متن دریا

آزادی
رودی ست که هرچه به سنگ می خورد سرش
از دریا، کوتاه نمی آید... .


حادیسام درویشی

ماه
تا زمانی که برای او مانده باشی، آرام.
خودش را به تو می ریزد
دریا...!


حادیسام درویشی

معشوقِ کِسی نبود ، دخترِ زشت رو
[ ابر از کویر گذشت ، روی دریا بارید ] .


حادیسام درویشی

این همه راه آمده ای که سرت به سنگ بُخورد ؟
دریا
آنقدَر تنهایی که دنبالِ موج راهی شوی...!

شعر : حادیسام درویشی

و کاش هرگز ندانى که
بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم

جمعه هم با عطر گیسوی تو زیبا می شود

برکه ی خشک دلم با عشق دریا میشود

این تنِ یخ کرده با گرمای سوزان لبت

سبز گشته غنچه ی خنده به لب وا می شود

نه...
این اختلاف قدیمی
راه به جایی نمی برد...
حالا بیا که عادلانه جهان را قسمت کنیم؛
آن آسمان آبی بی لک برای تو
این ابرهای تشنه ی باران برای من...
جنگل برای تو
اما نسیم ساده ی عاشق برای من...
دریا برای تو
رویا برای من...
اصلا جهان و...

ساحل را ترک کردم
بادبان ها را کشیدم
اما تو هنوز،
در اسکله انتظار مرا می کشی
دیر آمدی
با منطق من،
نبودن با بودنِ فرضی،
تعبیر نمی شود
به خانه ات بازگرد
دریا آرام و باد موافق است
در این هوا،
دل به دریا سپردن،
عالمی دارد

به را
دئنه ده
مول ٚ سرٚ رخاصان

دریا کورکی
فورشان ٚ سر اوروشواره
نیویسه

ته هسا
ایتا مالا
دس ٚ شوب
زیی
اب کاکاین
نک
کوبستید

هله
باقایده بشم
وینچه
خوپشداما

دریا
سمساک ٚ بویا دیهه.

مسعود پورهادی
گیلکی

در راه نیستند/رقصنده های روی موج شکن
پری دریایی(دختر دریا)/روی...

برابرِ همه ی لهجه ها، تمامِ بیان ها
به گفته ی همه ی شعرها، تمامِ رمان ها

میان تور و خزه، یک پریِ یخ زده بودی
تو را از آب گرفتند نیمه شب ملوان ها...

تمام ساحل کِل می کشید تا که رسیدی
به افتخارِ تو ساز و دُهل زدند...

تن به دریا می دهم
اگر تو در عمق این دریا باشی
جنون را به آغوش میکشم
اگر مجنون،محبوب تو باشد
شراب صد ساله میشوم
تا که مست کننده دل بیقرار تو باشم
همای جانان من
تا وقتی که زنده باشم
تمام زندگیم را با یک اشاره
به قهوه چشمان...

دریا ساده است ...معادله ای سخت ندارد ...واضح و شفاف است ...دریا همیشه من را به یاد آدمهایی می اندازد که سخی و دلپذیرند ...بخشنده و بزرگوارند ...آرام و متین اند... پوششی بر دره ها و صخره ها و زخم های خویشند....عمقشان را نمی بینی ...زخمشان را لمس نمی کنی...

دل تنگم هوای
تورا به سر دارد
چگونه قایق احساس را
به دریای بیندازم
که موج موج
بی تفاوتی تو در آن میخروشد...

تصویر تو در سکوت قاب می خندد
دریاست به پوچی حباب می خندد
من نیستم این که شادمان می بینی
دیریست به چهره ام نقاب می خندد

محبوبم بیا کمی متفاوت باشیم...بیا قول بدهیم از فردا لابلای خبرها سرک نکشیم...بیا دیگر خط کش دست نگیریم و هر روز سطح بدبختی خودمان را در خاورمیانه اندازه نگیریم...اصلا بیا خودمان را بزنیم به بی خیالی...بیا فکر کنیم داریم در جزیره ای محصور در اقیانوس اطلس مثل انسان های نخستین...

من ازگوشه ی چشمم
شن می ریزد
هر روز....
و تو با گوشه ی دست هایت
فقط گوشه ی دست هایت
خانه ای شنی ساخته ای

چطور می شود با تن بیابان شده
از لحظه ی کوچک سبز این درخت راش
قرض گرفت

چطور می توانیم
دریا را بغل بگیریم...

دیگر کسی
به رازِ کنار زدنِ پرده ها
پی نخواهد بُرد.
ماه
پشتِ ابر،
من
در تخیلِ تو،
تنها...تنها...تنها!

دیر شده است
دیگر هیچ غریقِ بی راهی
دلیل درستی
برای دفاع از دریا نخواهد داشت.
کلمات...به زانو درآمده اند
شاعران... بُریده وُ
من... بی معلوم!

سرانجام آیا
همهٔ ما
به...

در بند دریا

باران نیست

قطره ای

که می داند
نمی داند

به کجا
خواهد رفت

برخیز
گُل های آبیِ سپیده دم رُستند
بنگر چگونه بر سکّوی صبحگاه می رقصند
اینجا دریا، چو آسمانی صاف
زیر پایش پُر از اَبر
پُر ز ماهیِ رنگین
پُر از پرنده های سفید ...
در دوردست، جزیره ای پیداست
مردانِ صبح خیز، پاروزنان
از نگاهِ بندر و ما محو می...

دریا

به دلتنگی ساحل

موج و صدف می بخشد

تو چه بخشیدی

به سکوت این شب ها

جز حسرت و آه

"عصر تابستان" است،
آی می چسبد چشمهای تو
بنشین، میخواهم دلی به
دریا بزنم...!

چشم به راه آبی ام
و همین طورآسمان
و کمی دریا
مثل کوهستانی که تا کمر در برف هست سردم شده
به دنبالم نگرد
وقتی می خندی
روی لبهایت نشسته ام
و به آن شقایق کوچکی که در قلبت لرزید کمی آسمان تعارف می کنم...

قایقی که از دریا بر نمی گردد
یا اسیر توفان شده است
یا غم قایقران!

رود می خواست به دریا برسد، راه افتاد
بینشان تا به ابد فاصله انداخت کویر...