برای آسمان قلب من چون ماه و پروینی طنین انداز چون آیات الرّحمن و یاسینی عقیق و دُرّ و یاقوت و تُرنج و طرح تذهیبی برایم مایه ی شعف و سرور و فخر و تحسینی گهی مانم درون واژه های سخت احساسی تو مفهوم دقیق عشق را تفسیر و...
غریبی عاشقم غرق در امواج نگاهت که دریا دریا دورم از ساحل آرامِ آغوشت... مرا ببین! چه غریبانه در گردابِ تنهایی نفس نفس زنان دست و پا میزنم! آه... ای کشتیِ نجاتم ! مرا دریاب... دستانم را بگیر و به آغوشت کشان... نجاتم بده از شرارت این طوفان بلاخیز و...
مَنِ بالاتر از فردا دلم پرواز می خواهد سوی آن پنجره که عشق نیازش باشد سوی رویا به خیال در طلوع بی غروب خورشید سوی آن رویا که فردایش پس از پرواز به رنگ آسمان باشد زهرا غفران پاکدل
عشق چیست ؟ جز آنکه زن همدمی باشد برای مرد و مرد تکیه گاهی برای زن ! یعنی فهم و اجرای این نیم خط آنقدر سخت است که همه تنهایند ؟!
عشق کلمه ای آشنا و در عین حال ناشناخته مفهومی به قدمت تاریخ؛ اما تازه واژه ای سرشار از گرما و صمیمیت؛ هرچند سرد و بی جان و رقیبی در خور برای عقل که دل را مقر فرمانروایی خود کرده و ازجا فرمان های خودخواهانه اش را بر کل تن...
درها برای کسانی گشوده می شوند که جسارت در زدن داشته باشند جسارت داشته باش با امید ،با عشق، با محبت و با تلاش در بزن حتما درها گشوده خواهند شد بسوی روشنائی
و صبح... یعنی تو... که با گلِ لبخند... به وعده گاهِ دل انگیزِ عشق می آیی... و صبح یعنی من... که چای می ریزم... برای احساست...
عشق یعنی ؛ به آغوش کشیدنِ حرارت نفس هایت در التهاب بغضی به وسعت آرامش سحرگاهی
زنی در شعرهای من عروس فصل باران است هوای دیده اش ابری ولی لبهاش خندان است غرورش چون گلی زیبا ، غمش اندازه دنیا چه کرده عشق با این دل که اینگونه پریشان است زتار موی خود هرشب هزاران نغمه میسازد ز رقص نرگسِ چشمش دل آشفته حیران است لب...
عشق من به تو اگر پرنده بود... نه چکاوک نه کبوتران جلد و نه حتی مرغان مهاجر که می روند و باز می گردند عشق من به تو گنجشکی تنهاست! که در زمستان چشم هایت پشتِ پنجره ای برف آلود و سرد دست هایت را همچنان نظاره گر است.
هر صبح خدا، یک غزل از دفتر عشق است سر سبز ترین مثنوی از منظر عشق است هر صبح سلامی به گل روی تو زیبا چون یاد گل روی تو، یاد آور عشق است
من و تو از خوبای عالم هم خوبتر هستیم در مثال زدن ادما از حوریان بهشتی هم بهتر هستیم تشبه من برای خوبان تو هستی امان که هردو در چاله ای افتاده ایم چاله ای از فکر و خیال و انتقام انچه گذشته باید بگذرد اینده در راه است گذشته...
پائولو کوئلیو: عشق درون دیگران نیست بلکه درون خود ماست، ما آن احساس را بیدار می کنیم ولی برای این که بیدار شودبه دیگران نیاز داریم.
"با من بیا و رد شو آهسته از کوچه های سرد پاییزی تا پُر شود در سینه ی این شهر یک عطر باران دل انگیزی ای کاش چون پروانه ای عاشق گم میشدم در آسمان تو یک لحظه میخندیدی و بعدش یک عمر میمردم برای تو گفتی چه هستی از...
زندگی بدون عشق مثل درختی بدون شکوفه یا میوه است.
صندلی جیر جیر کنان ایوان وتماشای پاییز وچای یَخ کرده در بادو رُمان کاهی اَبله داستایوفسکی مرا به فکر فرو برد که من تو را در کدامین حراجی باختم،که در صندوقچه هیچ خاطراتی پیدا نمی کنم شمعی به نشانه دوست داشتن ها نمانده و کلبه مَتروکه عشق دیگر اجاره نمی...
عشق چیزِ عجیب و غریبی نیست عشق همینه که تو ولو شی رو کاناپه و من از تو آشپزخونه ازت بپرسم : " عزیزم ، قهوه میخوری یا نسکافه؟! " و تو با صدای مردونه ت که حسابی آرامش توش موج میزنه بگی : " نسکافه میخورم ... دستت درد...
وقتی یک زن موفق را می بینم که خستگی ناپذیر کار می کند ، اغلب گوشه ی لبش لبخندی نامحسوس وجود دارد و با اعتماد به نفس و مطمئن گام برمیدارد ، با خود می گویم : «بی شک این زن در گوشه ای از این دنیا یک مردِ عاشق...
در کوچه های یخ زده شهر ما دنبال مفهومی به نام عشق نگرد عشق واژه زیبایی است و مردم این دیار هر چیز زیبایی را خرابش می کنند زهرا غفران پاکدل
مادرم نمی دانم چگونه خطابت کنم چرا که تو سایه خدا روی زمینی ، اگر عشق خطابت کنم در توصیف تو کم گذاشته ام چرا که واژه عشق با وجود تو جان گرفته ، بی شک بهشت جهنم می شد اگر زیر پای تو نبود. مادرم ، ماه درخشان شب...
عطر گل برف و شوق پنهانی مان آغاز سپیده ی غزلخوانی مان روشن کن اجاق زندگی را باعشق تا گرم شود صبح زمستانی مان
لبت از جنس شهد ِ پرتقال است شراب بوسه ات نم نم حلال است به زندانم کشد وقتی ببینم ترنج گونه هایت را که چال است تو وقتی با رقیبم جور باشی دلم در ورطه ی جنگ وجدال است تو ای لیلاترین لیلای شعرم نمیدانی که مجنون راچه حال است...
عصرانه ی من همین لبخندهای یواشڪی توست ڪه ریزریز می شود، بر لبانت به ڪامم شهد می ریزد تا با نگاهم تو را تا به آخر ببلعم این عشق در رگ های من پخش می شود تمام شریان هایم را به خودت گره زده ای
و روزی خواهد آمد که گم بشوم در لا به لای سیاهی آسمان چشمانت غرق بشوم در موج به موج زلف پریشانت لبخند بشوم مستقر در گوشه لب هایت بغض بشوم خانه نشین در عمق گلویت و در انتها تو شعر بشوی بنشینی بر روی قلمم روی برگ کاغذ کاهی...
