متن آرامش از دست رفته

ای آسمان، بگو که چرا تیره گشته‌ای؟
در سوگ او نسیم شدی، خیره گشته‌ای.

اسفند ماه آمد و دل سوخت همچو شمع،
آه ای زمانه، از چه تو این‌گونه گشته‌ای؟

زن‌دایی مهربان که چو خورشید روشنی،
خاموش گشت و رفت، تو ای ماه، خفته‌ای؟

دلتنگی‌ام چو موج، به ساحل نمی‌رسد،...

و خدایی که به شدت کافیست...


ولی انگاری نیست...


که به داد دل دیوانه ی مردم برسد...

و حَول حالِ ما
به حالِ همان روزها
که بى هراس از این روزها
بدنبال نان
بدنبال آب
اینچنین ،حیران نبودیم ...