در کوهستان از آن دامنه های زیبا بالا رفتم از آن بالا همه چیز کوچک بود به جاده نگریستم چیزی برای دلتنگی نبود تن را به عطر گیاهان کوهی سپردم و از کوه پایین آمدم قبل از آنکه فروبریزد و جاده را سنگسار و مرا دفن کند با دلتنگی
ظهر برگ های زرد و آزرده را از آن پتوس زیبا جدا کردم و خودم را از آنچه دوست می داشتم بعدازظهر این گل زعفران بود که به تنهایی از شادی سرشارم می کرد و به این عصر دلتنگی رنگ می داد
مرا دفنِ سراشیب ها کنید که تنها نَمی از باران ها به من رسد اما سیلابه اش از سر گذر کند مثل عمری که داشتم
از سکوت صدای باران، تا آن همه، آشوب خاموش مشتی عاشقانه های از دست رفته، چه هیاهوی جامانده ی سردی می گذرد، تاریک روشن خاکستری شهر حرفی برای گفتن ندارد، شگفتا ! تو ازسمت روزهای خیالت پیر و پیرتر می شوی، به راستی شهروند کدام جغرافیای از یاد رفته ای؟...
قسم به مردن روحت، به قتل احساست به تکه تکه شدن های قلب حساست قسم به آن زن شادی که قایمش کردی به ترس فاحشگی از نگاه هر مردی به هیس روی دهانت اگر چه فریادی به افت و کم شدنت در سهام آزادی به صیغه های موقت به فقر...
«قامت خمیده» در غروبی تاریک نشسته بودم. غرق در افکار. دلشکسته از گذشته، دلخوش به آینده. تکیه کرده به سرو تنهای خانه. زمستان شده انگار. صدای قورباغه ها همه جا را پر کرده، گویی سمفونی غم می نوازند، و آرزوهایی که در دل رنگ می بازند. اما مرا به صدای...
به تو گفتم : گنجشک کوچک من باش تا در بهار تو من درختی پر شکوفه شوم و برف آب شد شکوفه رقصید آفتاب درآمد من به خوبی ها نگاه کردم و عوض شدم من به خوبی ها نگاه کردم چرا که تو خوبی و این همه اقرار هاست بزرگترین...
بگذار گریه کنم برای جهانی که کوره راه های مریخ را شناخت ولی کوچه های قلب خود را نشناخت
خمیازه های کش دار، سیگار پشت سیگار شب گوشه ای بناچار، سیگار پشت سیگار این روح خسته هر شب، جان کندنش غریزیست لعنت به این خودآزار، سیگار پشت سیگار... _برشی از شعر
من، بر این ابری که این سان سوگوار اشک بارد زار زار دل نمی سوزانم ای یاران، که فردا بی گمان در پی این گریه می خندد بهار. ارغوان می رقصد، از شوق گل افشانی نسترن می تابد و باغ است نورانی بید، سرسبز و چمن، شاداب، مرغان مستِ مست...
تو ناگهان زیبا هستی اندامت گردابی است موج تو اقلیم مرا گرفت ترا یافتم آسمان ها را پی بردم... _ برشی از شعر (تو ناگهان زیبا هستی) -سهراب سپهری
هرگز از مرگ نهراسیده ام ! اگر چه دستانش از ابتذال شکننده تر بود ! هراس من –باری –همه از مردن در سرزمینی ست که مزد گور کن از آزادی آدمی ، افزون باشد ...! جستن یافتن و آنگاه به اختیار برگزیدن و از خویشتن خویش باروئی پی افکندن اگر...
نتوانستم که بگویم دلم اینجا مانده است .... من پی گمشده ام آمده ام .. ارغوانم را می خواهم... اه در خانه خود بیگانه ام ! آن سوی پنجره وای، ارغوان داشت نگاهم می کرد 🥀 .
تو من را آتش می زنی من سیگار را و قلبم دودکش خانه ای که هر چهار فصل زمستان است چلچله ای توی آن گیر افتاده است.
با آفتاب خسته ی پاییز تو را گرم می کنم تو را که آبیِ آسمانیِ هیچ فصلی در پلک های خسته ی نگاهت رنگی ندارد و باران و آفتاب شهر هر دو تو را اندوهی دلپذیرند که رنگین کمان به زیبایی ِجعبه ی مدادهای رنگی ات به رنگینی کتابهای مصور...
«ارمغان» کاش به این کنج خراب خلوت ما هم کلاغی سر می زد، به اینجا پر می زد. کاش در این خاک خشک ترک خورده ما سبزه ای جوانه می زد، جوانه در این ویرانه می زد. کاش در این سرای سرما زده ی ما باغچه ای بود و در...
صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می روید در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است و تنهایی من شبیخون حجم تو...
دوست دارم دل خود را مثل یک آینه تازه و صاف نگه دارم تا زندگی در آن جایی همیشه برای خودش روشن باشد
در من چیزی کم بود. در من چیزی نبود. میان من و زندگی، میان من و شادی، روشنایی گم بود. دیروز سرد، امروز تیره، فردا پر درد. دیگر وقت آن رسیده که تاریکی بیاید. دیگر وقت آن رسیده که مرگ بیاید، و این جان نیمه جان را بستاند. در من...
نگاه کن تمام هستیم خراب میشود شراره ای مرا به کام میکشد مرا به اوج میبرد مرا به دام میکشد نگاه کن تمام آسمان من پر از شهاب میشود.. برشی از شعر آفتاب می شود
هربار که بر می گردم از سفر تکه ای جنگل مشتی دریا اندکی آسمان را با خود به خانه می آورم من اما باید جنگل را به جنگل دریا را به دریا جاده را به جاده و زنی را که آن همه راه تا تهران آورده بودم بر گردانم به...
باید زیبا بمانم حتی اگر بهار راه خانه ام را گم کرده باشد باید جوان بمانم حتی اگر درختان سبز هزار ساله از پاییز اندامم عریان شوند تو رنگها را دست من بده آینه را پیش رویم بگذار و بوسه هایت را فقط برای همین بار خرج گرمای قلبم کن...
باید گذر کرد، باید گذشت، همراه جوش و خروش نهر و من، مسافر مسیر آب حال خواه برکه باشد خواه سراب، یا که مرداب. مقصد رهایی است. باید بود رها، رها شد و رها ماند، در هوای مه گرفته کوچه. مثل کوچه در حسرت رهگذرم. من و کوچه ناجی همیم...
در من کسی می شکند، اشک می ریزد، فرو می ریزد، می شود ویران. گم می شود در تاریکی، می ترسد، می شود حیران، سرگردان. حتی گاهی می خندد، اما چه سرد و چه تلخ. چشم می بندم، تا که شاید جادوی سحرانگیز خواب راه را بر غم ببندد، بشود...
