متن کاش

گاهی وقت ها از شدت دلتنگی دلم می خواهد هرچیزی باشم جز خودم ،

یک کسی که یک لحظه بیشتر می تواند نگاهت کند ، یک لحظه بیشتر در کنارت است ، یک لحظه بیشتر صدایت را می شنود و یک کلمه بیشتر با تو سخن می کند !

کاش...

کاش یه کم بیشتر مراقب همدیگه باشیم.
.
امروز داشتم به این جمله فکر می کردم. انقدر درگیر روزمرگی و ماراتن زندگی شدیم که اصلا مهم نیست برامون چه بلایی سر همدیگه میاریم.
.
بچه که بودیم تو مدرسه بهمون یاد ندادن موقع خرید از بوفه ی مدرسه صف ببندیم...

کاش کم
دستم را می گرفتی .

اما دست کم ...
نه . !

میدونی ؟
دلم شده حیاط خلوته پاییز ...
واسه همینه تا نگات میکنم دلم میریزه ، خاصیت پاییزه وگرنه که مام ندید بدید نیستیم ،
تا چشم کار میکنه آدمای جورباجور ریخته بیرون و از جولوی چشمام رژه میرن.
رنگا رنگن مثل برگای کف خیابون.
ولی عادت کردم به آب...

رفته ام با پا نه، اما با دلم سمت حرم
روح من رفته سفر جا مانده اینجا پیکرم
قسمتی از خویش را من جا نهادم سال پیش
تکه ای از قلب من جا مانده پیش سرورم
کاش می شد زندگی را جور دیگر زد رقم
تا نباشد ،آن زیارت ،...

به اندوه ما
به دوری از دست هایت فکر می کنم
،
کاش جهان شبیه لحظه های بوسیدنت
دوباره زیبا می شد
،
کاش دریغی نبود
تا پشت پنجره ها
همیشه چشم هایمان
خیس باران نمی ماند

کاش شالگردنت بودم
خدا از رگِ گردن
به تو نزدیک تر
وَ من بعد از خدا
به تو نزدیک تر

شیوا احمدی الف

در اقیانوسِ گرم وجودت،
جای من خالیست.
کاش ساحل ت می شدم؛
با هر جوش و خروش
به آغوشت می کشاندیم.

ڪاش فردا
خبرم را برسانند به تو
هم تو آرام شوی
هم دل سرگشتہ ی من

کاش میشد دستِ آمدنت را گرفت.
وپا گذاشت بر رویِ هرچه رفتن است.
آنوقت من وتو در کنارِ هم میخندیدیم،
به آن هایی که می گفتند:

هرآمدنی یک رفتن دارد

کاش دنیا
آخرین دیدارمان را تکرار
حتی اگر کلمه ای حرف نزنی
حتی اگر باز هم
بخواهی بروی

ای کاش
ماهی ای بودم توی حوض
شاخه گلی در بیابان
پرنده ای روی شاخه ی یک درخت
سنگ ریزه ای تهِ رودخانه
یا قاصدکی میان دستان باد
هر چیزی جز "انسان"
هر چیزی که غم هیچوقت
حوالی خیالش پرسه نزند

کاش می شد عشق را در یک غزل تفسیر کرد
کاش می شد عشق را با فال خوش تعبیر کرد

کاش می شد آخر هر قصه را زیبا نوشت
یا برای هر رسیدن چاره ایی تدبیر کرد

کاش حتی یک قفس چون سینه درعالم نبود
کاش می شد عاشقان آزاد...

و کاش هرگز ندانى که
بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم

کاش میشد
برگردی....
دست نبودنت را بگیری
با خودت ببری!...

بویِ نگاهت....

نشسته ام؛
کنار جاده یِ پاییز

هر برگی که
راهیِ زمین می شود؛
دلم را
پرواز می دهد؛
به آسمانِ خیالت

کاش بیایی
تا دوباره
انگور ها
از مستی لبریز
و انارها
ترک بردارند..

بویِ نگاهت
زیباترین شعرِ پاییز است...




زهرا فتح الهی پرشه( ریسن)

باید برای داشتنت میدویدم،
زمین میخوردم،
بلند میشدم و ادامه میدادم...
باید برای داشتنت قید زمین و زمان را میزدم.
اما خواستم برایت بنویسم.
برای داشتنت قیدِ خنده هایم را زدم.
یک دختر وقتی چشمهایش نمیخندد
یعنی روزگارش خوب نیست.
یعنی دنیایش سیاه است و حال و هوایش ابری!
خواستم...

بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم، بچه بودیم و بی خیال بودیم، برای خودمان دنیایی ورای این دنیا ساخته بودیم و در آن سیر می کردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه های کودکی را گشت می زدیم، چرخ می زدیم و برای خودمان خیال های جانانه می بافتیم.
بچه...

بعضی اوقات عشق چه بی موقع به سراغت میاد
گاهی تو عاشقی و او دل و دماغ ندارد و میرود
میرود و دل و دماغ تو را هم میبرد
حالا تو بی دل و دماغی و
حوصله عاشقی نداری
و چه بی موقع این مرد سراغت آمد
درست وقتی که...

هی نوشتیم زِ حُسن و لب و خال و وجنات
کاش می شد که دو واحد عملی پاس کنیم

کاش میشد
آدمیزاد که به ته خط رسید،
مثل ساعت شنی برعکسش کرد
و فرصت دوباره به او داد!
کاش میشد پایان های تلخ راخط زد
و تمام داستان ها را با فصلی
خوش به اتمام رساند؛
کاش میشد فقط لحظه ای
قلم سرنوشت به دستان من می افتاد
تا...

کاش!
حرفی می زدی
آدمی به گفتگوی آدمها نیاز دارد
به نشستن و چشم در چشم دوختن
چایی را در دست بگیر
آتش هنوز روشن است
هر چه دلت می خواهد بگو
کاش!
حرفی می زدی
من کنار تُو نشسته ام
لب بگشا
آدمی به آدمی زنده است

اینجا شعله...

هر برآمدنی
فرو رفتنی دارد
کاش هرگز به غروب نرسیم

شب است و
حجمِ غصه ها؛
مارا به نا کجاآباد می برد،
کاش
کسی بود؛میانِ این همه نبودن ها
می آمد؛
لبخند می زد و این شب ها را روشن میکرد..