متن عشق

ﻗﻄﺮﻩﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺑﺨﺸﺪ ﮐﺴﯽ؟
ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺴﯽ؟

ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺑﺎ ﺷﻮﺭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺭﻗﺼﺪ ﮐﺴﯽ؟
ﭘﺮﺗﻮﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ ﮐﺴﯽ؟

ﻭﺯﺷﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺟﻨﺒﺪ ﮐﺴﯽ؟
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﯾﺎﺭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﮐﺴﯽ؟

ﯾﮏ ﻗﻤﺎﺭ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺑﺎﺯﺩ ﮐﺴﯽ؟
ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ... ﻧﻤﯽﺭﯾﺰﺩ ﮐﺴﯽ؟...

گاهی برایم شعر گفتن کار سختی ست
وقتی وجودم خالی از عشق است و ایمان

پر می شود ذهنم از اشعاری غم الود
گویی قلم با اشک هایم بسته پیمان

قلبی که باید عاشق و مشتاق باشد
هردم درون سینه میسوزد ز رازی

حتی مترسک با نقابِ مهرورزی
آخِر گرفت...

چشم های تو آغاز غرق شدنم بود

عزیزحسینی

ای کاش
ختم به خیرهایمان
ختم به عشق می شد !
تا دیگر
حسرت گره
بر دل دست هایمان
باقی نمی ماند


مجید رفیع زاد

ولنتاین ... چه واژه ی نا مفهمومی.
کافیست در افکارم خطور کنی.
و عشق مثل جیوه ای از من بالا می آید..
تاریخ چه شمسی چه میلادی...
در کنارت هر روز ... روز عشق است .

همان روزی که قلبم را به چشمت مبتلا کردی
دل و دین و حواسم را قرین صد بلا کردی

بلا یعنی که شبهایم بدون تو غم انگیز ست
بیا معبود تنهایم دلم از عشق لبریز ست

بلا چون اتشی سوزاند همه دار و ندارم را
چو سنگی بر زمین کوباند...

دیشب سه غزل نذر تو کردم که بیایی
چشمم به ره عاطفه خشکید، کجایی؟

با شکوِهٔ من چهرهٔ آیینه ترک خورد
از سوی تو اما نه تبسم نه ندایی!

از بس که در اندیشهٔ تو شعله کشیدم
خاکستر حسرت شده ام نیست دوایی؟

آمار تپش های دلم را به تو...

عشق احساس قشنگی ست که تاوان دارد
گریه و خنده و اندوه فراوان دارد

زندگی درنظرش مردن تدریجی نیست
ان که این شور ؛ میان دل بی جان دارد

هرکسی زهر جدایی بچشد از خم عشق
عشق برزخم دلش ؛ قدرت درمان دارد

و چه دور است ز نیرنگ و...

پاییزبهاری ست که عاشق شده باشد
دلبسته به گلهای شقایق شده باشد

پاییز چنان نغمه ی سازیست که عمری
مرهم به دل تنگ خلایق شده باشد

پاییز ؛ شبی سوژه ی اصحاب غزل شد
تا عشق ؛ هم آغوش دقایق شده باشد
......

پاییز رفیقی است که بی حاشیه پاک...

• صداتو شنیدم تنم گر گرف
• دلِ خسته ی من ک باور نداش
• میگفتی میمونی واسِ کل عمر
• ولی قصه ی عشق،آخر نداش...

• صداتو شنیدم ،دلم تنگ شد
• واسه اون روزای پر از عشقمون
• تو رفتی و برگشتی بعد یه عمر
• میگی آدما...

دهانم را دوختی !
حرفی با تو نزنم
اما نمی دانستی که چشم های من
زبان من است
و من با چشم هایم
عشق را فریاد می زنم


مجید رفیع زاد

خو نمیگیرم به سردی نگاهت عشق من
هرچه میخواهددل تنگت بگو...فرمانبرم

لحظه ای که دل نهادم در جنون عاشقی
آس خودرا باختم...من در قمار اخرم

مطمئنم من به احساس خودم نسبت بتو
اعتنا کردم ولی بی اعتنایی دلبرم

هرچه میخواهی مرا ازار ده ؛ زخمم بزن
رنج حاصل ازتورا برجان...

یادتو در قلب من همواره غوغا میکند

دیدنت دنیای سردم را چه زیبا می کند

هرچه میخواهم دل خود را به دریاها زنم

راه خود را سوی چشمان تو پیدامیکند

تا تو مجنونی و شعر عاشقی سرمیدهی

مهرتو قلب مرا عاشق چو لیلا میکند

هرچه میگویم به دل بایدفراموشش کنی...

مثلِ باران افتادم به دلَت
راست می گویند هر اُفتادنی پایان کار نیست،
این افتادن آغازِ دلدادگیست.

حوالی عشق
آنجاست که کلیدِ خانه مان یکی شود...
بالینمان یکی شود...
غصه هایمان یکی شود...
شادی هایمان یکی شود...
حوالی عشق ،جایست که چهار گوشه اش بنامِ عشق من و تو شناخته شود..

تنی آلوده ی درد و دلی لبریز غم دارم
ز اسباب پریشانی ترا ای عشق کم دارم

ما را به غم عشق همان عشق علاج است

تو رفتی و قلم را با خودت بردی
و من ماندم
با یک دفتر خالی
و ذکر لب
که جانم کاش که بودی


مجید رفیع زاد

نوشت: «الان چه احساسی داری؟ عشق؟»

با خودم فکر کردم که از من تا عشق، انگار فقط یک قدم فاصله ست. یک قدم مونده تا عاشق شم اما جسارت برداشتن این قدم و ندارم. جرئت ش رو ندارم که خودم و به جهان دیگه ای بسپارم.

براش نوشتم: «تو بعضی...

دفن می شوند
حسرت ها
در بهار باهم بودن
با آواز عشق

لبخند تو سرسبزتر از باغ بهار
با عشوه گری باز نسوزان دل یار
از جان و دلم عشق به تو می ورزم
باران شو و بر باغ دلم خوب ببار

زندگی جاریست، برخیز
پنجره را رو به روئیدن احساس
و شکفتن عشق باز کن
فصل تبسم گل، فصل وزیدن نسیم عاشقی نزدیک است
ببین چگونه خاطرت عطر افشانی می کند مشامم را
بیا برایت سیب ممنوعه ی حوا را بچینم
حتی اگر از هر دو جهان رانده شوم
با ترنم...

سالها ماندم به امید وصال اما چه سود
عشق حتی لحظه ای سهم دل تنها نشد

غنچه ی عشقی که پروردم به قلب عاشقم
در نبود باغبان پژمرد و دیگر ، وا نشد

در طبیب خانه،
طبیبی مرا از نظر گذراند.
استتوسکوپ را،
روی قسمتِ چت قفسه ی سینه ام قرار داد؛
با خنده به تپش های نامنظم قلبم گوش سپرد.
چشم هایم را وارسی کرد،
دو انگشت اشاره و وسطی اش را، روی نبض شاهرگم نهاد.
سری تکان داد و لب گشود:...