متن شهر

شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد

باور نکنی هرکس لبخند به رویت زد

این شهر که می بینی عشاق دغل دارد

این شهر قدم های مارا از دست باران دور نگه داشته بود
او هم می دانست کسی مانند ما تکرار نمیشود ...

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

شهر از صدا پُر است ولی از سخن، تهی

کاش هنگام
در گوشم زمزمه نمی کردی «رفتنم تقصیر تو نیست!»
تا هنگام نبودنت
یقه ی تک تک آدم های این شهر را
برای رفتنت نگیرم...!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

«همان گونه خواهم راند
همان گونه خواهم خواند
پشت دریاها شهری است
که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است»🌿

اشک خون می بارد ابر
وقتی عُریان میسازد با شرم
نبضِ بحران زده شهر را

بیهوده نگردید به تکرار در این شهر
او طرز نگاهش، بخدا شعبه ندارد...

با دوتا چشم، حریف همهٔ شهر شدی
فکر کشور به سرت زد که عینک زده ای؟

دلبندم گاهی با خودم فکر میکنم ای کاش ما دو کولی بیابان گرد بودیم...روزمان با هیاهوی گنجشک های درخت چنار شروع می شد..چایمان را آتشی می نوشیدیم و شالمان را محکم به کمر می بستیم و می زدیم به دل کوه و دشت...کاش ما خوشه چینان ساده ای بودیم که...

شهر در امن و امان است ؟ نگو می دانم
پس چرا در خفقان است ؟ نگو می دانم

مست از حادثه ی عشق زمین در تب و تاب
کو...؟کجا عشق جوان است؟ نگو می دانم

شده ویرانه و استادِ مَثَل حیران است.....
این چه بَلوا به جهان است ؟...

بطور میانگین بچه ها ۲۰۱ بار، زنها ۶۲ بار، و مردها فقط ۸ بار در روز لبخند می زنن.
ما تو وجودمون مجموعه ای از ادمکها و شخصیتهای متفاوتی داریم
بیاین با آدمک خنده رو، عاشق و مهربون درونمون بیشتر بیرون بریم
دست آدمک عاشق درونمون، همونی که عاشق سعدی...

خبرها را دنبال می کنی؟
نبودن تو و اشک های گاه و بی گاهِ من دارد کار دست این شهر می دهد...

شهر جهنمی شده،غرق صدا و خاطره
بی تو چگونه رد کنم همت و یادگار را؟

شهر
باغِ وحشِ بزرگی ست
در هر خانه
تعدادی انسان زندانی اند

ما رفتیم و چه عشق هایی
که در این شهر جا گذاشتیم.

من این شهر را از بَرَم
درست مثل کفِ دستم
و هیچوقت یادم نمی رود در کدام نقطه ی این کفِ دست بود که دیدمت
و شدی یکی از خطوطِ پیشانی ام
عمیق ترین خطَّم
عزیزترین خط... .

گرچه این شهر هراسان شده از بیماری
من پرستارم و عمریست خطر کرده دلم...

برید به اون کسی که دوسش دارید بگید:
دوستت دارم
شهر بوی مرگ میده!

بی رحم ترین حالتِ
یک شهر همین است
باران و خیابان و من و جای تو خالی ...

اسفند ماه ، پیاده روهای شهر پر میشود از دستفروشانی که

کیفیتِ جنسشان مهم نیست،

جنسِ دلشان مهم است...

پیر و جوان

زن و مرد

از تجریش تا چهار راهِ ولیعصر...

آدمهایی که نگاهِ مردم برایشان مهم نیست،

حالِ خوبشان مهم است

و با زبانِ بی زبانی به ما میفهمانند...

تهران تنها شهر دنیاست که 12 میلیون نفر جمعیت داره


و هر 12 میلیون نفر معتقدن«یه مشت دهاتی و غربتی ریختن تو این شهر!»

این شهر به تنگ آمده بود از من و افسوس
آن کودک بی حوصله دیگر خطری نیست

برف بارید به این شهر
کجایی بی من؟
کاش سردت نشود...
دل نگرانم، برگرد.