شعرنو

برف

ذاتش پوشاندن ست

وقتی حواس، سنگین شود

در گرمایی سرد

به خواب خواهی رفت


آرمان پرناک

مرد میدان


زیر باران، جام رندان

با دو چشم ماه رخشان.

خانه ویران، دل گریزان، زیر باران

چشم گریان

حال و روز مرد میدان

در میان خوشه چینان

این چنین است ای عزیزان.

آه از این افسون و میدان

جنگ و خون و جان ارزان


بی صدا با پهلوانان

در...

راست میگفت جمشید!
«ندیدن بهتر از نبودنه»
فرسنگ ها فاصله باشد، اما او در دلت و مهم تر از آن تو در دلش باشی و بدانی که آخرت این عشق خیر است...
بخدا که فاصله ها حریف عشق نمیشوند.

👤مأوا مقدم

زندگی رسم خوشایندی است
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ
پرشی دارد اندازه عشق
زندگی چیزی نیست که
لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود!


سهراب سپهری

من از خشم هستی بلا دیده ام

که از رنج و سختی شفا دیده ام


ندارم شکایت ز دنیایِ دون

من از چشم خود هم جفا دیده ام

حسن سهرابی

پایان بی آغازی است وصلت عشق و مرگ،،،،،،،،
درسرزمینی که مبلغانش جاودانگی و فرزانگی
را درروزی که نخواهد آمد
به تو نوید می دهند.
حسن سهرابی

و شاید تو نمی دانی که دلتنگم

بدون تو اسیرِ مکر و نیرنگم

و دلتنگ از همه روزهای بی رنگم


و شاید تو نمی دانی که حیرانم

بدون تو چنین غمگین و گریانم

و حیران از همه عصیان انسانم


و شاید تو نمی دانی که بی تابم

بدون تو کویر...

(پروانه)

دستم را بگیر
به دنبال من بیا
تا تو را با حریم امن نگاه پر از نیاز خود آشنا سازم
با من بیا
تا تو را به خلوت ترین کوچه های دلم
قدم زنان ببرم
با من بیا به خلوت شبانه ام
تا زیباترین واژه هایم را
که آبستن...

نگاه کن مرا ؛ که بدون تو افسانه شدم
هی
نگاه کن مرا ؛ که شبیه یک ترانه شدم
دیگر شعر نمی بافم ؛ حالا بهانه شده ام
برای لحظه ی تنهایی ؛ به اشک ؛ روانه شدم

اضطرابش با من بود
گنجشکی که در آغوش سقوط
جیکش در نمی آمد
طرز نگاهش اما
اما رهایم نمی کند

چشمانش آیینه ای از دل پاکش بود
صداقت را فریاد میزد
اگر که راه دلش
به راه زبانش نبود
و موهایش
امواج خلیج..
که متلاطم میساخت
دل جوان و عاشقم را
و میکشاند به هر طرف
گاهی به سمت سبزی و راستیِ مازندران
و گاهی به مسلک مهمان نوازی گرم...

در من اندیشه ی نوری ست

که از پس این تیره گی ها می آید

در شبی مهتابی...
نه، مهتاب نبود
آسمان تیره تر از موی سیاهم شده بود
ابر اندوه چنان روی مرا پوشیده بود
که ندانستم من
زن محجوب یا دیوانه ی شاعر؟
کدامینم؟ کدامینم؟

هر قدم یاد تو با رنج و عذاب
می برید نفسم
می درید سینه ام
می چکید از...

نگاهت را که دیر می کنی
بوی تنهایی می گیرد
دستانم
نبودنت را حوصله نمی کنم

نمی دانم از کدام سمت می آیی
از کدام مسیر
که پر می شود بودنت در تمام شهر

ندیدنت را بلد نیستم
گاهی تیتر درشت چاپ شده ی
یک روزنامه عصری

در دستان من...پر...

ای کاش
در حوالی چشمت مینوشتند:
خطر برق گرفتگی لطفا نزدیک نشوید