تمام! قلم دیگر نای از تو نوشتن را ندارد اشکی بریز... لبخندی بزن... طره ای بیفشان.... این نیِ عاشق جوهره ی وجود تو را کم دارد....
باران ناگهان ابر است اشک ناگهان عشق من ناگهان تو؛ و تو از کنار این همه ناگهان، آهسته و آرام گذشتی!
گریه هایم در مسیرِ عشق یادم داده اند آنکه حسش بیش ، اشکش بیشتر ...
فصلی در راه است با اشک هایی که هنوز بر گونه ی خیابان نیفتاده خشک می شوند و عشق پنهانی ترین رازِ پاییز است
چیزی ندارم تقدیمِ تو کنم جز آن اشک ها از دلی آتش گرفته که دودش به چشمم می رود
سر یک دو راهی پُرشَک اشتباه پیچیدم جاده زیبا بود دریا بود و درخت ابر ...باران ... همه خندان مثل زیبایی تابستان آنچه میدیدم رویا بود من چه میدانستم انتهایش اشک است و بیابانی سرد ... من چه میدانستم از غم و تلخیِ درد من به انتهای اشتباه خود رسیده...
در دل دریای اشکم ای گهر ناب غرق شدم تا تو را از آب گرفتم...
رستم و افراسیابم که ز پا افتاده ام مثل فرخزادم اما بی صدا افتاده ام یا چو قبر شاعر شهنامه ی اسطوره ای کنج شهرستان مشهد بی بها افتاده ام در میان کوچ یک دسته پرستوی غریب اتفاقی ناگوارم، بی هوا افتاده ام گیجم از این همهمه بین سیاستها و...
بعد از تو مهار اشک دشوار بعد از تو فریب خلق آسان.. هی بی تو پیاز خُرد کردم
شب است و قطار خاطره ها براه چادر سیاه شب ؛ محافظ زیبایی ست ؛ برای چشمان به اشک نشسته و ماااه ؛ این دلبر زیبای آسمان ؛ تنها قصه گوی ؛ هر شب لحظه های شب بیداران ؛ جای شهرزاد شب بیدار ؛ نشسته تا ؛ جانی گرفته نشود...
دوست دارم صدایت بزنم️ بگویی جانم آرام بپرسم تو از کجا پیدایت شد؟ لبخند ڪه میزنی اشک امانم نمی دهد! دلم میسوزد از سالهایی که نداشتمت ...!
گریه اگر کنم همی، بهر تو گریه می کنم ور نه ز دیده ام عبث، اشک رها نمی شود گرد حرم دویده ام، صفا و مروه دیده ام هیچ کجا برای من، کرب و بلا نمی شود ای بدن تو غرق خون، وی سر و روت لاله گون با چه...
حالم خراب تر از خرابی سیلاخور است ویران تر از بم جیگرم سوخته تر از پلاسکو نفسم تنگ تر بیماران کرونایی .... حالم خراب است یجوری خراب است که کسی مرا ببینید میبیند تا خر خره در گل و لای فرو رفته ام چنگ میزد بر سینه ام قلب پر...
من همیشه قدم زدن زیر باران را دوست دارم، چرا که هیچ کس اشک های مرا نمی بیند.
در ستیغ کوه می درخشد آفتابِ بامدادی من نشسته روی تپه از شکوه آفرینش اشک می بارم ز دیده گریه ام پایان ندارد ...
سپیده آمد و باز هم طلوعِ سوسن هاست و از مژه های علف های دشت شبنم چو اشک می ریزد درخت ها همه آوازهای غمگینند که منتظرِ نورِ زردِ خورشیدند آه! روزها بی حضورِ روی تو ای آفتابِ جهان چه ساکت و سرد است و من که به دوردست ها...
امشب کمی دلتنگم ... فقط کمی . قدر آنکه بخواهی کهکشان را در مشت بسته ات بگیری ، یا بخواهی خورشید را در آغوش بیاوری... یا بخواهی اقیانوس را یک جرعه سر بکشی ... همین قدر ... .... این شب ... حجم دلتنگی من را ریخته است روی شانه های...
گفتی از خاطره ها، اشک من از چشم چکید سنگ در کوزه نینداز که سرریز شود...
آسمان که ابری میشود حتما دل آدمی گرفته است خورشید شرمنده میشود و پشت ابر پنهان میشود! فرشته ها اشک میریزند مردم به آن باران میگویند! میبینی؟! اهل آسمان همه برای این دل گرفته محزون اند! امان از اهل زمین که هیچ کس کک اش هم نمیگزد! آدم ها دچار...
صدای پای بهار را میشنوم صدای گریه ی زمستان می آید از این و آن پرس و جو کردم میگویند زمستان عاشق بهار شده است و در شب های سردش برای آمدن بهار از آسمان چشمانش قطره های اشک میبارد!
چقدر غمگینی تو درست مثل زنی که درد، آبستن است و اشک فارغ می شود
چه با شکوهند ! اشک های مغروری که گره می خورند به تار و پود باران . . .
آدمی بازمانده ی اندوه است؛ حرفهایش را اشک هایش می زند.
یگانه همسفر جاده زندگی ام . . . گر روشنی اشک تو را می دیدم من تا به ابد دگر نمی خندیدم این اشک تو را نه رنج و غم ساخته اند عشق آمده بود و من نمی فهمیدم مصطفی ملکی
