برش شعر

عقربه ها همیشه از تو عقب ترند
هنوز هم در دهانت
الفبای زندگی،
مزه ی کودکانگی دارد...
«آرمان پرناک»

دخمه را اشتباه می گردم
یک نِساکِش جنازه ام را برد
حالِ روحم هوای سم دارد
بادِ سرگیجه، مغزِ روحم خورد...
«آرمان پرناک»

می توان دید
می توان شنید
نقابِ افتاده ی شب را
در یک نگاه پنجره...
«آرمان پرناک»

یکبار دیگر
به آینه نگاه کن
صورت مسئله آنقدرهم پیچیده نیست...
«آرمان پرناک»

پلک هایم /
دمادم /
روی مین ها پا می گذارند /

در گلویم /
هزار کبوترِ تیرخورده /
هزار کبوتر بی پر /
هوای پرکشیدن دارند...
آرمان پرناک

بی تابِ طرد ِ درد ِ خودم بودم /
بی تاب ِ درد ِ طرد ِ خودم هستم /
بر دست ِ پینه بسته ی من, اجبار ... /
دیوار و قاب ِ قدّ خودم هستم /
آرمان پرناک

خیلی تکاندمش /

راک /

تازه خوابش برد /

جاده را پوشیده ام برای تو /

با همان کلاهِ شلوغِ شهر بر سر /

و شالِ حیران بر گردن /

دارم می آیم...

چقدر دیگر باید
پله های مرگ از تنم بالا روند
تا به زنگِ زندگی برسند؟
«آرمان پرناک»

ای سینمای محوِ تماشای زندگی
اربابِ حلقه های تو از دار خسته است...
«آرمان پرناک»

گربه ام پایِ حوضِ نقّاشی /
رفته تا دستِ گل به آب دهد...
«آرمان پرناک»

از خاطراتِ روزِ مبادا شنیده ای؟
ای بالِ خیس بُرده به تاراج، با توأم !
«آرمان پرناک»

زنگِ تفریح شام آخر بود /
نیمکت، جلجتای محبوبش ...
«آرمان پرناک»

بانوی اساطیری!
کجای قصه ی بی چترم
گم شده ای
که هیچگاه به چشم نمی خوری ؟ ...
«آرمان پرناک»

سرما، حیاتِ باغ نمی خواهد
جنگل به جز کلاغ نمی خواهد...
«آرمان پرناک»

پلکی بزن فانوس دریایی /
آتش بکش کابوس قایق را ...
«آرمان پرناک»

ابری که چشمان مرا باراند /
از گوشه ی چشم تو پیدا بود...
«آرمان پرناک»