متن آینه

من به تو مبتلا شدم
و این ابتلای شیرین حتی از خود تو خواستنی تر است
به ابتلای تو که دچار شدم وجودم ذره ذره صیقل دید
آنقدر که دیگر آیینه شدم
و در آینه مبتلا جز تو را نمی توان به تماشا نشست

سولماز رضایی

فرزندان نداشته ی عزیزتر از داشته هایم!
شاه کلیدِ شعور در زندگی این است که یک جایی، در یک اتفاقی، در یک بحث یا ذوق یا نقد، خودتان را به نزدیکترین آینه ی دوروبرتان برسانید، زل بزنید در چشم های خودتان و بگویید "من اشتباه کردم"! بعد یک چَک بخوابانید...

آنقدر به خودم بد کرده ام
که از دیدن خودم در آینه شرمگینم
چقدر چشمهایم غریب نگاهم میکنند
صورتم را ببین چقدر شکسته است
این لب ها چرا لبخند نمی زنند..؟
این زبان چرا روزه ی سکوت گرفته است؟
نه این من نیستم...!
من میخندیدم ؛ حرف میزدم ؛ شاد...

دامن چین کتان‏ ات وطن من شده‏ است
تن تو جامعه‏ ی زیستن من شده‏ است

آن‏ قدر ربط ندارد به‏ محبت ؛ آغوش
که دو دست‏ ات یقه پیرهن من شده‏ است

چه‏ بگویم چه‏ بگویم که خودات می‏بینی
لب‏ ات‏ است این‏ که زبان در دهن من شده‏...

دستانش میلرزید و خودکار را ب سختی در دست گرفته بود..
حرف هایش در گلویش مانده بود و ب دستانش سرازیر نمیشد!
بغض گلویش را میفشرد..
گویی کسی دستانش را بر گلویش میفشرد...
نفسی کشید با سختی تمام حرف هایش را با خودکارش روی کاغذ میفشرد...
جوهر خودکار اینگونه نوشته...

باید دستش را بگیرم،
گوشه ی دنجی بنشانمش،
چایی برایش بریزم،
با جدیت بگویم بهش:
بس است! تمامش کن...
می دانی چند وقت با هم صحبت نکرده ایم؟!
اصلا می دانی آخرین باری ک مرا در آینه دیدی کِی بود؟!
او دیگر بر نمی گردد...

فاطمه عبدالوند

امروز در آینه تو را دیدم
هرچه زمان میگذرد
کم رنگ تر میشوم...

از بار اولی که دیدمت، زیباتر بودی!
من سر تاپای وجودت را با عشق تماشا میکردم..
باز آن روسری که بر روی آن، غنچه های فیروزه ای کاشته شده بود، روی سرت گل کرده بود...
خنده های پر از شیطنتِ روی لبانت، بر لبان من نیز نهالی از جنسِ خنده...

هر بارکه باکلاهی تازه می آیی،
شادمانه بر سرم امتحان می کنم.

تو می خندی و
آینه، مات سادگی من۰۰۰

اما دلم خوش است
از این آمدن و رفتن ها
سرم بی کلاه نمی ماند

من آینه ام غبار دارم بی تو
یک سینه ی بی قرار دارم بی تو
من با تو فقط بهار را می خواهم
با این همه گل چکار دارم بی تو؟

چقدر زیباست ...

که در دوره زنگارها

خود را

در چشمان زلالی

همچو یک آینه دیدن .

زندگی مانند آینه است
هنگامی که در آن لبخند بزنیم
بهترین نتایج رابدست خواهیم آورد

زندگی همانند آینه است ، اگر اخم کنید او هم به شما اخم خواهد کرد ، اگر به او لبخند بزنید ، آنجاست که به شما خوش آمد می گوید !

هُرمِ نگاهت
به جیوه های آینه
وفادار تر بود
که اینگونه عاشقانه
ماندگار شد

آینه بهترین دوست من است چرا که وقتی گریه می کنم هرگز نمی خندد.

چه غبار سنگینی روی اینه نشسته است!!
چگونه است...
نمیدانم چندی پیش گردگیری کرده ام!؟
آه ...
ببین شوق جوانی ام کجا رفته؟!
دخترکی که مدام مقابل اینه سرخی انار را بر لبانش طراحی میکرد...
چه زود گذشت!!
نمیدانم شوق جوانی ام را از دست داده ام یا موی سیاه...

سرخی به انار بازگشت
سیاهی به شب
نارون ها سبز شدند
و دریاها آبی
یک زن رو به آینه ایستاد
و جهان را با رنگ
آشتی داد ..

زندگی یک آینه است و ما در رفتار دیگران
بازتاب کارهای خودمان را می بینیم

اسکاول شین
چهار اثر از فلورانس

از آخرین بار که عکست را بوسیدم، بسیار پیر شده ام، ای زنی که غم لبخندش را دوست دارم. از آن آخرین بار، که ازحروف کلمه تراشیدم و به پای نبودنت ریختم، تکه تکه از دست رفته ام، همان طور که شاعری که دوستش داری گفته بود.

هربار به آسمان...

کاش آن آینه ای بودم من
که به هر صبح تو را می دیدم...
می کشیدم همه اندام تو را در آغوش...
سرو اندام تو
با آن همه پیچ
آن همه تاب...
آنگه از باغ تنت می چیدم
گل صد بوسه ی ناب...

بباف بانو
بباف
دلشوره ی حصیر دلت را
بباف بی قوارگی حوصله را
وقتی روبروی صبح می نشینی تمام آینه نفس می کشد
زمین میرقصد
ماه چشمانم کامل میشود
بهار به نیایش تو می آید
ای نسل سبز گیل
ای از تبار آفتاب
میخواهم به تماشایت بنشینم
شعری بباف
تا...

آنقدر به خودم بد کرده ام
که از دیدن خودم در آینه شرمگینم
چقدر چشمهایم غریب نگاهم میکنند
صورتم را ببین چقدر شکسته است
این لب ها چرا لبخند نمی زنند..؟
این زبان چرا روزه ی سکوت گرفته است؟
نه این من نیستم...!
من میخندیدم ؛ حرف میزدم ؛ شاد...

دوست داشتم آینه باشم تا
چهره ی تو به وقتِ شادی، در من نقش ببندد.
یا باران باشم
بر کویرِ ناامیدی ات ببارم،
و قلبت را مملو از نور و امید کنم.
یا عطر موردعلاقه ات باشم،
و تو را تنگ، در آغوش بفشارم!
خودکاری که با آن می نویسی...

حماقت محضِ یک انسان،
آن جا آشکار می شود که
در محکمه ی آینه ها،
از افشای باطنِ خود
امتناع ورزد...