متن پاییز

چشمانم بارید
خیال کردم
آه پاییز است

در فصل باران توی دستت چتر خواهم بود
فصل زمستان هم برایت شال خواهم شد...

ما دو فصل بودیم
تابستان و پاییز
برای دیدارمان
تنها ثانیه ای زمان نیاز بود!
افسوس تو آمده بودی که بروی
من می آمدم که بمانم
با برگریزان تنهایی یک پاییز...

درخت همهمه سرکرد و
شاخه ها لرزید
و جویبار گریخت...

روی ماه را شالی ز ابر پوشانید
دیگر گنجشک هم نخواند
دست های باد
تکّه های خوابِ شبانه را روبید
و همراهِ برگ ها به هر سو بُرد
آنگاه ترانه های کهن را
به سرانگشتان نواخت
از فراسوی عشق
برای...

پاییز آمد، با خودش یک مرد را بُرد
یک عارف ویک عاشق شبگرد را برد
پاییز صد ها خاطره از آن صدا داشت
یک حنجره از غصه و پر درد را برد
پاییز آمد شیشه ی عطری که هربار
با عطر خود مدهوشمان میکرد را برد
او هدیه ی پاییز...

زرد است که لبریز حقایق شده است
تلخ است که با درد موافق شده است
عاشق نشدی وگرنه می فهمیدی
پاییز بهاری است که عاشق شده است

پاییز یاد آور فراموشیست،
نشانگر، درد تنهاییست...
پاییز میرسد تا بگوید چه کسی نیست،
تا بفهماند ردپایی هست،
که جای پای ،کسی پرش نخواهد کرد؛
گاهی هجوم ترس را میشود حس کرد،
میان انتظار های مداوم،
که شاید دیر برسد همان که زود رهایمان کرد.

خواهر همان پرنده ایست که
حتی اگر پاییز باشی...
به روی شاخه های
بی روح و بی رنگ تو
آواز خوش زندگی میخواند،
تا بهار
سمت تو بیاید...

محبوب من
.
شما نباشی؛ همه ی بغض های جهان در گلوی من است
کوچه ها را یکی یکی ورق میزنم
از پاییز راهی به شما پیدا میکنم
باران های درونم آغاز میشود
محبوب من؛ بی تو پاییز دوران سختیست...

پاییز هم می رود وُ
از ما
باز غم می ماند.

اذیت نکنیم پاییز را

تقصیر ما بود
غصه های پاییز

افشین صالحی

و افتخار پاییز این است که
برگ ها را
زیر پاهای تو ...
پهن میکند !!!

کوروش نامی

خانه بوی نارنگی می دهد،
نارنگی های نارسِ روزهای اول پاییز،
نوستالوژی سالهای کودکی در من بیدار می شود.
هوا بوی پاییزهای کودکی ام را می دهد،
پاییزهایی که هر روزش باران می آمد
و زمین پر می شد از برگهای نارنجی و خرمالوهای نارس که زیر پا له می...

زیرِ این نم نمِ باران غم انگیز بیا
زادهٔ مِهر، پیام آورِ پاییز بیا

ماهِ من، پرده نشین بودنِ تو تا چه زمان؟
طاقتِ برکهٔ جانم شده سرریز، بیا

قهرِچشمان تو ازمن، به چه جرم و سببی!
ای به قربان تو و قهرِ تو، برخیز بیا

انتظارِ تو مگر چیست...

وقتی نباشی مثل من پاییز دلگیر است
وقتی نباشی یک نفر از زندگی سیر است

دیگر نه شوقی در سرم دارم نه امیدی
یعنی جوانی با غمت از عاشقی پیر است

بی شک دلت روزی برایم تنگ خواهد شد
روزی که برگردی برای عاشقی دیر است

یک عمر جنگیدم فراموشت...

سوزهای گاه و بیگاه پاییز
مرا
به داشتنِ آغوشِ
تُ
مشتاق تر می کند

هر فصلی یک نقاشیِ بی نقص است؛
که از رسوماتِ دلبری پیروی می کند.
باید لا به لای خستگی ها
مو به موی طبیعت را با چشم دل نگریست،
و آرامش را درون رگ ها جاری کرد.
باید پا در کفشِ آدم گذاشت و
سیب های ممنوعه ی زندگی را...

پاییز هم می رود وُ
از ما
باز غم می ماند.

اذیت نکنیم پاییز را

تقصیر ما بود
غصه های پاییز

علم بهتره یا آغوش؟
فصل اگه پاییز باشه،
یار اگه کنار باشه،
باد آروم اگه پرده رو تکون بده،
بوی بارون اگه قاطی بشه با بوی عطر تنش
تو بگو کل دنیا یا آغوش؟
تو بگو بهشت یا آغوش؟
آغوش
آغوش
آغوش …

پاییز بارش را زمین گذاشت
و چمدانش را گشود
البته که می دانی سوغاتی اش چیست؟
برای همین خواستم بگویم
شعر وُ شال گردن ام را
همیشه همراه خودت داشته باش
تا سرمای استخوان افکنِ دلتنگی
به انزوایِ روزهایت نفوذ نکند

پاییز است، مراقبِ تنهایی ات باش.

رفتی
پاییز

همسایه شد

پاییز همچون
شعر کوتاهی ست، با مضمونِ عشق؛
که شاعری روان پریش
در شبی بارانی آن را سرود.
و سال ها در آغوشِ یک دفترِ کهنه،
کِز کرد و خاک خورد!
اما نگاهِ معشوقه اش
هیچ گاه آن سطر را نبوسید.
سبز و بالیده نشد،
هلاک شد!

پاییز آمده ست که خود را ببارمت!
پاییز: نامِ دیگرِ «من دوست دارمت»
.
بر باد می دهم همه ی بودِ خویش را
یعنی تو را به دست خودت می سپارمت!

باران بشو، ببار به کاغذ، سخن بگو...
وقتی که در میان خودم می فشارمت

پایان تو رسیده گلِ کاغذیِ...

عطسه هایم عرصه ی پاییز را پر کرده است
حرف رفتن می زنی هی صبر می آید فقط

پاییز کوچیده....
تو
رفته ای با ؛
ترکه های انار
به پاهایم میکوبم
که صندل های تابستانی
تو،
جایِ پای ت
را می بوسد!