متن باد

صحبت شال من وباد شنیدن دارد

موی در باد پر از گردنه ی حیران است


لیلی طاهری

صحبت شال من وباد شنیدن دارد

موی در باد پر از گردنه ی حیران است

ﮔﻔﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ باد ﺑﺴﭙﺎﺭ

تابستان ﺍﺳﺖ …

باد همه را با خود میبرد

ﺳﭙﺮﺩﻡ …

ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺍﺯ آﻧﮑﻪ تنها فصلش تابستان ﺑﻮﺩ

برگ ریزان
چه روز پر مشغله ای ست
برای باد

گیسوانت را رها کرده ای در دست باد؛ امان از عطر مویت و آغاز موسم خزان....
مبینا سایه وند

دختر امید


ایستاده در انتظار خورشید
باد...شانه می زند مویش
نگاه میکند و می خندد
خورشید...
خنده میزند رویش...

بیست


کودکم را میکنم بیدار
امتحان دارد
باد...میخواند کتابش را
نمره اش را
بیست می آرد...

1401/03/05
پیروز پورهادی

آن باد که آغشته به بوی نفس توست
از کوچه ی ما کاش گذر داشته باشد...

گیسو که می افشانی
بر شانه های باد
از تو می نویسم
و حدیث زیباتری می شوند
گیسوانت

من

برگ زردی
می برد خش خش کنانش
هر کجا باد
آن منم

کاش باد
 تنهایی ام را بیاورد بتکاند
پشت پنجره ات
کاش ماه آسمانم شوی
بنشینم لب ایوان به تماشایت

باد، باد است.
سبک است.
می آورد و می برد.
یک روز با خودش روزگارت را می آورد
و یک روز همه چیزت را می برد.

-ناتمامی
-زهرا عبدی

مثل آن شیشه که در همهمه ی باد شکست
ناگهان باز دلم یاد تو افتاد و شکست! :)

‍ (چهارشنبه سوری )
کوه
کلاه سپیداش را بر می دارد
تا به پرستوها
 خوش آمد گوید
باد
عطر بنفشه ها را
عادلانه تقسیم می کند
و زمین
بی هیچ درنگی
زیر پاهایت سبز
من در غروب آخرین سه شنبه ی سال
برای گرد گیری افکارم
آتش افروخته ام

ای گل خوشبوی من دیدی چه خوش رفتی ز دست

دیدی آن یادی که با من زاده شد بی من گریخت

دیدی آن تیری که من پر دادمش بر سنگ خورد

دیدی آن جامی که من پر کردمش بر خاک ریخت

لاله ی لبخند من پرپر شد و بر باد...

چایت را بنوش

نگران فردایت نباش

از گندمزار من و تو

مشتی کاه میماند برای بادها...

پنجره هم به باد وفا نکرد
آن هنگام که
اشتیاق اورا
پشت قفلهای بسته ی دلش حبس می کرد...

یلدای موهایت
هرگز مباد
بدست باد

می خواستم
نفرین اش کنم
مریمی باشد
در دست های باد

مریم سلیمانی_صالح

گره بزن به روسری،که باد ناشیانه ای
گره به زلف می زند،چو عشق ناشیانه ها
رقیب اهل شرم نیست به فرصت و بهانه ای
کشد به دام ،مرغکت،به عشوه و بهانه ها

باد با عطر تنش شانه به مویت زد و رفت
ماه با دیدن تو خنده به رویت زد و رفت

ماه در کنج افق خیره به چشمان تو شد
همدم باد صبا بوسه به کویت زد و رفت

دست خورشید زده نور محبت به سرت
بوسه بر روی لب زمزمه...

به خواب هایم که تفأل می زنم
گوشه ی لبت تبخال می زند
اسلیمی های روسری ام خشک می شود
پاییز می رسد
و باد یلدا را می برد
کنار بلندترین خوابِ تو.
لباس های پاییزی ام را به شاخه ها گیره می زنم
باران که بگیرد چروک هایشان را...

موهات

باد را به بازی میگیرد

وای به حال من...

دخترم خدا باد را برای گیسوان تو آفرید