متن اندوه

هیچ حقیقتى نمى تواند اندوهى را که براىِ از دست دادن یک عشق احساس مى کنیم، درمان کند. هیچ حقیقتى، هیچ صمیمیتى، هیچ نیرویى، هیچ مهربانى نمى تواند این اندوه را درمان کند. تنها کارى که مى توانیم بکنیم، این است که ببینیم اندوه تا آخرین ذرهٔ درونمان را پُر...

آه ای خالق بی همتا!!!!
آیا من آن هنگام که از گِل بودم، از تو خواستم مرا به قالب بشر درآوری؟ آیا من بودم که از تو خواستم مرا از تاریکی و ظلمت بیرون بکشی؟ از آن جا که این خواست من نبود که پای به هستی بگذارم، منصفانه است...

اندوهِ من این است که در دفترِ شعرم
یک بیت به زیبایی چشمِ تو ندارم

در زادگاه ِ من..
نه خیابانی است و نه کافه های دنج

من اندوهِ تو را به صخره ها و کوهستآن می برم

🔹 [سردار ]

فارغ نمی شوم از اندوه

دیری ست حامله ام

چه بگویم ...
درد این کوه مرا خواهد کشت
آب آن اندوه بزرگ
چشم ها را خواهد شست
کوه کوچک ...
کوه غم ...
کوه بزرگ ...
شعر خوب ، شعر غم ، شعر غریب
چه بگویم ...
ما را خواهد کشت این درد عجیب

رعنا ابراهیمی فرد

یکی مرغ برکوه بنشست و خاست

چه افزود بر کوه بازو چه کاست

من آن مرغم و مملکت کوه من

چو رفتم جهان را چه اندوه من

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم،خداحافظ
ولی هرگز نخواهی رفت از یادم، خداحافظ
و این یعنی در اندوه تو می میرم، در این تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم
چگونه بگذرم از عشق، از دلبستگی هایم
چگونه می روی با این که می دانی چه تنهایم؟
خداحافظ...

چارلز بوکوفسکی :

و نمی دانستم آیا این اندوه است که ما را به تفکر وا می دارد یا تفکر است که ما را اندوهگین می کند!

به زبانی غیر مادری
با الفباهای بیگانه به مفهوم
لبریز از واژه های معلق
شعری خاکستری را
پیچیده در لفافه ی اندوه
برایت هجی خواهم کرد
که به هنگام سخن
زبان را در حنجره فرو بکشد
آتش فشان به گوش باایستد
رعد لکنت بگیرد
و سیل طغیان کند
میگریزم از...

(( نیمه تاریک اتاق))

در نیمه ی تاریک اتاق
تصویر تار زنی
که به سوگ شعرهایش نشسته بود
دیده می شد

بوسه های نکرده اش را
حریصانه
از شمشاد های جامانده در گل های پیراهنش
با لبخندی غبارآلود می چید

بر خاکستر سوخته ی خاطراتش
بر هجرت گرمای تنش
عریان...

کسی مثل تو که قلب مرا کرد ویران نکرد
انچه تو کردی با دلم چنگیز با ایران نکرد

خوش نشاندی داغ بر سینه ام دستت درست
باز هم چاره بر بیماری آن روح سرگردان نکرد

باغ ات آباد ای عروس حجله نامردمان
هیچ باغبانی میوه اش را این چنین ارزان...

پنجشنبه ها
دنیا پوچ می شود!
تو می مانی،
و اندوه کسانی که
جای خالی شان تا ابد
در دلت تیر می کشد...

سالیانی ست که مجنونِ حجابت شده ام
دیده ام روی تو و مستِ نقابت شده ام

سالیانی ست که در میکده ، اندوه کِشم
ساقی ام باش که من پا به رکابت شده ام
...
...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

بغضیم که تویِ سینه ها پنهانیم
خاکسترِ زیرِ آتشِ دورانیم

در باور بی کرانه ای از اندوه
ابریم که در تدارک بارانیم

خسته ام کاش کسی حال مرا میفهمید
یا که دل با غم و اندوه جهان میجنگید
خسته ام کاش که این بغض گران سر برسد
عمر دنیای من ای کاش به اخر برسد
نه به غربت دل من شاد و نه در خانه دوست
زخودی خوردم و از دوست رسد...

ای زندان نا امن تاریخ!
ای به بند کشیده شده...!
ای که در تو تسلسلِ قرن ها سکوت خسبیده است؛
ای که تنها رنگ رخسارت سیاهی است و سراسر غم و اندوه و ریا...!
تو را با ما چه خواهد شد...؟
ما را با تو چه تدبیری است؟
ای که...

هر روز تو بر عشق بزن لبخندی
بر هر غم و اندوه بزن لبخندی

با عشق بلند شو به پا خیز هر روز
ای آنکه مثال گل ، به ما میخندی

«بهزاد غدیری»

دلم ،ویرانه ای بود از غم و اندوه بی پایان
تو،این ویرانه را ،کوبیدی و،ویرانه تر کردی!
منی که،هرنفس ،دیوانه ات بودم،بگو آخر
چه سان آمد دلت ؟،کین سان،دلم را،پرشرر کردی؟!

من بلدم آنقدر دیر بخوابم
که اندوهم را خواب کنم
اما یکی به من بگوید
کی بیدار شوم از خواب
که اندوه زودتر از من بیدار نشده باشد...

اینجا خبر از مهرو وفانیست،سفر کن
امید به تاثیر دعا نیست،سفر کن
اینجا همه از عشق به انکار رسیدند
این عشق به جز خبط و خطا نیست،سفر کن
تقدیر گریبان همه گیرد و افسوس
مقصود به جز درد و بلا نیست،سفر کن
یک عمر به غیر از غم و اندوه...

همیشه
در ناگهانی ترین لحظه، عزیزترین دارایی مان از دست می رود!
و ما درست همان موقع یادمان می افتد، چقدر "دوستت دارم" هایمان را نگفته ایم، " از اینکه دارَمت شادترینم" را نگفته ایم..
همیشه دیر یادمان می افتد برای آنچه که داریم با خوشحالی شکر گوییم .
همیشه...

به گمانم اندوه،
پرنده ای ست تنها،
در غم جفت اش،
[غمگین]
که حدِ فاصلِ دو کوچ،
بال هایش را سست می کند.



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

به آتش گفت :
نسوز تا کمی آرام بگیری
آتش گفت :
آنگاه تو
شبهایت را چگونه گرم خواهی کرد؟
و از آن پس نیز ، اندوه
شومینه عشق را
روشن نگاه داشت...


جلال پراذران