دست من به بودنت نمی رسد و هر شب این خیال توست که مرا دلگرم می کند ای کاش یک شب دست هایت برای من بود تا آتش عشق را در حریم آغوش تو احساس می کردم مجید رفیع زاد
هر شب آتش عشقت میان دلم شعله می کشد و من در کوچه های خیالت با آرزوهایم قدم می زنم و همراه پاییز می گریم ای کاش لبخند روشنت بر آسمان تیره ی قلبم می تابید و من نزدیک تر از پیراهنت بودم به عطر جانت آغشته ام می کردی...
من غوغای درون کسی را کسی را که ... در آتش عشق می سوزد اما دم نمی زند چیزی نمی گوید چیزی جز کلمه هیچ ... هیچ ... هیچ ... و انگار که کسی دل را به تاراج روزهای پایانی نبرده است هیچ گاه ... هیچ گاه درک نخواهم کرد...
به رسم و آیین پیشینیان به پاس خون سیاوش چهارشنبه سوری را بر پا کنیم تا در آتش عشق بسوزانیم هر سیاهی و زشتی را و نیکو صفت و سربلند ادامه گر حدیث خوبی و مهربانی باشیم
عصر پاییزی بود خنکایی دلچسب خش خشی رنگ به رنگ جذبه ی پر کشش برگ و باد زندگی طعم انار به جهان می بخشید نفس قدس تو در من جاری آتش عشق فروزان در قلب طعم شیرین و گس خرمالو به گل خام تنم جان بخشید به چه پائیزی شد
قلب افسرده ام را به تو می سپارم تا ابر تیره ی حزن را از آسمان زندگی ام کنار بزنی نغمه ی امید سر دهی و شمع حیاتم را با آتش عشق فروغی تازه بخشی...
آیا به یاد داری که تو همدم من بودی و من همراه تو من مشتاق تو بودم و تو محبوب من سند عشق و اشتیاق ما با گمان جاودانگی امضا شده بود... وای بر من که به هوای کوی تو چشم از جهان فروبستم و در کهکشان خیال انگیز آغوش...
بر جگرم سوز و گدازیست از آتش عشق عطشم از شربت مرگ فروکش میشود
