متن امید

نه دانه دانه های برف و بوران امشب
نه برگ ریزان پاییز دیروز،
هیچکدامشان
نمی توانند راه را بر نسیمی ببندند
که مژده ی بهار فردا را خواهد آورد.








شعر: دلسوز صابر
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی

حتی اگر امید سراب باشد ، باید آن را زنده نگه داریم و روشنایی اش را هرچند نادر و گذرا با دیگران قسمت کنیم ...
برای اینکه اگر جز این باشد ، هرگز نمی توانیم جهان را تغییر دهیم و میدان را خالی می کنیم برای بی عدالتی و ظلم...

بگو آیا گل سرخ، عریان است؟
یا همین یک لباس را دارد؟

راست است که امیدها را باید
با شبنم آبیاری کرد؟

چرا درختان
شوکت ریشه های شان را پنهان می کنند؟

چه چیزی در جهان
از قطارِ ایستاده در باران غم انگیزتر است؟

چرا برگ ها وقتی احساس زردی...

خولیو کورتاسار:

در میان احساساتمان ، امید تنها چیزی است که متعلق به ما نیست .
امید متعلق به زندگی است .
این خود زندگی است که از خود دفاع میکند ...

امیدوارم
همانند پرندکان غمگینی که به پرواز ادامه میدهند
همانند ماهی های تنها در اقیانوس که به شنا ادامه میدهند
امیدوارم چون میدانم شب هرآنقدر که تاریک باشد به پایان میرسد و خورشید جای ماه را میگیرد
امیدوارم چون حتم دارم سرانجام روز های روشن من هم فرا خواهد رسید.....

ماه، یار همیشگی شب ها، شاهد خاموش لحظات شاد و غمگین ما، در آسمان پهناور، بی صدا می چرخد و گذر زمان را به نظاره می نشیند.
همچون ما، ماه نیز در حال تغییر است، گاه کامل و نورانی، و گاه در تاریکی فرو می رود. اما در هر حال،...

آرزو کن واسه فردا، اگه امروزتو چیدن
آرزوهاتو بغل کن آرزوهات همه چیتن!
اگه دنیات رفته از دست، اگه غمگینی و بی کس
آرزو کن که حواس یه نفر هنوز به تو هست
زندگی همین یه باره نزار فرصت بره از دست
آرزوهاتو بغل کن، تا خدا هست زندگی هست......

میگم درسته که از هر صد قدم راهی که میریم
نصفش چاله چوله و زمین خوردنِ…
اما همین که باز بلند میشیم و ادامه میدیم،
همین که میجنگیم تا قدم هامون بلند تر بشه
و رویاهامون شدنی تر
یعنی ما خودمون رو لایق زندگی زیباتری میدونیم
و هنوز امید میون...

میان تاریک ترین روزهای زندگی ات هم ناامید مباش!
زیرا،
زیباترین باران ها زیر سیاه ترین ابرهاست.



شعر: تافگه صابر
ترجمه : زانا کوردستانی

گاهی ،
نگاهم به آسمان است،
نه حرفی ،
نه سخنی ،
نه فریادی،
فقط همین....
حجت اله حبیبی

زندگی را با عشق
و آینده ات را با امید بساز
زهرا نمازخواجو بیتا

و این روزها حالتی از رنج را متحمل می شوم که همه اش تازگی دارد، کنج تنهایی من حالا دیگر تنها نیست، منم و غم! منم و صبر!
نفسم بریده، جانم بالا آمده، روحم را خوب حس می کنم، سبک شده ام فقط همین بغض لعنتی توی گلویم سنگینی می...

گفتند امید چیست؟،،،
گفتم امید آن است ، ک یوسف را از ت چاه ب بیرون بلکه ب میز پادشاهی رساند..

یوسف از درون چاه فریاد کشید ب برادرانش گفت:

من در دلم ریشه امید ب خدا را کاشته ام ..

هیچ توفانی از ریشه نمی تواند تکانم دهد..

بادی...

محکومیم به امید، مجبوریم به آرزو.

نوشته بود زندگی است دیگر ؛
تکه تکه ات میکند و در انتها میانِ تکه تکه هایت نوری از امید میتاباند (:

شده آیا
که کسی
دلت را تنگ کند؟!
به غمی
به امید آمدنی
به حرفی
به صدایی
که نیست

نفیسه سکوت

در این قلعه ی کهنه، من ماندم و حسرت یار
دل به امید دیدار، تا قیامت، در انتظار

آنتونی رابینز:

زندگی را به فصول سال تشبیه می کنم :
هیچ فصلی همیشگی نیست ؛ در زندگی نیز روزهایی برای کاشت ، داشت ، استراحت و تجدید حیات وجود دارد ، زمستان تا ابد طول نمی کشد ؛ اگر امروز مشکلاتی دارید ، بدانید که بهار هم در پیش...

در گذر زمان، این قلعه رنجور و پیر
شاهدِ قصه های تلخ و شیرینِ بشریت

از فراز برج و بارو، دیده نسل ها
عشق و نفرت، جنگ و صلح، ظلم و عدالت

در گذر از دالان های تاریک و سرد
حس می شود زمزمه رازهای ناگفته

راوی این قصه ها،...

آرامش را
لابه لای داشته هایم
گم کردم...
کاش هنوز
لابه لایشان بودم!

🌿
چه خوب است
چه خوب است که با تمام رنج هایی که روحم را می خراشد،
هنوز ابر امید، طراوت بر سرم می بارد و چشمه ذوقم می تراود

چه خوب است که کمی بعد از شبیخون یاس و فرو ریختن ناگزیر،
باز بر می خیزم، گرد و غبار...

زمانه کمیاب زیستن است
کمیاب عشق
کمیاب صلح و آشتی
و ما چه خوش خیالیم
که در میان این قحط سالی
میان زیستن هایی پر از نزیستن
با چشمانی از عطشِِ عشق لبریز
به دنبال صلح و آرامش
امیدوارانه
در تکاپوی دویدنیم...
نیاید روزی
که این چشمه امید بخشکد
و...

سال جدید و عزیزم!
خدا کند در را که باز کردیم،
یک دنیا دلخوشی و خوشبختی،
سوغاتیِ بخت و اقبال ما را در آغوشت داشته باشی!
سهم هر کسی را به دستش بدهی
و غم های سخت و سنگینِ سال قبل را
در عمیق ترین بخش فراموشی ها دفن کنی!...

به وقت بغض های هر شب
تمام کوچه پس کوچه های شهر را
به امید معجزه ای از عشق
عاشقانه قدم می زنم
و تو را می خوانم
ای کاش همچون خوابی خوش
به استقبال چشم هایم می آمدی
تا بیش از این نبودنت را
فریاد نمی زدم


مجید رفیع...