی از سپیده که خاموش خفته است
وقتی که آمدی
درخت همهمه سر کرد و شاخه ها لرزید
جویبار گریخت و روی ماه را شالِ ابر پوشانید
گنجشک هم نمی خوانَد
چرا که می ترسد
خوابِ معصومِ برف را...

پاییز
پرنده رفته و متروک
لانه اش به جا مانده و
کوهستان
گویی که تیره تر شده است
غروب و من
کنار چشمه ای
که سر از سنگ ها درآورده
و نِی لبکت را که در بهار
زیرِ شاخه های سبز گم شده بود
دیدم به زیرِ نورهای غروب، شعله...

بر امواجِ آرامِ رود
قایقی می لغزید
آنجا که ابرهای سپید
بر کوهسار نشسته اند
روی قایق
تو دیده بر هم نهاده بودی و در خواب
پروانه ای روی شانه ات
نشسته بود و محوِ تو بود
امّا پروانه پَر زد و رفت
به سوی کوهستان و
من هنوز در...

در خاطرم نیست
چه کسی با برگ های پاییزی
آوازهای زرد را
با صدای گرفته ی پاییز
به دشت ها بُرد و
بر لبانِ مه گرفته ی ما
طعمِ رنگ های پخته ی خزانی ریخت
پاییز با دستانِ طلایی
اندامِ طلایی، اندوهِ طلایی
با زین و مَرکبِ طلایی
قوس های...

شمع ها را خاموش کن
بیا در افسونِ تاریکی
دست به دعا برداریم
اینک عشقی بزرگ
بر جان های کوچکِ ما نشسته و
اندوهی شیرین بر نقره ی چشمانمان
روحِ ما از تاریکیِ زمان و
جاده های سپیدِ قرون می گذرد و
حریق افکن بر ظلمتِ خاموش
ره می پوید

آه ای عشق!
ای پرنده ی سرکش
که بر شاخسارِ دلم می نشینی و
مانند خاطره ای
در ذهنم بیدار می مانی
تو لبخندی رنگارنگی
تو آن الهه ای
که گُل های وحشی در دست داری
تو آن درختی
که در حصارِ جانِ من غریبی
نه پرستویی و نه آوازی...