متن ناامیدی عمیق

خسته از دنیای اجباری،
که نامش زندگیست.

پیشت دلم هرگز نیامد تا دهی دستم
گل‌هایی از جامِ گلستانِ دلت، هردم

باور کن اصلا من، نبستم دل به تو؛ زیرا
اندازه‌ی یک قرن، دیوار است، بینِ ما

هرگز نمی‌خواهم که روحی را ببینم در
گل‌پیکرِ قلبی؛ که قبل از تو، شده، پرپر

بال و پر برگیر بر خود منت آدم‌ نبر

تا تو را رنجور بیند میزند بر تو تبر

سازگاری کرده ام اما ندارد بهره ای

گشته ام از سازگاری اینچنین زیر و زبر!...

تمام آن روزهای زیبا
که از آمدن‌شان مطمئن بودیم
حتی یک‌ بار ‌هم به سراغ ما نیامدند

خیلی تلاش کردم بفهمم کی هستم، اما آخرش فهمیدم هیچی نیستم، حتی دوستانمم دیگه منو باور ندارن... من یک قهرمان پوشالی بودم!

گفتمش رحمی کن او، خندید و رفت
گفت دل، رازِ مگو... خندید و رفت
مویه کردم، مو به مو؛ خندید و رفت
لحظه لحظه؛ کو به کو، خندید و رفت
حسّ من، می‌گفت: «او»... خندید و رفت
چشمِ من، در جستجو... خندید و رفت

چه بسا که زندگی،گاهی وقت ها
چنان بپیچاندت که واقعاً هیچی برای گفتن نداشته باشی.

(۲)
به اندازه‌ی روشنایی و زیبایی چشمانم
بختم، سیاه و زشت و خراب است.
وگرنه تنهایی چگونه می‌توانست پای به خانه‌ام بگذارد و
مرا به عقد خود در بیاورد؟!

**سوختن**

زبانم سوخت،
و طعم جهان را گم کردم.
دیگر نه سیب،
نه بوسه،
نه باران...
هیچ‌چیز مثل قبل نبود.

دلم سوخت،
و هیچ‌کس نفهمید.
نه دستی آمد،
نه آوازی،
نه حتی سایه‌ای بر دیوار.

حالا من مانده‌ام،
با زبانی که نمی‌چشد،
و دلی که دیگر
هیچ‌چیز را باور ندارد...

تا به خودت می‌آیی
گلادیاتوری هستی
که تنها تصویرِ مقابلش
شست‌های برگشته است
و مانند دیروز
امروز هم
تماشاگران آمفی تئاتر
برای کشته شدنت دست خواهند زد...

وقتی،
به یاد تنهایی‌هایم می‌افتم،
دردی،
در ناکجای احساسم،
زاییدن می‌گیرد!

خوشحالی سال هاست که مرده است از آن زمان که کاخ آرزوها‌ بر سرش ویران شد...

نمی توانم تمامت کنم
زجرهای به تو رسیدن تمامم کرده است