متن ابر

درخت همهمه سرکرد و
شاخه ها لرزید
و جویبار گریخت...

روی ماه را شالی ز ابر پوشانید
دیگر گنجشک هم نخواند
دست های باد
تکّه های خوابِ شبانه را روبید
و همراهِ برگ ها به هر سو بُرد
آنگاه ترانه های کهن را
به سرانگشتان نواخت
از فراسوی عشق
برای...

ماه ست که،
سَرَک کشیده ست
برای دیدنِ تو
از پشت ابرها!
باید پلکِ چشم هایم را
به بندم...
--من،
بِرکه ای حسودم!


(رها)

آه ای باران
ای خسته از ابر و آسمان
برای که می باری
برای من تنها؟
یا از دست آسمان گله داری
که سقوط میکنی؟
خودکشی میکنی؟

به باران واگذارت می کنم به ابرها
وقتی دلت گرفت،
ببار
اجازه داری که گریه کنی!

هر روز شبیه یک چیزم
امّا سرخ...
دیروز شمعدانی شده بودم، لبِ پنجره
رو به دستان تو
امروز صبح، ماهی بودم
هارمونی زیبایی بود، گلدان و پولک!
امشب به گمانم، یک تکّه ابر شوم
حل شوم در خلسه ی نگاه تو
هی من ببارم، هی تو تماشا کنی...

بگذار بیاید باد
پر دهد از ذهنم
پرنده خیالت را .
بگذار برود از یادم
صدای خنده های تو
در هجمه ی باد .
بگذار نبارد باز
ابر نگاه تو
بر کویر خشک باور من .
بگذار بیاید باد
تا همه ی دیوانگی ام
پیراهنی شود و
بر بند رختی...

اگه از جهنم گذشته باشی قدر بهشت رو میدونی...درست شبیه ما سه نفر...ما از جایی شروع کردیم که به معنی واقعی، برزخ رو فهمیدیم...توی اون روزها شبیه گیاهانی بودیم که به شکل معلق توی جنگل سبز شدن...نه راهی برای رسیدن به آسمون بود نه خاکی واسه ریشه زدن...توی تمام اون...

ما ابرهای به هم رسیده بودیم
از راهی بسیار دور
حرفی نداشتیم
گریستیم

اجازه دارم دست وقتتان را بگیرم؟ شما که سرتان بلند است از عشق... شما که با یک گلِ لبخندتان بهار می شوند همه... به من بگویید

باران ببارد و آسمان شب نوشیده باشد
و ابرها مست از خانه بیرون زده باشند
تکلیف ماه چیست؟
ستاره ها یخ های جامی هستند...

ابر ، دزدِ دریاست
اینکه می بارم
یعنی؛ چیزی از تو کم شده است... .


حادیسام درویشی

معشوقِ کِسی نبود ، دخترِ زشت رو
[ ابر از کویر گذشت ، روی دریا بارید ] .


حادیسام درویشی

ابر پاره
ماه پاره
چَشم ، پاره پاره
( نگاه از پشتِ میله ها ) .

شعر : حادیسام درویشی

نه...
این اختلاف قدیمی
راه به جایی نمی برد...
حالا بیا که عادلانه جهان را قسمت کنیم؛
آن آسمان آبی بی لک برای تو
این ابرهای تشنه ی باران برای من...
جنگل برای تو
اما نسیم ساده ی عاشق برای من...
دریا برای تو
رویا برای من...
اصلا جهان و...

به آفتاب احتیاج داشتم ...

احتیاج داشتم به دمیدن صبح
تا بیدار شوم از کابوس

خوش آمدی!
روزگار غم‌انگیزی داشتم بی تو

پرده‌ی پنجره‌ام از ابر بود

هر شب
با گریه به خواب می رفتم

و کشتی ها
در بالشِ من غرق می‌شدند..!

تابستان
ابرها دستشان
خالی است
آفتابی
نمی شوند

استجابت دور باشد، گر چه بنماید قریب
قایق رویا بر آب و آرزو در ابرها

باران
ناگهان ابر است
اشک ناگهان عشق
من ناگهان تو؛
و تو
از کنار این همه ناگهان،
آهسته و آرام گذشتی!

دیگر کسی
به رازِ کنار زدنِ پرده ها
پی نخواهد بُرد.
ماه
پشتِ ابر،
من
در تخیلِ تو،
تنها...تنها...تنها!

دیر شده است
دیگر هیچ غریقِ بی راهی
دلیل درستی
برای دفاع از دریا نخواهد داشت.
کلمات...به زانو درآمده اند
شاعران... بُریده وُ
من... بی معلوم!

سرانجام آیا
همهٔ ما
به...

خورشید
را بگو که نتابد ز پشت ابر

چون
صبح من
به خنده ات آغاز میشود . .

ابر توی آسمان شبیه درخت انجیر است. با یکی از شرکت های حمل و نقل تماس می گیرم. در آگهی تبلیغش نوشته است:« حمل و نقل هوای شرجی تابستان، سرمای استخوان سوز زمستان، عطر بهار نارنج و پیچ امین الدوله حیاط خانه شما با ما، به اقصی نقاط دنیا.» اقصی...

ببین چطور
پرنده ها بر پلک های من بال می زنند
و ابرها
بخت بلند پیشانی ام را
بارانی کرده اند
همه چیز این جهان به سایه پناه برده است
فقط دگمه های پیرهن تو
در افتاب می درخشد
میله های بافتنی مادربزرگم را
با آن دست های سفید کم...

ای فرشِ مرمرین!
ای برف!
دنیای یخ زده، اینک غنوده است
دریایی از سپیده که خاموش خفته است
وقتی که آمدی
درخت همهمه سر کرد و شاخه ها لرزید
جویبار گریخت و روی ماه را شالِ ابر پوشانید
گنجشک هم نمی خوانَد
چرا که می ترسد
خوابِ معصومِ برف را...

عشق
شانه یِ مَردانه می خواهد
مثل وقتی که
کوه شانه اش را بالا می دهد
تا ابر ،
تمامِ دلتنگیش را ببارد ...

کاش آسمان تمام این نواحی
رنگ چشمان تو بود
کاش ابر
با رقص باد
شکل نگاه تو میگرفت
کاش هر روز خورشید
از افق دیدگان تو
سر می زد
کاش این کاش هایم
حقیقت داشت تا
خاور میانه ام
لبریز نور
رویای صلح نداشت
عشق را
زندگی می کرد