متن اشک

یک شب بارانی...

باران که آمد دلم هوس پیاده روی را کرد،
شال و کلاه نکرده، لباس سیاه رنگ کلاه دارم را پوشیدم و به راه افتادم.
به کدام مقصد؟
به کنار که؟
آیا کسی هست پشت شیشه عینک فرق اشک و باران را تشخیص دهد؟
کسی هست مرا از...

«درخشان ترین روشنایی»

روزها گذشت
و شب ها هم
آبی، سیاه شد و سیاه، آبی
و میان من و تو هنوز فاصله هاست
من از نغمه ی خوش آهنگ یک پرنده،
از بوی نرم خیس خورده ی
چوب درخت آبشار طلایی
از لبخند سبز نارنجی برگ ها
از قلب تپنده...

اندوه خویش را در آغوش گرفتم
و تمام شهر را دویدم!
صورتش را نوازش کردم
اشک هایش را بوسیدم
دستهای خسته اش را گرفتم و
به گیسوان درخت ها پیوند زدم
سرخ ترین گل ها را به قلبش پیوند زدم
تا دوباره نبض مضطرب گرم عشق
را به یاد آورد...

مثل یک لیوانِ ترک خورده با تنِ سرد
دیدمت باز وُ
پُر شدم از داغیِ خون اَشک...

حادیسام درویشی

می توان تو را داشت
پکی بر لحظه ها زد
قهوه ای تلخ نوشید
اشک را مزه مزه کرد
و بغض را بلعید
.
می توان تو را داشت
در پشت لبخندهایی که هیچ کس نمی داند چقدر غم گزیده است !
.
بمان
پشت لبخندهایم جا خوش کن
من...

نه جوانم و نه پیر
و نه حتی شده دیر
کارهای نیمه تمام بسیاری هست
که باید پرونده شان را بست
مثل برگرداندن ساعت در پاییز
چیدن آخرین انار دلخونِ خون ریز
شکستن پنجره های بسته
پراندن کبوتران نشسته
یک دل سیر حسرت آزادی را خوردن
بغض برای جوانه های...

آه از نزدیک تر نظاره کن
انگشتان بی قرار من که قرار بود
دستان تو را ببوسند
از تمام پل های مخروب این دنیای سراپا خطا
بپرند
و در آغوش بند بند دستان تو
به تماشای سقوط آبی دریاها
از آسمان بنشینند
کنون در ازدحام پاره کاغذهای شعر
به جوهر...

غم چهارزانو در دلم می نشیند
دلتنگی بیخ گوشم غوغا می کند
لب می بندم
اما
حریف چشم هایم نمی شوم
اشک روی گونه هایم ذکر ماتم می گیرد
و من
فرو رفته در آهی جانسوز
در خیمه گاه وجودم مرثیه رفتن تو را می سرایم

اردیبهشت تمام می شود
ولی تو نرو
بمان ..
کنار من
کنار، باران های گاه گاه
و کنار اشک ها و لبخندها .. این خاصیت اردیبهشت هست
که برود
ولی عاشقانه هایمان
نباید تمام شود ..
بمان
تا ادامه دهیم راه اردیبهشت را
و با هم اردیبهشت دیگری بسازیم .....

این روزا زندگیم به رنگین کمان میماند...
رنگین کمانی که در آن نه خبری از احمر و اخضر و ارزق و اصفر نگار ابر ها است و نه خبری از طراوت لبخند آسمان...
رنگ رنگین کمان زندگی من تاری روز هایم است که به سیاهی شب هامیماند...
سرخی چشمان خیس...

{{سوختن تغیری شیماییست که با تولید نور و گرما همراه است}}
نمیدانم آن که کمیا نوشت جفا ندیده یا دیده و دم نزده
اما من دیدم و هر چه کردم نتوانستم دم نزنم.
کمیاگر نمی دانست
شاید نمی توانست
و شاید هم نمی خواست
اما من می دانم و می...

من رویاهامُ همین امروز میخوام...
همین امروز دلم میخواد با صدایِ سازم آروم کنم دلِ آدمایِ مهمِ زندگیمُ...
همین حالا دلم میخواد یه عکاسِ ماهر باشم تا لبخندِ عزیزترینامُ ثبت کنم
یا یه خیاطِ درست حسابی، یه نویسنده یِ بی نقص ....
الانه که دلم می خواد ورِ دلم، تو...

تمام!

قلم دیگر نای از تو نوشتن را ندارد
اشکی بریز...
لبخندی بزن...
طره ای بیفشان....
این نیِ عاشق
جوهره ی وجود تو را کم دارد....

باران
ناگهان ابر است
اشک ناگهان عشق
من ناگهان تو؛
و تو
از کنار این همه ناگهان،
آهسته و آرام گذشتی!

گریه هایم در مسیرِ عشق یادم داده اند

آنکه حسش بیش ، اشکش بیشتر ...

فصلی در راه است
با اشک هایی که
هنوز بر گونه ی خیابان نیفتاده
خشک می شوند
و عشق پنهانی ترین
رازِ پاییز است

چیزی ندارم
تقدیمِ تو کنم
جز آن اشک ها
از دلی آتش گرفته
که دودش به چشمم می رود

سر یک دو راهی پُرشَک
اشتباه پیچیدم
جاده زیبا بود
دریا بود و درخت
ابر ...باران ...
همه خندان
مثل زیبایی تابستان
آنچه میدیدم
رویا بود
من چه میدانستم
انتهایش اشک است
و بیابانی سرد ...
من چه میدانستم
از غم و تلخیِ درد
من به انتهای اشتباه خود رسیده...

در دل دریای اشکم ای گهر ناب
غرق شدم تا تو را از آب گرفتم...

رستم و افراسیابم که ز پا افتاده ام
مثل فرخزادم اما بی صدا افتاده ام

یا چو قبر شاعر شهنامه ی اسطوره ای
کنج شهرستان مشهد بی بها افتاده ام

در میان کوچ یک دسته پرستوی غریب
اتفاقی ناگوارم، بی هوا افتاده ام

گیجم از این همهمه بین سیاستها و...

بعد از تو مهار اشک دشوار
بعد از تو فریب خلق آسان..
هی بی تو پیاز خُرد کردم

شب است و قطار خاطره ها براه
چادر سیاه شب ؛ محافظ زیبایی ست ؛
برای چشمان به اشک نشسته
و ماااه ؛ این دلبر زیبای آسمان ؛
تنها قصه گوی ؛ هر شب لحظه های شب بیداران ؛
جای شهرزاد شب بیدار ؛ نشسته تا ؛
جانی گرفته نشود...

دوست دارم صدایت بزنم️
بگویی جانم آرام بپرسم
تو از کجا پیدایت شد؟
لبخند ڪه میزنی
اشک امانم نمی دهد!
دلم میسوزد از سالهایی که نداشتمت ...!

گریه اگر کنم همی، بهر تو گریه می کنم
ور نه ز دیده ام عبث، اشک رها نمی شود

گرد حرم دویده ام، صفا و مروه دیده ام
هیچ کجا برای من، کرب و بلا نمی شود

ای بدن تو غرق خون، وی سر و روت لاله گون
با چه...