متن آرامش از دست رفته

دگر ز چشم فلک، اختر وفا پیداست؟
نه آن که بود، دل‌آرام ما، کجا پیداست؟
زبان بریده‌ام از گفت‌وگوی نام رب
که در سکوت، صدای دل‌آرا پیداست
انس رفته‌است و دل از بهشت دلگیر است
ز دشت و کوه، فقط سایه بلا پیداست
بخوان ز جام جهان، زهر هجر را،...

لعنت به هوایی که...
آرامش آغوش مان را ندید و طوفانی شد.

دزدیدند صداقت صدایم را؛
و سکوت است آن سوی امواج؛
نیست واکنشی از احساس؛
ره به جایی نیست در کششِ پنجره‌ها؛
چه نامردند ثانیه‌های التهاب!

کیلومترها فاصله دارم
از آرامشی که آرزویش را داشتم.

تلخ کرده روزگارم را،
دلخوشی های کوچیک دوران کودکی.

تو خودت خواسته ای باز دلم را ببری
من هنوزم نگرانم که به یغما ببری

تو که طوفانی و ویرانگر و بی‌رحم شدی
حق نداری که دلم را به تماشا ببری

بی‌خبر آمده‌ای بی‌خبر از من می‌روی
که در این قصه دلی خسته به فردا ببری

تو که طوفانی و...

ای آسمان، بگو که چرا تیره گشته‌ای؟
در سوگ او نسیم شدی، خیره گشته‌ای.

اسفند ماه آمد و دل سوخت همچو شمع،
آه ای زمانه، از چه تو این‌گونه گشته‌ای؟

زن‌دایی مهربان که چو خورشید روشنی،
خاموش گشت و رفت، تو ای ماه، خفته‌ای؟

دلتنگی‌ام چو موج، به ساحل نمی‌رسد،...

و خدایی که به شدت کافیست...


ولی انگاری نیست...


که به داد دل دیوانه ی مردم برسد...

و حَول حالِ ما
به حالِ همان روزها
که بى هراس از این روزها
بدنبال نان
بدنبال آب
اینچنین ،حیران نبودیم ...