شعر معاصر

آسمان
و هر چه آبیِ دیگر،
اگر چشمانِ تو نیست
رنگِ هدر رفته است.
بر بومِ روزهای حرام شده،
چه رنگ ها که هدر رفتند
و تو نشدند.

به باز آمدنت چنان دلخوشم
که طفلی به صبح عید
پرستویی به ظهر بهار
و من به دیدن تو
چنان در آینه ات مشغولم
که جهان از کنارم می گذرد
بی آنکه سر برگردانم

و آن بهار، و آن وَهمِ سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت، با دلم می گفت:
«نگاه کن!
تو هیچ گاه پیش نرفتی
تو فرو رفتی»

دست های تو خانه ی من است
وقتی مُردم
مرا در دست هایت دفن کن

شاعر:پوریا پلیکان

دلتنگ ام
چرا که رویاها
وسیع تر شده بود
چرا که من
بارها گفته بودم؛ دوستش دارم
و تنها از میان دوستت دارم ها
ساقه ی بنفشه ای
رسیده بود به دست اش!

این همیشه ها و بیشه ها
این همه بهار و این همه بهشت..
این همه بلوغ باغ و بذر و کشت ..
در نگاه من ..
پر نمی کند جای خالی تو را ..

بیا از شاخه های درختان
از رگ های برگانِ خزان
از شمایل ابران و پرندگان
از ژرفِ دریایِ خزندگان
و از رنگارنگ رنگین کمان
چیزی بفهمیم و درک کنیم !!
و اندازه یک قطره اقیانوس اندیشه کنیم !
بیا نقاشی خدا را نقاشی کنیم !!!
و در یک قرار ملاقاتِ...

وقتی نسیم نیمه شب
از باغ سیب برمی گردد
راز از کنار زلف تو آغاز می شود

گفتم :
تا برف نباریده ست
تا این انجماد لعنتى
خواب فراموشى نیاورده
تو را بپوشانم
از چشم اتفاق زمستان ها !

«سایه ی امید»

قامتش خمیده،
روحش رنجور،
جسمش تکیده.
مویش سفید،
دلش گرفته.
خسته از جبر زمانه،
ملول از مردمان،
گوشه گیر، آزرده،
زخم خورده از روزگار.
کوله باری از غم و غربت را می کشد بر دوش،
اما برای شادی بی قرار.

با پاهای بی جان و سنگین،
لنگ...

کاش
هیچ گاه عاشق نمی شدم
به خیابان نمی رفتم
زندگی را
در بساط دست فروشان نمی یافتم
و با آن زن کولی
در سطل های بزرگ زباله
تا کمر فرو نمی رفتم
و با انبانی از خاطره
به خانه برنمی گشتم

هنوز رفتار آب صمیمی است
و درخت در تابستان
بوسه هایش شیرین می شود

هنوز هم یک شاخه گل
زنبورها را خوشحال می کند

در کوهستان
از آن دامنه های زیبا بالا رفتم
از آن بالا
همه چیز کوچک بود
به جاده نگریستم
چیزی برای دلتنگی نبود
تن را به عطر گیاهان کوهی سپردم
و از کوه
پایین
آمدم
قبل از آنکه فروبریزد
و جاده را سنگسار
و مرا دفن کند
با دلتنگی

ظهر
برگ های زرد و آزرده را
از آن پتوس زیبا
جدا کردم
و خودم را
از آنچه دوست می داشتم

بعدازظهر
این گل زعفران بود
که به تنهایی
از شادی سرشارم می کرد
و به این عصر دلتنگی
رنگ می داد

مرا دفنِ سراشیب ها کنید که تنها
نَمی از باران ها به من رسد اما
سیلابه اش از سر گذر کند
مثل عمری که داشتم

از سکوت صدای باران، تا آن همه، آشوب
خاموش مشتی عاشقانه های از دست رفته،
چه هیاهوی جامانده ی سردی می گذرد،
تاریک روشن خاکستری شهر حرفی برای گفتن ندارد،
شگفتا !
تو ازسمت روزهای خیالت پیر و پیرتر می شوی،
به راستی شهروند کدام جغرافیای از یاد رفته ای؟...

قسم به مردن روحت، به قتل احساست
به تکه تکه شدن های قلب حساست

قسم به آن زن شادی که قایمش کردی
به ترس فاحشگی از نگاه هر مردی

به هیس روی دهانت اگر چه فریادی
به افت و کم شدنت در سهام آزادی

به صیغه های موقت به فقر...

«قامت خمیده»
در غروبی تاریک نشسته بودم.
غرق در افکار.
دلشکسته از گذشته،
دلخوش به آینده.
تکیه کرده به سرو تنهای خانه.
زمستان شده انگار.
صدای قورباغه ها همه جا را پر کرده،
گویی سمفونی غم می نوازند،
و آرزوهایی که در دل رنگ می بازند.
اما مرا به صدای...

به تو گفتم : گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد شکوفه رقصید آفتاب درآمد
من به خوبی ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبی ها نگاه کردم
چرا که تو خوبی و این همه اقرار هاست
بزرگترین...

بگذار گریه کنم برای جهانی که کوره راه های مریخ را شناخت
ولی کوچه های قلب خود را نشناخت

خمیازه های کش دار، سیگار پشت سیگار
شب گوشه ای بناچار، سیگار پشت سیگار

این روح خسته هر شب، جان کندنش غریزیست
لعنت به این خودآزار، سیگار پشت سیگار...

_برشی از شعر

من، بر این ابری که این سان سوگوار
اشک بارد زار زار
دل نمی سوزانم ای یاران، که فردا بی گمان
در پی این گریه می خندد بهار.

ارغوان می رقصد، از شوق گل افشانی
نسترن می تابد و باغ است نورانی
بید، سرسبز و چمن، شاداب، مرغان مستِ مست...

تو ناگهان زیبا هستی اندامت گردابی است
موج تو اقلیم مرا گرفت
ترا یافتم آسمان ها را پی بردم...

_ برشی از شعر (تو ناگهان زیبا هستی)
-سهراب سپهری

هرگز از مرگ نهراسیده ام !
اگر چه دستانش از ابتذال 
شکننده تر بود !
هراس من –باری –همه از مردن در سرزمینی ست
که مزد گور کن
از آزادی آدمی ،
افزون باشد  ...!
جستن
یافتن
و آنگاه
به اختیار برگزیدن
و از خویشتن خویش
باروئی پی افکندن
اگر...