متن تاوان

- ماه گرفتگی روی بدن نشونه چیه؟

+ یعنی جای تاوانیه که برای پاک شدن روح میدی

- به گمانم او خود یک فرشته بود یا مرا این گونه می دید.

می گویند: حرف که چیزی نیست! همه بلدند. عمل کن.
حرف زدن گاهی دشوار تر از هر کاری می شود!
گفتن بعضی جملات می تواند تاوانی سخت داشته باشد.
جملاتی مثل:
دوستت دارم:))
کوتاه و شیرین، ترسناک و جذاب.
به همراه تاوانی دردناک...!

تاوان

ای عشق! تاوان گناهم را ندادی
سرمایه ی عمر تباهم را ندادی

دل را بدنبال خودت هرسو کشیدی
تضمین کار اشتباهم را ندادی

در گیر و دار قصه ی دلدادگی ها
صبر مرا بردی و آهم را ندادی

من پادشاه مرز و بوم درد بودم
تاج از سرم بردی...

بعضی چیز ها تاوان دارد...



بیچاره خیالت ...!



این روزها دارد تاوانِ

تمامِ بوسه هایِ نکرده اَت را

به من پس می دهد...!!!

ستاره ح

مطمئنم چشمانم در حسرت دیدن
آن نگاهی می ماند که
هر دم نفس کشیدنم
بخاطر اوست.
میدانم که تلاقی این دو چشم
هرگز دیگر ممکن نخواهد بود...
اما چرا؟؟؟
تاوان یک اشتباه باید این باشد که
حسرت دیدنت در دلم بماند؟
خدایا
اشکهای چشمانم تنها یادگارانه دوران عاشقیست
از دست...

می گفتند دنیا دارِ مکافات است
هر چه کنی ، باید تاوانش را پس دهی
من اما
به این فکر میکردم
ما که یک عمر تنهایی کشیدیم
تاوانِ کدام
خوشی ِنداشته
کدام اشک ِنریخته را
پس می دهیم . . ؟

"توهّم"
میدونی از یه جایی به بعد دیگه فهمیدم اولویت اول من نیستم
یا شایدم نبودم
نمیدونم
دیدم گیر کردم وسط یه برزخ
دارم نابود میشم
مهربون بود مثل همیشه
میگفت میخندید مثل همیشه
اما تنهام میذاشت
اما دیگه کل روز و با من نبود
همش بهانه بود همش،
اینکه...

شاید تاوانش را داده ام
تاوان نگاههای سربه زیر دختری جوان را
تاوان قلبهای ندانسته مچاله شده را
تاوان قلبهایی که شاید هنوز هم عاشق هستند
اما او من بودم که باید انتخاب می کردم
و من فقط یک نفر بودم
و قلبم درگیر شاهزاده ی مجهولی بود
که باید...

تاوان سنگینی دادیم برای دل بردن ازهم

تو تار مویت را، من کل تبارم را

ارس آرامی

باید جوری فریاد دوستت دارم سر داد
که مزه خون را در گلو حس کرد
باید فهمید حتی گفتن آن جمله تاوان دارد
چه برسد پای آن ماندن!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

دلم بی تاب و حیران است هوای دلبرش دارد
هوای شال خوش رنگی، که مه رو بر سرش دارد
دلم طفلی شده یارا،هوایِ مادرش کرده
هوایِ تسبیح و مهر و نماز و چادرش کرده
دلم گشته چو مجنونی،که لیلایش سفرکرده
و او را در بیابانی،خراب و دربه در کرده
دلم...

لبخندت که غمگین شود
تازه یادت می افتد برای
آدم های بی ارزش زندگی ات
چه تاوان سنگینی داده ای.!!

باتو یه روز ، اینجا بهشتم بود
این روزا اما جز یه زندون نیست.
می سوزم از عشقت و میدونم
آتیش تو بعدش گلستون نیست.

ماگم شدیم هردو تو این جاده
دیگه امیدی به رسیدن نیست
تو بی تفاوت می گذری از عشق
راهی برام جز دل بریدن نیست.

دل...

من شکستن را نمیدانم
اما هر ڪس از ڪنارم گذشت،
شڪستن را خوب بلد بود...
دلم را...
عهدش را...
غرورم را...
ڪمرم را...
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﺎﻭﺍﻥ ﻫﻤﻪ
ﻧﻪ ﻫﺎیے ﺍﺳﺖ ڪﻪ
ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﻝ ڪسے نشڪﻨﺪ ...
ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺘ ﻬﺎیے ڪﻪ
ﺯﯾﺎﺩے ﻫﺪﺭ ﺩﺍﺩﻡ
ﺗﺎ ﺩلے ﺑﻪ ﺩست ﺁﻭﺭﻡ ...
ﻫﻤﻪ...

یک وقت هایی آدم دلش می خواهد یکی یکی لباس هاش را بکند. بشود لخت مادرزاد. راه بیفتد توی شهر و و توی صورت آنها که با دست نشانش می دهند نعره بزند "خوب کردم. می فهمیدم دارم چه غلطی می کنم. دلم خواست بکنم. دلم خواست گند بزنم به...

فصلی بینِ تابستان و پاییز وجود دارد
به اسمِ "فصلِ آرزوهایِ نرسیده"
هرچقدر در تابستان دست هایت را برای رسیدنشان بلند میکنی و درنهایتِ تلاشهایِ بی شمارَت؛ بهشان نمیرسی.
در پاییز تاوانِ خاطره هایش را با درد پس میدهی.

از مضحکهٔ دشمن تا سرزنش دوست
تاوان تو را می دهم، اما به چه قیمت!؟

باز از نگاه خیس من یاد تو می بارد رفیق
بر دفتر اشعار من بذر تو می کارد رفیق

واژه به واژه خط به خط تنهاتویی مضمون من
ای ناجیِ رویاییِ ابیات ناموزون من

پر از ترانه می شوم وقتی به یادم میرسی
جان میکنم از دوری ات پس کی...

این خود شمایید که اجازه یِ خیانت میدهید....
شمایید که به اسمِ علاقه هزاران بار از گناه و خطا و اشتباهش میگذرید
که بارها و بارها فرصتِ جبران میدهید وقتی میدانید جز تکرارِ هزار باره یِ گناهش چیزی عایدِ رابطه اتان نمیشود....
نه نه اشتباه نکنید
نمیگویم آدم ها را...

آتش زدی قلب مرا من زنده ای جان داده ام
در حسرت آغوش تو ناجور تاوان داده ام

در شهر ما چشم ها عاشق می شوند، اما
ریه ها تاوانش را پس می دهند...

نمی دانستم تاوان دیدن
آن چشم های شبرنگ یک عمر
دلتنگی است

نمی دانستم
تاوان دیدن
آن چَشم های
شب رنگت
یک عمر
دلتنگی است . .

دلمان برای روزهای خوبمان، تنگ شده...
روزهایی که می شد در پیاده روهای ساده ی شهر قدم زد و شاد بود، شب هایی که می شد نگران هیچ چیز نبود و خوابید و آخرِ هفته هایی که می شد سفر کرد و از تهِ دل خندید...
دلمان لک زده برای...