متن تک بیتی

بویِ مویَش هم ترازِ عطرِ سیب
دردِ بی درمانِ جان را او طبیب
شیما رحمانی

گفت؛ چَشمانِ تو ایمانِ من است
لیک؛ ایمانش به مویی بند بود!
شیما رحمانی

نرگس فتان دلدار و خراج طره ی یار ⁦☘️⁩

چه تاراج شیرینی ست که بی مضاف ندهند...⁦☘️⁩

فیروزه سمیعی

دست بالای دست چه بسیارست ⁦☘️⁩
تنها دست عاشق است که هیچکس نمی رسد...


فیروزه سمیعی

سحر شد باز وچشمانم به در مانده است و بی خواب است
به دنبال تو میگردد دلم غمگین وبی تاب است

زبس آتش به جانم میزند این شام دلتنگی
حوالی همین ساعت دلم دنبال مهتاب است
اعظم کلیابی بانوی کاشانی

💠💠💠💠💠💠💠💠
شمع و پروانه کشیدم بر دفتر خویش
شمع فروزان درخشید و بال پروانه خلید
دود از دفتر دل برخواست به عشق
زود باز آی رخ شمع و نقش پروانه بکش


فیروزه سمیعی

مرحمی نیست در این غمکده جان فرسا




دل شکستی و رفتی نوشت باد
به این پیمانه شکستن ها هم دلخوشیم

یک شعر بخوان ساز دلم کوک شود
یک ساز بزن سوز دل خاموش شود

نهادم دل خویش به پای عشق جگر سوز

کشیدم سرمه به چشمانم از این سیه روزی

فیروزه سمیعی

این بیتهای پرغم وگاه این ردیف تلخ ..
یاد آور جدا زتو ای ماه بودن است..

دستم نمیرود که بخوانم سرود عشق..
کارم مدام قصهٔ حسرت سرودن است...


اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

بر شیشه ی احساس کسی چنگ نزن
با زخم زبان به دیگران سنگ نزن
وقتی که خبر نداری از سر کسی
بیهوده به او تهمت صد رنگ نزن

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

عاشقان را کس نگوید هوشیار!؟
دلبران را کس نگوید جان دار!!

منم و سوز زمستانی و سردیِ هوا
آن طرف ها بهاریست که در می کوبد

تسبیح شیخ پاره شد و دانه دانه شد

از بس که استخاره زدم تا ببینمت

نه جانانی نه خواهانی

نه جانانی که نامش را کنم فاش!
نه خواهانی که گوید مال من باش!

پیش چشمم گیسوان را بسته و واکرده ای

کرده ای وابسته ی خود هم مرا هم شانه را

چشم درویش بکن، موقع صحبت با من

من دلم خواسته شاید به شما زل بزنم

سبز می پوشی، کویر لوت جنگل می شود

عاقبت جغرافیا را هم تو عاشق می کنی

غیر تو با هر کسی بودم بدان تقصیر توست
رو به دایه آورد طفل از غم بی مادری ...

عشق آن است ک بینی رخ پر مهرش را
فی البداهه دو ستا بیت نثارش بکنی
@amin.son

به هر جا می رسم افسانه ی عشق تو می گویم

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

دوش می گفت که فردا بدهم کام دلت

سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

بی تابم و از عشق دگر خواب ندارم        من ترسم از آن بود که شبِ بی تو مهتاب ندارم.