متن اشعار مهدی غلامعلی شاهی

در شب بی‌تابی‌ام، مه به دعا، ماه به راز
خواب من و گریه‌ی شب، آه به جا، ماه به راز

موج غزل در دل باد، قصه‌ی خاموشی باغ
چشم من و سایه‌ی تو، راه جدا، ماه به راز

شعله و شبنم به هم، زمزمه‌ی گریه و شوق
خاک من و...

در سحرگاهان غم جان، یاد باران می‌کشد
خواب شبنم را به دامان، یاد باران می‌کشد

در دل آیینه‌ها تصویر مهتابی شکفت
قصه‌ی مهجور دوران، یاد باران می‌کشد

بر لب خاموش شب، آواز نیلوفر نشست
نغمه‌ی خاموش و پنهان، یاد باران می‌کشد

در گذرگاه غزل، افسانه‌ی پروانه‌ها
شعله‌ی بی‌تاب عصیان، یاد...

باد با بیدار بید، آواز باران را شکست
برگ با بغض بنفشه، بغض پنهان را شکست

چشم در چشم چراغانِ خیال افتاده بود
چشم‌چرخان، چرخِ خاموش شبستان را شکست

رنگ با رؤیای روشن، نقش خاموشی گرفت
رنگ‌پاشی‌های وهم، آیینه‌پوشان را شکست

سایه با سرما سرود سردی شب را شنید
سایه‌گردان،...

در هوای خامشی، فریاد را گم کرده‌ام
در دل آیینه، نقش باد را گم کرده‌ام

هر چه بودم، رفت در گرداب وهم بی‌دلی
چشم را، خواب و دل بیداد را گم کرده‌ام

پایم از رفتن تهی، دستم تهی از شوق صبح
راه را، حتی خیال جاد را گم کرده‌ام

در...

ابرِ آشوبم، اگر باران ببارد یا نبارد
آتش‌ام در جان، چه سوزد، یا نسوزد، یا نبارد

باد می‌رقصد به شوق شاخه‌های بی‌پناهی
شاخه اما خشک‌لب، گر برگ ریزد یا نبارد

چشم در چشمم، ولی آیینه‌ام بی‌نور مانده
ماه اگر بر شیشه‌ی شب هم بتابد، یا نبارد

سایه‌ام در خاک می‌جوشد،...

سرو سرمست سحر، سایه‌زن صحرا شدی
سبزپوش از رنگ باد، آینه‌ی دریا شدی

شعله در شوق تو شد شعری از انگار و وهم
شور در چشمان من، شعله‌ی معنا شدی

صوت صافی در نسیم، سوره‌ی سرخ سکوت
سطر در سطر دلم، زمزمه‌ی یکتا شدی

رعد را رمزی زدی در ریشه‌ی...

چشم من در خواب شب، پیمانه‌ی اشک است و آه،
می‌کشد در باده‌زاران، دامن خویش از گناه

ماه با آیینه‌ی دل، راز شب را گفته است،
می‌تپد در سینه‌ی من، نغمه‌ی خاموش ماه

برف بر دوش چنار افتاده چون پیرهنی،
می‌نشیند بر سرم اندوه بی‌پایانِ راه

مرغ جانم بسته در...