فصل نشانه گذاری شده ی کتابم را در مکانی که آغشته به آرامش است، باز می کنم. به دنیایِ خیالی رنگارنگ و شاید سیاه سفیدم وارد می شوم! هر چقدر که پیش می روم عطش و کنجکاوی ام بیشتر می شود. صفحات را ورق می زنم و سفر می کنم...
ماه من امشب چرا در آسمانت نیستی در کجا پنهان شدی در آشیانت نیستی راستی شاید تورا در خاطرم گم کرده ام این چنین آشفته ای درکهکشانت نیستی باز هم با رفتنت شب را پر از غم کرده ای دل به تنهایی سپردی در جهانت نیستی با همه قهری و...
می دانم زشت هستم. اما جنایت اصلی زشت بودن من نیست؛ بلکه داشتن همان احساس شکننده، همان ظرافت روحی است که یک آدم زیبارو دارد و هر لحظه مورد ستایش قرار می گرد و روحش آرام می گیرد ومن طغیان زده و موجی خروشان رها می شوم. آیا در آسمان...
پاییز را من شروع کردم، زمستان را تو... عشق و جدایی، دو فصلِ به هم پیوسته اند غمگین نیستم از ناملایمات زمین از این آبیِ مدوّر که ما را دور خودمان چرخاند روزی دوران تبعید سر می رسد نگهبان وسایل شخصی مان را تحویل می دهد بال هایمان را از...
آه ای باران ای خسته از ابر و آسمان برای که می باری برای من تنها؟ یا از دست آسمان گله داری که سقوط میکنی؟ خودکشی میکنی؟
برای گریز از دلتنگیِ شب کجا باید رفت..؟! این آسمان همه جایش یک رنگ است
وقتی نامم از دهانت می ریزد غروری نجیب مانند هزاران گل سرخ در من ریشه می زند تو خورشیدی قد می ڪشم با موسیقی صدایت به سمت آسمان تو در رگهایم ، بر پوستم در واژہ های سپیدم می رقصی ... در من زندگی می ڪنی ؛ فاصله بین لبها...
تو نیستی، اما وقتی به تو فکر می کنم صدای آب را در رگ های خاک می شنوم. گل سرخِ حیاط در آینه ی نگاهم زود به زود می شکفد و آسمان پُر از پروانه و بادبادک می شود. تو نیستی، اما وقتی به تو فکر می کنم دریا نزدیک...
محبوبِ من امروز آرام در گوش آسمان آبی نجوا کردم در گوش گلهای کوچک حیاط رازی گفتم و برای گنجشک های روی درخت حرفهایی زدم و از خدای بهار خواستم با بهار حال خوب بیاورد که ما کشتی شکستگان خسته ایم و جز امید به لطفِ ناخدای هستی،هیچ کس را...
دوست دارم آزاد باشم! همچون پروانه های سرخ و صورتی یک گلستان؛ پرسه زنم میان گل ها سرمست شوم از عطر دل انگیز سنبل و سوسن های باغ جادو و بال بگیرم و پرواز کنم تا خود آسمان. دوست دارم شبیه به یک پروانه به مثال روزهای خوش کودکی، رقص...
محبوبم اگر سرباز بودم به جای سیم های خاردار خفته بر زمین، همیشه چشمم به آسمان بود...مراقب بودم وقتی خیال جدایییت از آسمان دلم می گذرد درست و به جا شلیک کنم....اگر سرباز بودم هرگز به مین و خمپاره و گلوله فکر نمی کردم...به جایش به مُنورها می گفتم مسیر...
امشب در آسمان ماه نمی تابد و آبشار گیسوانت را کسی نمی بافد امشب دست نوازشی تو را نمی نوازد و هیچ سازی برای خواب تو لالایی نمی سازد امشب سهم دستانم ازتو فقط تنهاییست
" چشم و چراغ " سقف آسمان سنگیست ما راهی به بیرون نداریم این ستاره ها که مدام چشمک می زنند شهرهای دوری هستند که رسیدن به آن ها یک عمر طول می کشد
موهات امتداد قطره های باران آسمان را به زمین آورده ای مرا به آسمان
چشم های تو درهای پشتی آسمان اند محلِ عبور و مرور خدا چشم های تو همان درهایی ست که خدا از آن به قلب آدمیان می آید ....
این گونه بود که آفریده شدند: یک آه در گلوی جهان گیر کرده بود، جهان عطسه کرد و گرد از زمین، دور شد کوه پدید آمد. آسمان خمیازه کشید ابرها آغاز شدند. باران روی زمین راه می رفت و از جیبش گل می چکید. خورشید لباسش را تکاند و درختان...
جاده ها گِره زده اند پامان به زمین آسِمان را بی راهه می دانند...! حادیسام درویشی
نگاهِ آسِمان جذبش نکرد زمین است که جاذبه دارد . حادیسام درویشی
پاییز با برگ هایش آسمان با بارانش و شب با غم هایش نبودنت را به رخم میکشند میبینی؟ اینجا فقط من به دنبال تو نیستم!
و سوگند به تقدسِ نامت، که فراموش کردنِ تو برایِ من؛ مثلِ پاک شدنِ خورشید است از حافظه یِ آسمان.
آسمان به این زیبایی را نگاه کن ! یک تو کم دارد یک من ! حال چشمت را ببند و بی هَراس نزدیکم شو و دستت را به من بده تا چون دوپرنده ی مهاجر و عاشق ، بال بگشاییم و به اوجِ دلدادگی !
تمام شب را با تو قدم زدم در رویای خویش تا شاید پیدا کنم راهی را ، که تو نیز به خواهی بمانی در کنارم آنگاه نشینیم نگاه کنیم آسمان پر از ستاره را وبیابیم ستاره مان ونجوا کنیم در گوش هم ولبخند زنیم و سپس بدهیم به هم دست...
این بهارِ ناب، چون شعرِ تَر است مثل یک دیدارِ تازه، نوبر است آسمان، آیینه کاری می شود در زمین، آیینه، جاری می شود . می شود با خطّی از باران نوشت: بهترین ماهِ جهان، اردیبهشت...
باران صبحگاهی شد برف نشان عشق آسمان ست به زمین عاشقان یاد گیرید عاشقی را
