شعر کوتاه

از تو تنها شالی می مانَد
کهنه تر از یاد زمستان،
و کلاهی گشاد
که بر سرِ دنیایت رفته است،
آی آدم برفی!
مثل آرزوهای محال من
روزی بُخار می شوی.

بیهوده در نبند!
مرگ
گه گاه
از پنجره می آید
همه می دانند
حتا سلیمانِ نَبی
حتا مورچه ها.

حوالیِ چشمانم ابری
ویرانه ی قلبم
گِل آلود،
شکوفه ها آمدند و رفتند
سِیل تو را بُرد.

کنار شبِ نابالغ
پلک زدم
- پی در پی –
تا سپیده،
در بلوغِ صبح اما
تو نیستی هنوز!!

هم آغوش شد قلم
با دختر باکره ی کاغذ،
آنک نوشته ای ماند
نامش:
( عاشقانه ها )

تندیسی شده ام
خیره به ماه
و زاغِ سیاه را
چوب می زنم؟؟؟
ولتاژ ِ تنت
خشک کرد
اندام مرا .

رنگِ شعرهایم
عجیب مهتابی است

نکند
عاشق شده باشم؟

آن سوِیِ گیسوانِ تو
کنار سرخیِ لبهایت
خدا نشسته
و
لبخند می زند.

هر شب
با پیاله یِ چشمت
در وسوسه یِ انگور
- جُرعه جُرعه -
تردید می کنم.

اگر
هشت آسمان باشد
- در آن همه بیکرانگی-
از ستاره ای کور هم
بی نصیبم من.

هیچ عاشقی
با خوردنِ بادامِ چشمِ دلبری
سیر نشد،
من اما
با جُرعه ای از لبت
سیراب شدم.

خیره به حقیقت
پَس پَس رفت
ت.........ا
از بامِ شب افتاد،
اینک او مانده
با دست هایی
درازتر از پ.......ا .

سیاهِ دلنشین!
ای شب!
از لباس ِپولک دوزی ات
ستاره می چینم
و می چسبانم
به آجُرِ روزهایِ شب گونه ام .

گفتند:
« شتاب کن
زندگی یک دم است »
گفتم:
در این هوایِ ترس و گریز،
مکث
مرگِ شعر من است.

یک پنجره یِ کوچک،
یک تکه از آفتاب،
شاید
یک روزنه کافی است
تا
شب تمام شود.

سرِ سبزت را
محکم تر از همیشه بچسب
و کلاهت را،
باد بی حوصله است انگار
و پچ پچ باران
تَرَک انداخته گویا
سقف وحشت را.

دستفروش می پرسد:
شورت گره ای بچه ...؟
می گویم: کودک شادمانی ام
سال پیش مُرد.
می پرسد: آدامس خروس ...؟
می گویم: غصه هایم را
زیر دندانِ عمر می جوم.
می پرسد: سیگار ؟
می گویم: یکی آتش می زنم
شاید اندوهم را...
می گوید: مهمان من باش، و...

آهای ستاره !
از درگاهِ ماه
لایک ات می کنم !!
یادت هست
در تنهاییِ شبِ تاریک
چشمک می زدی؟

اسبِ صراحت
لگد می کند
تمامی شعرهای بی بُته را،
وقتی که استعاره
در گیجگاه کلمات
می چَرَد.

در زندانِ نَفس،
با کدامین لهجه بخوانم
ترانه یِ بی تکلّفِ عشق را ؟
با نگاهِ خیس
از پشتِ هیس
آه می کشم
هوایِ نَفَس
راه راه می شود چرا؟

تنفسِ ماهی
ترانه هایِ گریه است
در تُنگِ تَنگ
در دخمه ی بلور،
حتا به روز عید ...

هجوم سکوت
از مردمک می چکد
باران نمی شوید
جاده ی دلتنگی را
چاره ی درد فریاد است

بیا
در بطنِ شب
تخم حادثه بکاریم
شاید
فردایِ نیامده
سگ اش شرف داشته باشد
به امروزهای بیهوده.

تن
بیرق آرزوهایِ بر باد ،
من
تابوتِ هزار عقده یِ پنهان،
تنِ من
خنجری است زهرآلود
نشسته
به قلبِ امید .