ای مرد ساحلی هرگز از بادبان شکسته ، سخن از جهت مپرس با او سر تفاهم با ابر و باد نیست _برشی از شعر « آن بادبان شکسته » نصرت رحمانی
آرام باش عزیزکم! هنوز هم روح و جانم لبریز عشق توست هنوز هم سرگشتة عشق والای توئم هنوز هم در رؤیاهایم از آنِ منی ای تو دلاورم... شاهزاده ام! اما من... اما من... می ترسم از عاطفه ام از احساسم می ترسم دل افگار شویم از اشتیاقمان می ترسم از...
ما یک خورشید قراضه آن بالا داریم که همه چیز را مهربانانه زخمی می کند دل هایمان را جمع کرده ایم تا به او قرض بدهیم که به دل قدیمی خود بچسباند و همه باهم بتوانیم با چیزهای کهنه کنار بیاییم برای دوست داشتن بیشتر برای زخمی شدن بیشتر
من آرام شده ام، آرام آن قدر که یک خورشید و یک ماه را می توانم چون مادری دوطرفِ سینه ام بخوابانم و بگویم تحمل کنید؛ تحمل! باید ادامه دهیم...
کودکی را دیدم، به مرغکان بازیگوش، که در پی هم می دویدند، می نگریست و خود شاد و خندان، در پی آنها می دوید، در نگاهش زندگی را یافتم. جست و خیز کنان، رقصان، تهی از جهان هستی. گاه از آنها می ترسید، می رمید، گاه در پی شان می...
کدام پرنده با بوى تن تو پرواز مى کند که باران را این گونه عاشقانه مى نوشم؟
از نخستین نگاه، نخستین دیدار، می دانستم که جادوی چشمانت مرا دربند خود می کند «هیچ»
ای فانوسِ بهار به دیده خستگان بنشین بخوان که آوایت دور کند بدی ها را به میانِ ما بیا و قلب های ما را به انتهای بیابانِ سردِ اندوهان به شهرِ سبزِ خداوند رهنمون گردان
«حنین» در شب سرد، بی تو، تنها، برهنه پای، ژنده، ژولیده، پرسه های بی پایان. در دل خود زمزمه می کنم، چکامه ای از دوردست ها. جز کوی تو ندارم جای، یادت برایم آرام جان. آه از این حسرت بی پایان، که میان افکارم جان می گیرد، گویی جان مرا...
«از میان پلکهای نیمه باز خسته دل نگاه می کنم: مثل موجها تو از کنار من دور می شوی... باز دور می شوی. روی خط سربی افق یک شیار نور می شوی.»
در نهضت عظیم دو بازویش من گریه ام گرفته که آخر آخر چرا پرنده به دنیا نیامدم؟
بهار شد، سبزه رویید، شکوفه شکفت، بلبل خواند، پرستو شاد، چلچله از سبزه زار گفت. قرقاول خوش آواز، هلهله در گلستان، زنبور پروانه سرخوش، رقص گل ها در باد، گل شیپوری تناز. روییده اند بنفشه ها، پامچال زیبا، عطر گل ها درهوا، کودکان غرق در رویا، مادران در تقلا، اما...
آسمان و هر چه آبیِ دیگر، اگر چشمانِ تو نیست رنگِ هدر رفته است. بر بومِ روزهای حرام شده، چه رنگ ها که هدر رفتند و تو نشدند.
به باز آمدنت چنان دلخوشم که طفلی به صبح عید پرستویی به ظهر بهار و من به دیدن تو چنان در آینه ات مشغولم که جهان از کنارم می گذرد بی آنکه سر برگردانم
و آن بهار، و آن وَهمِ سبز رنگ که بر دریچه گذر داشت، با دلم می گفت: «نگاه کن! تو هیچ گاه پیش نرفتی تو فرو رفتی»
دست های تو خانه ی من است وقتی مُردم مرا در دست هایت دفن کن شاعر:پوریا پلیکان
دلتنگ ام چرا که رویاها وسیع تر شده بود چرا که من بارها گفته بودم؛ دوستش دارم و تنها از میان دوستت دارم ها ساقه ی بنفشه ای رسیده بود به دست اش!
این همیشه ها و بیشه ها این همه بهار و این همه بهشت.. این همه بلوغ باغ و بذر و کشت .. در نگاه من .. پر نمی کند جای خالی تو را ..
بیا از شاخه های درختان از رگ های برگانِ خزان از شمایل ابران و پرندگان از ژرفِ دریایِ خزندگان و از رنگارنگ رنگین کمان چیزی بفهمیم و درک کنیم !! و اندازه یک قطره اقیانوس اندیشه کنیم ! بیا نقاشی خدا را نقاشی کنیم !!! و در یک قرار ملاقاتِ...
وقتی نسیم نیمه شب از باغ سیب برمی گردد راز از کنار زلف تو آغاز می شود
گفتم : تا برف نباریده ست تا این انجماد لعنتى خواب فراموشى نیاورده تو را بپوشانم از چشم اتفاق زمستان ها !
«سایه ی امید» قامتش خمیده، روحش رنجور، جسمش تکیده. مویش سفید، دلش گرفته. خسته از جبر زمانه، ملول از مردمان، گوشه گیر، آزرده، زخم خورده از روزگار. کوله باری از غم و غربت را می کشد بر دوش، اما برای شادی بی قرار. با پاهای بی جان و سنگین، لنگ...
کاش هیچ گاه عاشق نمی شدم به خیابان نمی رفتم زندگی را در بساط دست فروشان نمی یافتم و با آن زن کولی در سطل های بزرگ زباله تا کمر فرو نمی رفتم و با انبانی از خاطره به خانه برنمی گشتم
هنوز رفتار آب صمیمی است و درخت در تابستان بوسه هایش شیرین می شود هنوز هم یک شاخه گل زنبورها را خوشحال می کند
