من در این کلبه ی خاموشِ تنهایی؛ سال ها نشسته و به نصیحت های ماهِ اغواگر گوش سپرده ام. آنقدر از تو حرف زده ام؛ که مشامم از عطر خیالت پُر شده و جانم را به لب رسانده است. تمام سطر هایِ دفتر شعرم از غصه سیاه گشته و جایی...
به آدم ها حق بدهیم که برای حالِ ناخوش خویش، گوشه ای دنج داشته باشند. حق بدهیم که از شلوغی ها فرار کنند و دیواری بلند دور تنهایی شان بکشند... کمی با منِ خود حرف بزنند و به گفت وگوهای جولان داده در سرشان خاتمه دهند. آن ها نیاز دارند...
آدم هر چقدر هم ادعا کند که می تواند تنهایی اش را قُلدرانه به دوش بکشد... باز هم در خلوت خود نیازمند حضور گرمی است که ظرفِ شنیدنش را با دردهایش پر کند. تا گوشه ای از ذهنش آرام شود از اینکه قرار نیست غم هایش را سر بسته، به...
همیشه فکر می کردم آدم های بی احساسی هستند، همان هایی را می گویم که نه از چیزی خوشحال می شوند و نه ناراحت، نه دل می دهند و نه دل می برند از کسی، از همه چیز و همه کس راحت عبور می کنند، منتظر هیچ اتفاقی نیستند و...
دعا کردم سرت را نیزه دار از نی نیندازد دعا کردم که سویت سنگ پی در پی نیندازد . دعا کردم کسی با مشک پر از نهر برگردد عمود خیمه ها را شعله ها تا کی نیندازد؟ . سرت را نزد او بردند و من در دل دعا کردم خدا...
بسم رنگ آن دو چشمت شعر من آغاز شد اولش گفتم، بگویم شعر مایل بر کجاست تا که رویت هست از چیز دگر گفتن؟... نخیر شعر من امشب تمام و تام راجع به شماست شعر من با روی زیبایت عجین گردیده است حقُ وَالاِنصاف رویت اَحسَنُ الخلقِ خداست شعر من...
هر صبح لبخندم را آویزان می کنم آنسوی پنجره, گوشه ی یادت می نشینم و یک فنجان اشک سر می کشم...
به عقل سر بسپارم دعای خلق این است روا مباد دعایی که عین نفرین است رهایم از هوس دیدن بهشت که عشق طمع بریدن از این سفره های رنگین است اگر چه دین مرا گیسوی رهای تو برد کسی که بنده ی موی تو نیست بی دین است تو هم...
درختان، برگ می ریزند و گریه می کنند و ما روی اشک هایشان قدم می زنیم کدامشان زخمی تبر شد کدامشان را سر بریدید که سالهاست، پائیز که می رسد تمامشان به درد یکی پیر می شوند
از راننده خواهش می کنم صدای آهنگ را کم کند. قمیشی می خواند «من همون جزیره بودم....» خودم را مشغول می کنم به کتابی که از نمایشگاه خریده ام. صدا را کم نمی کند. یا انقدری که من بفهمم، کم نمی کند. نباید یاد تو بیفتم. امروز که آمدم نمایشگاه،...
دمادم چک چک باران یک ریز به روی شعر زردم میخورد لیز نمی داند که اشکم می نویسد به عشق دختری با نام پاییز
بالاخره یک صبح بیدار می شویم و می بینیم که برف باریده... یک برف ساکت و آرام همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود، نه صدای مسلسل، نه صدای زوزه ی گرگ ها ... بالاخره یک روز صبح...
یک عصر غم انگیز لابلای روزهایی که حتی غم از توصیفش عاجز است با استکانهایی که مرا در گهواره ی اندوه بی ملاحظه ی سرریز شدن اشک تکان می دهند این تکان دهنده نیست؟ که با دست های یخ زده جوری استکان را بچسبی که انگار می ترسی حرفهایت از...
شده دلتنگ بشی؟ بغض کنی؟ اشک بشی؟ با خیالِت همه لحظه هامو من بارانم
«گل های اشک» دیروز پدر گل های اشک را برایم چید و آورد پدر غمگین بود و می خندید گل ها غمگین بودند و شکفته سرشان را به پایین خم کرده بودند و پنهانی میان معصومیت نارنجی گلبرگ های خود اشک می ریختند. من ریشه در خاکم، اشک می...
چقدر به چشمانت زل بزنم چقدر برای روز مبادا کمت دارم به دستت نیاورده ام که بخواهم از دستت داده باشم تو بگو این اشک های بی هنگام از کجا می آیند؟ تعادل شانه هایم را بغض های عمل نکرده ام به هم ریخته است بغض سنگینم می کند اشک...
این گونه بود که آفریده شدند: یک آه در گلوی جهان گیر کرده بود، جهان عطسه کرد و گرد از زمین، دور شد کوه پدید آمد. آسمان خمیازه کشید ابرها آغاز شدند. باران روی زمین راه می رفت و از جیبش گل می چکید. خورشید لباسش را تکاند و درختان...
من نفس های زنی خسته ام از استثمار قطره ی اشک سرِ گونه ی بی تقصیرم بغض یک دختر افسرده ام از بی عشقی غم یک جان به لب آمده از تقدیرم
کسى چه میداند باران،اشکهاى چند نفر را در پس کوچه هاى این شهر پوشانده است؟! و شاهد دستهاى گره خورده چند عاشق بوده است؟! باران که میبارد،قلبهاى بسیارى را به شوق یکدیگر به تپش مى اندازد و از بغضهاى بسیارى گره باز میکند... باران براى همه عاشقانه نیست...
بغض که می کنم پاییز می شود به یک باره... اشک هایم شبیه برگ های زرد می ریزند و جهان را سرد می کنند. درست همان لحظه است که باید لباس گرمت را بپوشی تا از سرمای چشم هایم در امان بمانی... علیرضا سکاکی
پاییز هم از غصه های دخترش هرسال غمگین است اشکی که می ریزد برای آذرش برگونه آذین است بادی وزید و قاصدک با شاخه ای از دردهایش گفت زردی هر برگی که می افتد زمین از بهر تسکین است
و روییدن قطره های اشک را از چشمان همیشه مست تو قطعا عاشق تر منم قطعا شاعر تر منم وقتی پای چشمان تو در میان باشد...
تادوست داری ام تا دوست دارمت تا اشک ما به گونه ی هم می چکد زِ مهر تا هست در زمانه یکی جانِ دوستدار کی مرگ می تواند نام مرا بِروبد از یاد روزگار؟؟؟ . .
آنقدر دست های یکدیگر را نفشرده ایم آنقدر یکدیگر را در آغوش نگرفته ایم آنقدر به پای اشک ها و لبخندهای هم ننشسته ایم که دیگر تاب نزدیک شدن به یکدیگر را نداریم. آنقدر ترسیده ایم و دروازه های اطمینان را قفل کرده ایم که انسانیت در تاروپود فرسوده ی...
