متن ساحل

دل به دریا زدی که دریا در
گریه هایت جزیره را گم کرد
موج دریا، کنار ساحل با
رد پاهای تو تیمم کرد...

من عاشقی را دیدم که روی شن های گرم ساحل با نام معشوق، عشق بازی می کرد.
گاه خوش خط و گاه کج و معوج!
از اوپرسیدم: نامت چیست؟
اما جوابم را نداد.او تنها یک نام را می دانست! نام معشوق...❤

عصیان

خدای عشق را خوانم که عصیانی نمی بینم
دیگر هرگز بدرخشکیده چشمانی نمی بینم
شوم سیاره دور تو بچرخم تا ابد یکسر
دراین عالم بجز ذات تو جانانی نمی بینم
به صحرای وجودم لاله روئیده زعشق تو
درون سینه ام حتی بیابانی نمی بینم
سحرگاهان نوای عشق ومستی را...

زندگی از بسکه ویران کرد رویای مرا
چای دم شد تا بنوشد خستگی های مرا

قسمتم ساحل شد و جان کندن آیا می شود؟
می شود؟ بر من ببخشی باز دریای مرا

عقل و روحم را سیاهی ها به چالش می کشند
می کند پر نعش یک دیوانه شب جای...

مثل ساحل آرام باش تا دیگران مثل دریا بی قرارت باشند

دلم یه دریا میخواد
یه جا که تو موج موهات
یه جا که میون چشمات
خودمو ببینم
بیا نکن تو دل دل
وسط یه قلب خوشگل
اسمتو رو قلب ساحل
میخوام بنویسم


چال رو گونت
لبخند دیوونت
عطری که هر شب از سرت میپیچه تو خونت
موهای خرماییت
چشای دریاییت...

میدونی، نهنگا خیلی بدبختن

هرچی گریه کنن دل دلبرشون واسشون نمیسوزه

فکر میکنه آب دریاست رو صورتشون.

اینه که یهو نهنگه دلش میپُکه میاد میشینه تو ساحل و میمیره.

من میدونم.

من خودم یه نهنگ مرده ام...

در دریای متلاطم افکار
راه رفتن ارامت
بر روی شن های ساحل ذهنم
ارامش می آورد

نوازش دستانت را
به موج هایم بسپار

تا موسیقی قلبم
تورا بنوازد

ای آدمها که بر ساحل نشسته، شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد می سپارد جان
یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید
آن زمان که مست هستید
از خیال دست یا بیدن به دشمن...

آغوشِ تو،،،
ساحلِ آرامشِ من است...
¤¤¤
دریا،،،
توفانی است!



(رها)
کتاب عشق پایکوبی می کند!

در اقیانوسِ گرم وجودت،
جای من خالیست.
کاش ساحل ت می شدم؛
با هر جوش و خروش
به آغوشت می کشاندیم.

ساحل را ترک کردم
بادبان ها را کشیدم
اما تو هنوز،
در اسکله انتظار مرا می کشی
دیر آمدی
با منطق من،
نبودن با بودنِ فرضی،
تعبیر نمی شود
به خانه ات بازگرد
دریا آرام و باد موافق است
در این هوا،
دل به دریا سپردن،
عالمی دارد

من ازگوشه ی چشمم
شن می ریزد
هر روز....
و تو با گوشه ی دست هایت
فقط گوشه ی دست هایت
خانه ای شنی ساخته ای

چطور می شود با تن بیابان شده
از لحظه ی کوچک سبز این درخت راش
قرض گرفت

چطور می توانیم
دریا را بغل بگیریم...

دریا

به دلتنگی ساحل

موج و صدف می بخشد

تو چه بخشیدی

به سکوت این شب ها

جز حسرت و آه

درست همان لحظه
که غرق آرزوهایت هستی
ساحل ،زیر پایت را خالی می کند
خوب غروب را نگاه کن
شاید
آه
و
بغض
مرا ببینی

کشتی به ساحل نمیرسد
گر ناخدا ، خیال خدایی کند

بی تو نگاهم عشق را باور ندارد
دنیا ز چشمان تو زیباتر ندارد
حالم شبیه بغض دریایی بزرگست
که ساحلش اصلا تماشاگر ندارد

قدم به قدم
ساحل را می گشتم
شاید جایی پیدایت کنم
دریا همچنان آرام بود و دلم ناآرام
سنگین تر می شد آه دلم
گویا حوصله دریا هم سر میرفت
از هر چه آشوب
که بیرحمانه
خط های صورتم را به رخش می کشید
جوری شد دل دریا هم ناآرام...

آن شب
کرانهٔ کف آلود دریا گرمابه ای عافیت زا بود و ماسه های نمور، رختِ خوابی نرم
کومه های کهنسال در آرزوی ستونی ستبر بودند و سقفی سترگ
نسیمِ نازک جامه ماسه های ساحل را به حریرِ دامن، نرم، نوازش می کرد
ماه در تماشای انعکاسِ مواج رخش غرقه...

هرگز نمی توانی از اقیانوس عبور کنی مگر اینکه شهامت از دست دادن چشم انداز ساحل را داشته باشی.

️
وقتی تو را می بوسم
بگذار دنیا را آب بردارد
من در میانِ
آرامشِ آغوشِ تو
در هر طوفانی
به ساحل می رسم ...

️️️

حالم را که می‌پرسد، خوب می‌شوم !
اگر در حال سوختن در آتشی باشم، آتشم گلستان می‌شود! اگر در دل نهنگی باشم، نهنگ تفم می‌کند روی ساحل! اگر در حال بریدن سرم باشند، وحی می‌شود چاقو را زمین بگذارند و در آغوشم بکشند!
حالم را که می‌پرسد پلاسکوی درونم تبدیل...

تو نمی‌توانی به سوی افق‌های تازه شنا کنی ، مگر اینکه شهامت از دست دادن چشم‌انداز ساحل را داشته باشی ...

‏‏‏‏‏‏من و تو ساحل و دریای همیم، اما نه!
ساحل این قدر که در فاصله با دریا نیست