متن دوبیتی

((زیبای نا پیدای من))





ما ترک جان چو کردیم

در این دیار یاران


از این همه هیاهو

جز رنج دل ندیدیم

چو یلدا گشته و یارم کجایی؟

نگویی رفته ای دیگر نیایی؟

به شوقت سفره یلدا بچینم

ز سویت غمینم تا که بیایی

شب، شب زیباست محفل ما

شب ، شب یلداست همدل ما

بنوشیم و بخوانیم و برقصیم

دریغا نیستید مهمان منزل ما

مه شب افروزی آخرش هیچ

گر فاطیُ و نازی آخرش هیچ

سردی دنیا کسی گرمی نمانده

ما بمیریم روزی آخرش هیچ

یکی عابد به مسجد حجره کرده

یکی به بد مستی یاد شهره کرده

نه عابد ماند و نه مست خرامان

نه مرادی که شعرش اشاره کرده

عمری اسیر یک خواب ماندی
از زبان افتادی و بی تاب ماندی
هرچند که آرزو های زیادی کردم
اما تو مثل بار اول ناب ماندی

ملیکانقدی(پناه)

ای کاش که میشد پیش از رحلت آنها
می مردم و نمیدیدم رفتنشان را

یا که شبی از شدت دلتنگی و غصه
خوابی به خاموشی شان سراغم بیاید...عبیرباوی

می خواستم شعری بخوانم، خوش آمدی!
امید من! آرامِ جانم! خوش آمدی!

دلگیر از نامهربانی ست، بغض من
بنشین کنارم، مهربانم! خوش آمدی...



🟩 شاعر: سیامک عشقعلی

گل اگر روی تو بیند به خدا خواهد مرد
ماه اگر چشم تو بیند به زمین خواهد خورد

چون به زیبایی تو هیچ ندیدند به جهان
برق چشمان تو روح از تنشان خواهد برد

...
بهزاد غدیری شاعر کاشانی

صبح است دلارامم، ای حضرتِ مستانه
مضمونِ دوبیتی ها، دردانه ی این خانه ...

امروز چه خوش یُمن است صبحانه کنار تو
لبخند حلالت باد، خوش مزه ی دیوانه ...

درخت غم بجانم کرده ریشه

بدرگاه خدا نالم همیشه

رفیقان قدر یکدیگر بدانید

اجل سنگست و آدم مثل شیشه