متن پرنده

کسی که آسمانش به اندازه پنجره ای ست که دارد، هرگز پرواز را نمی فهمد و پرنده هایش همیشه ناتمامند...

ای کاش پرنده بودم تا میتوانستم از بالای ابرهای بغض آلود، زندگی کردنت را تماشا کنم .
ای کاش دریا بودم تا میتوانستی سنگِ دغدغه هایت را در دلم پرتاب کنی و ساعت ها به من خیره بمانی .
ای کاش فردا بودم تا هر روز در انتظارم بنشینی
و...

آغوش آسمان باز است
درمن
پرنده ای فوبیای پرواز دارد...

حالا که رفته ای
پرنده ای آمده است

در حوالی همین باغ روبرو

هیچ نمی خواهد،

فقط می گوید: کو کو...



"محمدرضا عبدالملکیان"

- تکدّر:

دوستت دارم
و همین اصل،،،
غمگین ترم می کند!
وقتی که،
نمی توانم چهار فصل جهان را
در آغوش تو آواز بخوانم!


حسادت می کنم وقتی
نسیمی زیرک
مو هایت را به بازی می گیرد!

آه
نارون بالا بلند من!
باور کن
از این همه خواستن،
--غمگین ام......

این روزها حال و هوایی در سرم نیست !
غیر از خودم دیگر کسی دور و برم نیست!

این روزها آنقدر کافر گشته ام که ....
حتی خدا استغفرالّه ، باورم نیست !

شاید "خدا" می خواست من تنها بمانم
وقتی که"او"هم جان پناه و یاورم نیست!

دیگر هوای عشق...

کدام پرنده
‏با بوی تن تو پرواز می کند
‏که باران را
این گونه
‏عاشقانه می نوشم؟

‏

مرا ببخش... اگر پنجه های گرگ ندارم
برای بُردنِ تو نقشه ای بزرگ ندارم

بگو بیایم هرگوشه ی جهان که بگویی
که پَر بگیرم هرسمتِ آسمان که بگویی

قرارِ اول مان هرکجا که دار نباشد
که دُورِ سینه ی مان سیمِ خاردار نباشد

توجهی به شب و حلقه ی طناب...

دلتنگت که می شوم،
حسِ پرواز--
به سرم می زند...
افسوس!
من پرنده ای محبوسم
[زخمی ی میله ها]!



لیلا طیبی (رها)

پرنده نیستم
که بگویی: دوستت دارم، پرواز کنم!
آدمم،
بیشتر عمر میکنم...

خواهر همان پرنده ایست که
حتی اگر پاییز باشی...
به روی شاخه های
بی روح و بی رنگ تو
آواز خوش زندگی میخواند،
تا بهار
سمت تو بیاید...

ربنا که می گویی
ماه حلول می کند
پرنده خاموش
گوش به هوش می شود
هر واژه که
حنجره می خواند
دَم به عطش می نوشد
روحِ تشنه
افطار می کند
پر پرواز می گیرد جان
ای صدایت
شبیه آب روان
تو
تنها تو
ربنا بخوان...

ای کاش
ماهی ای بودم توی حوض
شاخه گلی در بیابان
پرنده ای روی شاخه ی یک درخت
سنگ ریزه ای تهِ رودخانه
یا قاصدکی میان دستان باد
هر چیزی جز "انسان"
هر چیزی که غم هیچوقت
حوالی خیالش پرسه نزند

کاش تنهایی

پرنده بود

گاهی هم
به کوچ فکر می کرد

از سر زمین عشق
برایت پیامی آوردم
بدین سان
بیا مثل دو پرنده
بال بگشایم بسوی
خانه خوشبختی
که درآن میز شب یلدا را
اینگونه چیدم
شکلات ، از طعم چشمانت
آجیل از ذرات ، عشق من
دوستت دارم
عاشقتم
انار ، از باقی مانده قلبم
که هزاران تکیه شده...

من از پنجره چشمان تو
آسمان آبی را دیدم
که پرنده عشق
پرواز می کرد
در کهکشان دوستت دارم

جهان را به شاعران بسپارید
مطمن باشید
کلمات را بیدار می کنند
و در کرت ها
گل و گندم می کارند

جهان را به شاعران بسپارید
بیابان و باران
هر دو خوشحال می شوند
و هر دو جوانه می زنند
از سر انگشت کودکان دبستانی

جهان را به شاعران بسپارید...

«ماه را...»

گاهی همهء زیبایی های آسمان
تنها می شوند و می ترسند
اما این ترس را به روی خودشان نمی آورند
تا زیبا بمانند!
تنهایی شان که فراوان شود
آنها با آن همه زیبایی
به کجا پناه می برند؟

ماه را می دانم!
ماه را
هرکجا که تو پناه...

روزهای اول پاییز یه عادتی هم که داره اینه آدمهای غمگین رو مهربون و اشکی تر می کنه از بقیه سال. یعنی شما با گردن افراشته داری برای خودت راه می ری تو شهر، بی رویا و بی کابوس، یخِ یخ. یهو یه برگی می مونه زیر پای چپت و...

سلام یار
نمیدونم یادت هست یا نه، اما من خیلی خوب یادمه، اولین باری که دستمو گرفتی رو میگم.
تو باغ محتشم بودیم
سومین قرارمون بود و چهار ماه از آشناییمون می گذشت.
دیگه وقت خداحافظی بود و خجالت ها هم ریخته بود
قرار بود تو بری سمت سیادتی و...

«درخشان ترین روشنایی»

روزها گذشت
و شب ها هم
آبی، سیاه شد و سیاه، آبی
و میان من و تو هنوز فاصله هاست
من از نغمه ی خوش آهنگ یک پرنده،
از بوی نرم خیس خورده ی
چوب درخت آبشار طلایی
از لبخند سبز نارنجی برگ ها
از قلب تپنده...

گر که غم لشگر برانگیزد که حالم بد کند
تا پرنده، تا که گل باشد به دنیا، خوشدلم

ببین چطور
پرنده ها بر پلک های من بال می زنند
و ابرها
بخت بلند پیشانی ام را
بارانی کرده اند
همه چیز این جهان به سایه پناه برده است
فقط دگمه های پیرهن تو
در افتاب می درخشد
میله های بافتنی مادربزرگم را
با آن دست های سفید کم...

من از زندگی سر می روم
وقتی لبخندت را پرنده ها برایم می آورند
و جهنمِ کوچکم
ریز ریز گل می دهد!
زندگی از من سر رفته اما
حالا که دلتنگ توام...
.
سهمِ مرا از زندگی
لبخندی کن
ببند به پایِ پرنده ای
که این نامه را برایت گریست......