متن ابر

و من از طعم لطیفِ خرمالوهای نارنجی رنگ، یک گِرَم مبهم ترم. از گُم شدنِ یک دختربچه در راه برگشت به مدرسه، یک کوچه پاییز ترم. من از فریادهای خسته ی باد در رقصِ درخت های آلوچه، یک وجب سکوت تر و از خانه های کاهگلیِ پهن شده در زیر...

به دنبال تو گشتم کهکشان ها را
نمیدانم کجا پنهان شدی امشب
میان آسمان غیبی
به روی ابر خوابیدی
و یا در خوشهٔ پروین میرقصی

وقتی چترت خداست؛
بگذار ابر سرنوشت
هر چه می خواهد ببارد...

تمام آسمان را براى آمدنت ابر چیدم
و تمام خیابانهاى این شهر را باران پاشیدم و
بدرقه ى آمدنت کردم
بیا و سرماى پاییز را با آمدنت گرما ببخش...

ای زندگی
تو پرچمِ باشکوهِ حقیقت را
به من سپرده ای تا
عرقِ پیشانی را
به سپیدِ ابرها بزدایم
از خاطراتی که چشمانم را
به دوردست ها فروبسته اند، بگذرم
خسته ام از گذشته ها
ستاره های رخشان پیشِ رو هستند
ای امید! ای ستاره ی من!
بال هایت را...

بالشهای خیس
شانه هایم را کولی می دهد
تا ابرهای بالا
می رود
می رود
قسمتی از تو
کنار باغچه ی خرمالو
تکه ای ابر می ماند

درخت همهمه سرکرد و
شاخه ها لرزید
و جویبار گریخت...

روی ماه را شالی ز ابر پوشانید
دیگر گنجشک هم نخواند
دست های باد
تکّه های خوابِ شبانه را روبید
و همراهِ برگ ها به هر سو بُرد
آنگاه ترانه های کهن را
به سرانگشتان نواخت
از فراسوی عشق
برای...

ماه ست که،
سَرَک کشیده ست
برای دیدنِ تو
از پشت ابرها!
باید پلکِ چشم هایم را
به بندم...
--من،
بِرکه ای حسودم!


(رها)

آه ای باران
ای خسته از ابر و آسمان
برای که می باری
برای من تنها؟
یا از دست آسمان گله داری
که سقوط میکنی؟
خودکشی میکنی؟

به باران واگذارت می کنم به ابرها
وقتی دلت گرفت،
ببار
اجازه داری که گریه کنی!

هر روز شبیه یک چیزم
امّا سرخ...
دیروز شمعدانی شده بودم، لبِ پنجره
رو به دستان تو
امروز صبح، ماهی بودم
هارمونی زیبایی بود، گلدان و پولک!
امشب به گمانم، یک تکّه ابر شوم
حل شوم در خلسه ی نگاه تو
هی من ببارم، هی تو تماشا کنی...

بگذار بیاید باد
پر دهد از ذهنم
پرنده خیالت را .
بگذار برود از یادم
صدای خنده های تو
در هجمه ی باد .
بگذار نبارد باز
ابر نگاه تو
بر کویر خشک باور من .
بگذار بیاید باد
تا همه ی دیوانگی ام
پیراهنی شود و
بر بند رختی...

اگه از جهنم گذشته باشی قدر بهشت رو میدونی...درست شبیه ما سه نفر...ما از جایی شروع کردیم که به معنی واقعی، برزخ رو فهمیدیم...توی اون روزها شبیه گیاهانی بودیم که به شکل معلق توی جنگل سبز شدن...نه راهی برای رسیدن به آسمون بود نه خاکی واسه ریشه زدن...توی تمام اون...

ما ابرهای به هم رسیده بودیم
از راهی بسیار دور
حرفی نداشتیم
گریستیم

اجازه دارم دست وقتتان را بگیرم؟ شما که سرتان بلند است از عشق... شما که با یک گلِ لبخندتان بهار می شوند همه... به من بگویید

باران ببارد و آسمان شب نوشیده باشد
و ابرها مست از خانه بیرون زده باشند
تکلیف ماه چیست؟
ستاره ها یخ های جامی هستند...

ابر ، دزدِ دریاست
اینکه می بارم
یعنی؛ چیزی از تو کم شده است... .


حادیسام درویشی

معشوقِ کِسی نبود ، دخترِ زشت رو
[ ابر از کویر گذشت ، روی دریا بارید ] .


حادیسام درویشی

ابر پاره
ماه پاره
چَشم ، پاره پاره
( نگاه از پشتِ میله ها ) .

شعر : حادیسام درویشی

نه...
این اختلاف قدیمی
راه به جایی نمی برد...
حالا بیا که عادلانه جهان را قسمت کنیم؛
آن آسمان آبی بی لک برای تو
این ابرهای تشنه ی باران برای من...
جنگل برای تو
اما نسیم ساده ی عاشق برای من...
دریا برای تو
رویا برای من...
اصلا جهان و...

به آفتاب احتیاج داشتم ...

احتیاج داشتم به دمیدن صبح
تا بیدار شوم از کابوس

خوش آمدی!
روزگار غم‌انگیزی داشتم بی تو

پرده‌ی پنجره‌ام از ابر بود

هر شب
با گریه به خواب می رفتم

و کشتی ها
در بالشِ من غرق می‌شدند..!

تابستان
ابرها دستشان
خالی است
آفتابی
نمی شوند

استجابت دور باشد، گر چه بنماید قریب
قایق رویا بر آب و آرزو در ابرها

باران
ناگهان ابر است
اشک ناگهان عشق
من ناگهان تو؛
و تو
از کنار این همه ناگهان،
آهسته و آرام گذشتی!

دیگر کسی
به رازِ کنار زدنِ پرده ها
پی نخواهد بُرد.
ماه
پشتِ ابر،
من
در تخیلِ تو،
تنها...تنها...تنها!

دیر شده است
دیگر هیچ غریقِ بی راهی
دلیل درستی
برای دفاع از دریا نخواهد داشت.
کلمات...به زانو درآمده اند
شاعران... بُریده وُ
من... بی معلوم!

سرانجام آیا
همهٔ ما
به...