متن آینه

از آخرین بار که عکست را بوسیدم، بسیار پیر شده ام، ای زنی که غم لبخندش را دوست دارم. از آن آخرین بار، که ازحروف کلمه تراشیدم و به پای نبودنت ریختم، تکه تکه از دست رفته ام، همان طور که شاعری که دوستش داری گفته بود.

هربار به آسمان...

کاش آن آینه ای بودم من
که به هر صبح تو را می دیدم...
می کشیدم همه اندام تو را در آغوش...
سرو اندام تو
با آن همه پیچ
آن همه تاب...
آنگه از باغ تنت می چیدم
گل صد بوسه ی ناب...

بباف بانو
بباف
دلشوره ی حصیر دلت را
بباف بی قوارگی حوصله را
وقتی روبروی صبح می نشینی تمام آینه نفس می کشد
زمین میرقصد
ماه چشمانم کامل میشود
بهار به نیایش تو می آید
ای نسل سبز گیل
ای از تبار آفتاب
میخواهم به تماشایت بنشینم
شعری بباف
تا...

آنقدر به خودم بد کرده ام
که از دیدن خودم در آینه شرمگینم
چقدر چشمهایم غریب نگاهم میکنند
صورتم را ببین چقدر شکسته است
این لب ها چرا لبخند نمی زنند..؟
این زبان چرا روزه ی سکوت گرفته است؟
نه این من نیستم...!
من میخندیدم ؛ حرف میزدم ؛ شاد...

دوست داشتم آینه باشم تا
چهره ی تو به وقتِ شادی، در من نقش ببندد.
یا باران باشم
بر کویرِ ناامیدی ات ببارم،
و قلبت را مملو از نور و امید کنم.
یا عطر موردعلاقه ات باشم،
و تو را تنگ، در آغوش بفشارم!
خودکاری که با آن می نویسی...

حماقت محضِ یک انسان،
آن جا آشکار می شود که
در محکمه ی آینه ها،
از افشای باطنِ خود
امتناع ورزد...

من تو را زندگی می کنم
من تو را می اندیشم؛
همان لحظه که بند کفش هایم را می بندم تا روزم را شروع کنم؛ به این امید که هرچه زودتر به شب ختم شود.
یا وقتی که ظرف های تلنبار شده را می شورم و حواسم به آبی که...

اینکه خودم را
هروقت درون آینه می بینم
یاد تو می افتم،
یعنی چقدر عاشق توام
کجای تنم دنبالت بگردم که نباشی؟

دختر که باشی
میروی جلوی آینه
سراغ لب هایت
صورتی پامچالی ، قرمز آب اناری ، قهوه ای خرمایی
دختر که باشی
جلوی آینه چهار زانو مینشینی و سوار بر قالیچه ای از خیال به سرزمین ناخن هایت فرود می آیی
آبی کاربنی، صورتی نئونی ، قرمز یاقوتی
اما انگار...

آینه را برداشتم
لحظه ای محوخود شدم
چقدر تغییر کرده ام
از وقتی عاشق تو شدم
تارهای سپید مو
پف کردگی زیر چشمانم
رنگ پریدگی رخسارم
تپش تند قلبم
آمدی زندگی ام شیرین شد
اینک هستی اما کمی دور
میدانی؟
چه کردی بامن

دوست داشتم آینه باشم تا
چهره ی تو به وقتِ شادی، در من نقش ببندد.
یا باران باشم
بر کویرِ ناامیدی ات ببارم،
و قلبت را مملو از نور و امید کنم.
یا عطر موردعلاقه ات باشم،
و تو را تنگ، در آغوش بفشارم!
خودکاری که با آن می نویسی...

اسم تو را به سنگ ها گفتم
مشتشان باز شد
هزار کفِ دست آینه
کنار هم
لبخندت را
به آسمان نشان دادند

در آینه ات
خودم را می بینم ای ماه
میان این همه ستاره ای و
باز تنها

در آینه بوسید خودش را و نفهمید
آن لب که هدر داد، مرا خرج دو سال است...

از نسل سپیدارم این بار که می آیم
مهری به دهان دارم، این بار که می آیم

آشفتگی ام پیداست، از حالت فنجانم
آوای بمِ تارم، این بار که می آیم

از دوری آغوشت، آهی به گلو دارم
از آینه بیزارم، این بار که می آیم

مغرورم و میخواهم، بیهوده...

از یجایی به بعد دیگه نه کسی اونقدر مهمه که از دستش ناراحت بشی،
و نه مهمه کسی ازدست تو ناراحت بشه؛
نه دیگه حوصله ات میکشه انتظار بکشی برگرده،
نه انتظار میکشی کسی حوصله کنه که برگردی،
یجواریی خودتو تو آینه از خودت دور میبینی
وحتی نمیدونی داری به...

پاره کرد
تیزی نازک خیال
زنجیر اسارت هذیان واگویه ها را
بی مخاطب
بی سایه
برابر آینه ام
نیوشایی نیست
کجا جا مانده ام
باز پسم بده
کجاست
تمامی من

در شبی مهتابی...
نه، مهتاب نبود
آسمان تیره تر از موی سیاهم شده بود
ابر اندوه چنان روی مرا پوشیده بود
که ندانستم من
زن محجوب یا دیوانه ی شاعر؟
کدامینم؟ کدامینم؟

هر قدم یاد تو با رنج و عذاب
می برید نفسم
می درید سینه ام
می چکید از...

خوشبخت بودن
یک نامه نیست
که مثلاً یک روز نامه رسانی
زنگ خانه ات رو بزنه ،
بهت بده
خوشبختی ساختن ِعروسکِ کوچکی،
از یک تکه خمیر نرمه شکل پذیره
"و بدون که جنس خمیر باید"
باید از "عشق و ایمان باشه،
نه چیز دیگه"
اگر
دنبال ناجی می گردید....

هیستا نوکون
تی چومانا
شی آینه دورون

خیس نکن/چشم هایت را/مه در آینه

در آینه بوسید خودش را و نفهمید
آن لب که هدر رفت مرا خرج دو سال است

تصویر درشتی از غم شدیم
و آینه
تعبیر خطرناکی
از ماست

صبح بخیر عزیزم
چرا من هر صبح
تو را در آینه خودم سبز می بینم
و تو مرا در آینه خودت آبی
بیا برویم باورمان را قدم بزنیم
تا شانه های خیابان خیال کنند جنگل و دریا به هم رسیده اند !

تو رو به روی آینه می ایستی
من،دست به سطح مقوایی ات می زنم،
سقوط می کنی!