متن پروانه

[•دَرحَسرَتِ آزادی•]

محبسِ ساخرِ فاخری که برایش برگزیده بودند او را از خواسته ی قلبی اش مستغنی نمی کرد.
آزادی اش مرهون میله های زندانی بود که پیله شده بود دور کالبد نحیفش؛ حال دیگر موسم پروانه شدنش فرا رسیده بود و از خانه ی زنگار گرفته اش پس از...

ساکت در پیله ی خویش به فکر پروانه شدن !🦋

من آن پروانه ای هستم، که آتش می زنم جان را



به هر گلشن ، به ویرانه ؛ که باشد دلستان من

بادصبا

پروانه!

کمی آرام باش

آتش شمع

خاموش می شود



علیرضانجاری(آرمان)

در سوزش پروانه ها شمعی ندارد ادعا

از عشق میباشد چنین پروانه ای جان میدهد

نسرین حسینی

پروانه ی دلباخته؛
با جنونی عاشقانه،
خودش را به آتش شمع زد...
***
چه انتحار شجاعانه ای!


زانا کوردستانی

بی تو جهان گلهای رنگینی ندارد
خوشحالی پروانه تضمینی ندارد
رضا حدادیان

آنجا را ببین
آن یکی شکوفه نیست
چه پروانه ای

از روزنِ احساس، تو را دیده دلم/
پروانه ی رخسارِ تو گردیده دلم/
هر برگ، زِ گلبرگِ رخِ خوبِ تو را/
تکرار به تکرار، پسندیده دلم/
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب دل گویه های بانوی احساس.

یاد من باشد ، هر چه پروانه که می افتد در آب ، زود از آب در آرم.
یاد من باشد کاری نکنم ، که به قانون زمین بر بخورد ...

حالت سوخته را سوخته دل داند و بس
شمع دانست که جان دادن پروانه ز چیست....

برایم از آشتی آسمان
و پیله ی باز پروانه بگو ...

از نوازش باد بگو
وُ ناز چمنزارها

برایم بگو ..
که هر صبح بیدار شدن من
و از تو گفتن اَم
یاوه نیست ..

که " یک عاشقانه ی آرام "است
سند خورده
به تعبیر و واقعیت وجود تو...

شمع اگر کشته شد از باد مدارید عجب

یاد پروانهٔ هستی شده بر باد کنید

متولد آبان...


پروانه ام
متولد آبانم
پرواز را من در خزان آموختم
دیوانه ام
دیوانه رنگ توأم
رنگت چو زیبا می شود
عمری سر آید
در خزانت سوختم
گم می شوم در لابه لای برگ ها
فرشی برای عاشقانت دوختم
پروانه ام
متولد آبانم...

من آن پروانه ای هستم، که آتش می زنم جان را

به هر گلشن ، به ویرانه ؛ که باشد دلستان من
بادصبا

به تو پیله کرده ام چون،
بی شک میدانم که با تو پروانه خواهم شد...

دلداده ام ، پروانه گون ؛ پروانه را تا دیده ام

با بی قراری، در پی، یاری به جان؛ من رفته ام

صبر از من رفت
چون پروانه ای از
پیله ی خود

(فروغ گودرزی)

گفتی نمیایی چرا ؟گفتم بیایم من کجا
گفتی میان جان من دوست دارم من تو را

گفتی به آتش میکشی با رفتنت قلب مرا
آتش نزن کاشانه ام بردی دل دیوانه را

گفتم که ترسیده منم بر لجن آغشته منم
خسته منم تشنه منم زخمی هر دشنه منم

گفتی که...

انصاف نباشد که من خسته رنجور

پروانه او باشم و او شمع جماعت

انتظار

انتظار را باید از پروانه آموخت،

چه می دانیم،چه می فهمیم

هراسِ بی اَمانِ شعله را

شاعر:حسن سهرابی

خال روی صورتت
بوسه ایست
که در زندگی قبلی مان
گوشه ی لبت چسبیده
وقتی من
پروانه ای بودم بی قرار
و تو
فانوسی معلق
در ایوان شب

جایی بین دوست داشتن ها متولد شده ام
در سینه ام به جای قلب ، پروانه دارم
نه شکسته می شود
نه ترک میخورد از محبت ندیدن ها
همان پروانه ای ست که دور شمع نگاهت میگردد
فقط ممکن است بسوزد... از حرکت بایستد... آن هم بعد از مدت ها...

ای کاش که پروانه ی زیبا باشیم

یا قاصدکی میان گلها باشیم

سرشار ز عشق تا سحر در بُستان

خنیاگر دل چو مرغ مینا باشیم

بادصبا