متن نازنین رحیمی

این مه غلیظی که آن سوی آب ها
به خانه ات رسیده است
تمام اسپندهای تهران بود
که دیروز
برای سلامتی ات دود کردم

هر روز
هزار دختر را بغل می کنم
به هوایی که
یکی از آن ها
تو باشی

دیگر از بادی که موهایم را تکه تکه کرد
نمی ترسم
و از خدایی که بچه ها را
بین هفته تقسیم ...
ازمارمولک های بازیگوش
و مردهای تیره
در کوچه های بن بست
نمی ترسم...
از کوتوله های گستاخ فیلم ها
و تنهایی های بی محابا
و زنگ های غریب...

من تو را بر درب خانه ام گریسته ام
بر پنجره ام آغوش باز کرده ام
تو را بر فرش
از عرش پایین کشیده ام
من تو را
بارها و بارها گریسته ام

دلتنگی غبار ریزی بود
که زیر نور آفتاب دیده می شد
به یک باره که به بالش...

تصویر درشتی از غم شدیم
‎و آینه تعبیر خطرناکی از ماست ‎

باران سال های مشروطه ی منی تو
آه منی به مهمان نوازی بادگیرها
بخار نفس هایم
روی شیشه ی پنجره ای
وقتی می نویسمت
گردوهای تازه ی بی تاب پوست منی
بالنگ منی تو
نگاه کردن به پامچال بهار منی

دلتنگی تهرانی و کوچه های دربند
چنارهای تازه سبز ِکوچک...

خورشید را
از کمد قدیمی این شهر
بیرون خواهیم کشید

تکه های خورشید
بر سر و گردن ات ای دوست
تا روز را ببینی

روز نو سال نو
مبارک

کی و کجا
دوست داشتن امان
به هم سرایت می کند؟

تهران درگیر غروبی ابدی شده
و دست های این سایه های هولناک
سایه های هولناک
حول حالنا الا احسن الحال

تنهایی من و تورا کم آورده است
و تهران را هول و ولا
هول و والا
حول حالنا الا...

...ما رابطه مان را
با کوچه و خیابان از دست داده ایم
و درها رو به دیوارها
باز می شوند...

به کدام تکه ی غروب
که روی ابرها لمیده ست
بوسه به دست های خورشید می زند
سرخ....
اعتماد کنم
که صبح خواهی آمد

چگونه به این شیشه های رنگی پنجره ام
که از هرکدام
طرفی از ایران بیرون می زند
دست بسپرم
که مشت پنجره باز می شود
وصبح...

دیگر خالی خالی ام
تهران اشک می ریزد
من شعر می نویسم

...تو عطر نفس های کاج منی
باران سال های مشروطه ام
بر چال گونه ام
شیار چانه ات
نوازش موهای منی تو

عزیز من
چرا این روزها اهلی ما نمی شوند ؟

و باد مثل یک حاکم دیوانه
تازیانه می زند
تازیانه می زند

هرچند اشتیاق ام به تو
همیشگی دست در دست است
و لب به لب دوست داشتنم به وقت تو
و کبوتر سفیدی ام
که به سفیدی دست های...

چند بار تو را
زخم
از تنم کنده ام
چند بار تورا
اب
خلاف اش شنا کرده ام
چند بار
تو را گریسته ام

این تکرار لا یتناهی
چند بار تکرارم کرده است

همیشه دنبال یک حواس پرتی ام که از منم
پرتم شده
مثل خودکاری که در دستم هست...

هیچ می دانی پشت پرده ی تور
چقدر زیباتر می شویم

انگار باران از یک پرده ی تور
می بارد
انگار ابرهای تور با ارگانزای آبی کمرنگ
پرده از آسمان کشیده اند

و ما وقتی آسمان را
بی پرده نگاه می کنیم
جز بمب هایی که بر سر این میانه...

سرنوشت من
سال‌هاست که مست است
به در و دیوار می‌زند
تو بیا و هوشیاری اش باش
به وقت سقف
به وقت دیوار
به وقت تهران

همیشه با تو
با چراغ خاموش راه خواهم رفت
مبادا که روزی
کنارم نبینمت

صلح

مثل یک دسته‌گل روی مزار

تنهاست.

دخترم !
ساعت ها از بر داشتن جنازه ام گذشته است
خسته ام-
از گوشه ی این تابوت
بوی بی رحم نعنا می آید
بوته های سبز نعنا را
کنار قبر مادرم کاشته بودم

این روزها
مویرگ های دستم
به بن بست رسیده اند
و چشم هایم به تاریکی تابوت...

تو تاب توان از من گرفتی-
من در التجای یک معجزه بودم
که سکوتم را با پلک زدنت
تکه تکه کردی
و ریختی روی قالی ابریشمی مادرم
گل های قالی
مبتلا به تکه های سکوت شدند
و تن خانه
هوای تازه را بلعید -تو تاب توان از من گرفتی...

آن همه مرگ
ارزش این زندگی را داشت؟!

دلم میخواهد آنقدر بدوم
که به آخر زمین برسم
و در انتهای این زمین
که چون قبری تاریک
همه ی ما را بلعیده ست
از بالای آن انتها
خودم را پرتاب کنم به قعر دره ای
جایی
ناکجایی که هیچ صدایی را نمی شنوم

ما دنبال یک کف دست نوازش...

هیچ کس
رمق گریه کردن ندارد امروز
چه رسد به خنده
که رنج اش بیشتر است
درخت های راش از هم فاصله گرفته اند
انقدر که دیگر جنگلی پیدا نمی شود
بین این همه بد و بیراه که روی زمین
افتاده است...

این روزها
خاطرات زندگی ات هم
همپای تو پیر می شوند

کاش حافظه ی این مردم یخ بزند
مثل آب یخ بزند
ان هم پنج درجه زیر احساس
زیر غم
زیر درد
زیر فقر...
می دانی؟؟ گاهی در سرما
آب فراموش می کند
در صفر درجه یخ بزند
غم ازان...

باران پچ پچ ملایمش را
به گوش زمین
می زند
شیشه
زنجموره ی باران
به ضرب قطره

و من
پنجه در پنجه ی چنار
برای ریخته شدنم

به من بگو
با این همه پاییز که از تهرانم کنده شده
چه کنم
وقتی که نیستی میرزای من