شعر نو : درخت اسمان رقص قطرات باران خطوط فرضی میکشد بر دل پنجره ها صدای مهیب آسمان غمگین است و چشمانش از اشک لبریز ضربه ها میخورد تن فرتوت درخت زیر رگبار بی رحم باران نفسهای سالخورده ی درخت با وجود درد در رگ و ریشه هایش گویا مجنون...
از این هردم شکستن ها هنوز آرامشی باقیست پریشانی نکن ای دل تا در تو سوزشی باقیست این دود ها یعنی اینکه تو تنها نیستی ای مرد هنوز سیگارهایی را که داری میکشی باقیست از این دنیا همین قدرش برایم بس که می بینم در امتداد این خانه از دودها...
نشسته ام بازم با خدایِ درخت ها با احساس برگ رهایِ درخت ها منم آن صاحب تشویش و تکلف تا رسیدن به سبزی فضایِ درخت ها دلم پر میکشد تا روز بارش باران تا پرنده بخواند با صدایِ درخت ها منم جان در تنِ خاکی ی آن آدمی دمیده شد...
یک عمر روی پای خود بودی، درخت من! هرگز نیفتاده به روی شانه ای بارت رضا حدادیان
هرس کردن/ روی تیغه ی قیچی/ عطر درخت/
از اضطراب این همه صدا می گذرم رسیده ام به نام کوچک درخت در میدان در کوچه در پیاده رو های پرغصه گفتی چگونه برمیگردم؟ به شکل دیگر ی از نوازش خورشید در این سایه های تردید! در فراسوی برگهای سوخته. بیا و مرا ببین! که بلند میشوم بر دو...
زندگی در غربت ،به معنای آب غربت به درخت وجود دادن است. رحمان شاهسواری کینگ
من درختی کلاغ بر دوشم ، خبرم درد می کند بدجور ساقه تا شاخه ام پر از زخم است ، تبرم درد می کند بدجور من کی ام جز نقابی از ابهام؟ درد بحران هوّیت دارم یک اشاره بدون انگشتم ، اثرم درد می کند بدجور جنگجویی نشسته بر خاکم...
میگم خوش به حالت، تو خیلی خوبی، کلی زحمت می کشی بزرگ میشی تو سرما و گرما تقلا میکنی تا آب و نون پیدا کنی، سال به سال بهتر و قوی تر و تنومند میشی. با بی مهری اطرافیان و رهگذر مواجه میشی و از زمین و هوا برای باقی...
درد یه وقتایی دردهایی هست که آدم رو از ریشه میسوزونه یه آدم که ریشه اش سوخت یا هیزم میشه و تنور دلش رو میسوزونه یا الوار میشه و روی آب دل میپوسونه دلش ریشه میخواد توی خاک بلند شه ، پر شاخ و برگ ، مثل تاک یا که...
میدونی فرق بزرگ بین تبر و درخت چیه؟ تبر رو آدما برای کشتن راحت تر درخت ساختن اما درخت رو خدا به خاطر زندگی بخشیدن به موجودات زمین آفریده حالا انتخاب کن میخوای برده کسی باشی که تبر رو ساخته یا میخوای بنده خالقی باشی که درخت رو آفریده؟ روزنوشت:ابوالقاسم...
باغ ها را گرچه دیوارو در است از هواشان راه با یکدیگر است شاخه از دیوار سر بر می کشد میل او بر باغ دیگر می کشد باد می آرد پیام آن به این وه از این پیک و پیام نازنین شاخه ها را از جدایی گر غم است ریشه...
تنها یک برگ مانده بود ... درخت گفت : منتظرت میمانم ! برگ گفت : تا بهار خداحافظ ! بهار شد ولی درخت میان آن همه برگ دوستش را فراموش کرده بود ...
توی باغ، هر چیزی رشد می کند، اما قبل از آن پژمرده و خشک می شوند، درخت ها باید برگ هایشان را از دست بدهند تا برگ های جدید دربیاورند و ضخیم تر، قوی تر و بلندتر شوند ... برخی درخت ها می میرند و نهال های جدید جایشان را...
آنکه درختی را می کارد و می داند که هرگز در سایه اش نخواهد نشست، تازه شروع به درک معنای زندگی کرده است!
جا ماندم می خواستم پرنده باشم و پرواز کنم حال اکنون درخت ام با عمیق ترین ریشه هایم جا ماندم!
کاش می شد چشم هایم را ببندم و فقط صدای باد باشد، صدای آبشارها و صدای خواندن چلچله ها و بوی نم باران و عطر شکوفه های بهاری. من باشمُ آن تک درخت بالای تپه ی سبز میان آن دشت زیبا، نرسیده به هفت غار. من همان درختی باشم که...
دخترم روز تولدت هر چه پول داشتم خرجِ کاشتنِ درخت کردم دلم می خواست با آمدنت حالِ این شهر خوب شود نفسی تازه کند جایشان را نپرس، نه نمی گویم. این ندانستنِ زیبا این رازِ قشنگ پیشِ بابا می ماند دوست دارم سال ها بعد پای هر درخت...
■جاده ها را به درخت ها واگذار کنید ما نیازمندیم ما به دهقانان، به شاعران، به مردمانی که نان پختن بلدند به مردمانی که به درخت ها عشق می ورزند و قدر نسیم را می دانند نیازمندیم به جای آمار و ارقام سن رشد، آمار سن توجه به ما ارائه...
آنها که در دل خاک درخت می کارند روزی برای خود و خانواده شان میوه برداشت می کنند آنها که در دل مردمان سخاوت و مهربانی می کارند روزی برای دنیا صلح برداشت می کنند
پاییز خوب می داند درخت با خیال بهار در آغوش خفته
سرسبز آن درخت که از تیشه ایمن است فرخنده آن امید که حرمان نمی شود..
تو را قسم به ماه و درخت هر جای جهان بودی سیب را به یاد من ببوس سیب را خدا برای ما آفرید ماه را نیز سرنوشت ما این بود که در زیر نور ماه سیب را ببوسیم. هادی خورشاهیان
🌱 هر سال روز میلادت به تعداد رقم های آخر سال تولدت درخت خواهم کاشت تا هوای تو را نفس بکشم ، تا هر روز جنگلی برایت رؤیا بافی کند و طبعیت خیالش را با توپرواز دهد ؛ شاید سالها بعد شاعری زیر سایه شاخه هایشان طبع شعرش گل کند...
