متن زمین

وقتی که باران می بارد به یاد تو می افتم
به یاد اولین روزِ دیدنت
آن روز قطره های باران مهمان زمین بودند
از کجا معلوم شاید زمین هم آن روز عاشق شده بود و قطره های باران برای تماشای معشوقِ زمین آمده بودند.
خب بالاخره زمین هم حق دارد...

آی باران! باران جان!
نه نمازمان را پاسخ دادی و،
نه دعایمان مستجاب شد.
بیا...
که لبِ تشنه ی زمین،
زخم برداشته است!




لیلا طیبی (رها)

ما به همراهِ آب و باد و خاک و آتش
تبعیدِ این سیاره شده ایم
و این جا
زیباترین جا
برای تنهایی ست.

زمین نمی خواهد نجات پیدا کند، می خواهد دوست داشته شود
با عشق ورزیدن به زمین است که آن را نجات خواهیم داد

زمین متعلق به ما نیست … ما متعلق به زمین هستیم

بگو از اِنکسار کدام اضلاع
به نبض جنون می رسم
که رِد انگشتانت نَمانَد
بر اندام زمین

مریم گمار

حالا بگو
به کدام روزنه بگریزم؟
که ابر بر سرم آوار نشود
وخواب پوسیده زمین به مرگ نرسد
مریم گمار

آفتاب و زمین
دوباره آشتی کردند بهار! بهار! بیا در این فصلِ آشتی برای تولد بهارِ دوباره زمین و آفتاب یکدیگر باشیم

و من آن
آخرین برگ پاییزم
که افتادم بر فرش زمین و
آخم در آمد...

آسمان ابری ست
و خدا می بارد
نم نمک
بر زمین...





رها فلاحی

بوی سیب میدهد زمین
وقتی دهانت باز میشود
برای شعر
گاز بزن دنیا را
طوری که
بهشت هم حسادت کند به لبهایت
نعیمه ملکی

فردریش نیچه:

کُفرانِ زمین،
سهمگین ترین کفران است.

هرچه که داری از من ست اما شکسته این دلم
ازمیز کارو صندلی تا کاغذ و تخت و قلم

مهمان شدی بر خوان من، آتش زدی بر جان من
آرامش طوفان تو،این سایه ایوان من

قمری پناه آورده بود بر شاخه ها و برگ من
آواره اش کردی تو با...

‍ (چهارشنبه سوری )
کوه
کلاه سپیداش را بر می دارد
تا به پرستوها
 خوش آمد گوید
باد
عطر بنفشه ها را
عادلانه تقسیم می کند
و زمین
بی هیچ درنگی
زیر پاهایت سبز
من در غروب آخرین سه شنبه ی سال
برای گرد گیری افکارم
آتش افروخته ام

زمین باران را صدا میزند ، من تو را

وزش باد شانه می زند
زلفان سبز رنگ تپه ها را

غرش پی در پی
می شکافد ابرهای تیره آسمان را

جاری می کند
ابر روی زمین سیلاب اشکهایش را

و زمین با بوی دلپذیرش
خبر می دهد سیرابی خود را

سرخی، آلاله، سپیدی نرگسان منتظر
ساز برگها، آهنگ دلنشین...

پنبه کرد زمین
هر چه رشته بود آسمان

لکّه دار بود دامنش ،زمین
از برگ های بی کفن پاییز
که برف باریدن گرفت

وقتی چشمانمان..
کنج اتاق خلوتی را می گزیند
می دانیم زمستان رسیده است
و عمر ما در رکود باتلاقی مسدود است
وقتی سوار الاکلنگ چوبی می شویم
و باد از سر ما می گذرد
لحظه ای طعم شیرین خوشبختی را می چشیم
احساس دوران کودکی
احساس باهم بودن
و احساس...

همره ام شو ای ماه و ستاره
شب تاریک...
فِسرده از فشار غم
دیوانه از بوی غمم
نگاه من به آسمان
به لحظه، لحظه ی زمان
قصه ام راگوش کن
دور از شما هستم چرا
کفش دوزکها بیارید
زمین و آسمان
بالا و پایینِ جهان را
بدوزید...
با بندِ فلان...

تن عریان درخت
یا تن عریان زمین
پاییز مامور است و معذور

من در رویای خود دنیایی را می بینم
که در آن هیچ انسانی انسان دیگر را خوار نمی شمارد...زمین از عشق و دوستی سرشار است و صلح و آرامش، گذرگاه هایش را می آراید..

آدم ها

جهنم دست ساز خویش اند

بیا در آتش هم بگریزیم.

کاش دست ات را می گرفتم

از پله تاریخ پایین می دویدیم

به ابتدای زمین می رسیدیم

آنجا که در گِل آدمی

گل رازقی می رویید

کاش نبض ات را می گرفتم و منتشر می کردم

تا دنیا...

\نیایش\

خداوندا ؛
از آن بالا دستم را گرفته ای
و من زمین را می نگرم...
و دلخوش دستانی بودم که برای بلند کردنم ، زمینم زدند...
چه بی معرفت شده ام
اما تو هنوز هم کنارم ایستاده ای ...
یادم بده ایستادن را...
کنار دستانت سرم را بالا بگیرم...