متن باران

ابر و باران و من و یار ستاده به وداع

من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا

ای کاش کمی فکر بهاران باشیم
دلواپس حال گلعذاران باشیم

حالا که هوای شهرمان آلوده است
ای دوست بیا شبیه باران باشیم

اعظم کلیابی ( بانوی کاشانی)

مرگم باد !
اگر لحظه ای کوتاه بیایم
از تکرار این پیش پا افتاده ترین حرف
که دوستت دارم …
دوستت دارم ؛
به نجابت باران قسم …

من شکستم تا تو را عاشق کنم
بعد من باران فقط آب است و بس

هر که بعد از من سراغت را گرفت
زشت یا زیبا فقط خواب است و بس

ارس آرامی

درپس خاطره ها
باران بوسه میزند
ردپای قدم های تورا...!

وای باران
باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما
چه
کسی نقش تو را خواهد شست؟

کاش زلزله در ذهن بشر می افتاد
کاش درذهن بشر شوروشرر می افتاد
کاش میشد زمان هم به عقب برمیگشت
فکر مال و طمع و حرص زسر می افتاد
کاش میشد همگی ساده شویم مثل قدیم
شیله و پیله وحیله ،ازسروجان بشر می افتاد
کاش میشد بجای زرو اندوزی آن...

هر شب
شعر می بافم
گرم میشوی
و من خیس از باران

هزار هزار ابر به دنبالم
رهایم کن
باران شوم

سپید می پوشد پریشانی ام

در شبی

که باران

زبان درازی می کند ...

موژان(م.چ)
مهری چراغی

طرح زیبای تنش آه خدا عالی بود
جای یک بوسه میان من و او خالی بود

بارش نم نم باران و غروب پاییز
بوی خاک و نم باران چه قدر عالی بود

خنده بود و غزل و عشق، دو فنجان قهوه
روی آن میز فقط خنده و خوشحالی بود

قهوه...

وزش باد شانه می زند
زلفان سبز رنگ تپه ها را

غرش پی در پی
می شکافد ابرهای تیره آسمان را

جاری می کند
ابر روی زمین سیلاب اشکهایش را

و زمین با بوی دلپذیرش
خبر می دهد سیرابی خود را

سرخی، آلاله، سپیدی نرگسان منتظر
ساز برگها، آهنگ دلنشین...

صبح باران که بگیرد تَرِ باران نشوی
خیس از بارش پی درپی گیلان نشوی

صبح باران که بگیرد چمدان را نبری
بی خبر، همسفر خستهٔ تهران نشوی

صبح باران که بگیرد به سراغم نروی
چینی نازک سهرابی کاشان نشوی!

صبح باران که بگیرد مه سنگین دارم
آخرین خاطرهٔ جادهٔ حیران...

برف پاک کن بیهوده جان میکند
باران این سوی شیشه از چشم منه!

رو می کند باران
دست کرم های خاکی را
که در فرصت متخلل خاک می لولند

باران
باران
باران
از حال ما که خبر برد به آسمان؟!

گذری نیست
از این باران
نبض آسمان در دست توست

باز چه کسی؟! کجای این شهر قصد رفتن کرده است؟!
که آسمان این چنین به حال عشق از دست رفته شان چندین شبانه روز ، پی در پی می بارد...؟!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

و به همراه همان ابر که باران آورد
مهربانی خدا در زد و مهمان آورد

دلم جنگل...دلم باران...دلم مهتاب میخواهد
دلم یک کلبه ی چوبی کنار آب میخواهد

بوی نم باران باشد وکُلبه کاهی و پنجره چوبی باز قدیمی برای یک دل سیر دیدن

بوی شالیزار ها و تماشای دختر گندمگون همسایه با دامن چین چین پر از شکوفه یاس و شالی به رنگ کهربا و سینه ریز عقیق
او هنوز هم زیبا راه میرود و اسب ابلغش...

هی باران...
ببار...
من سفر کرده ای دارم!
که پشت پایش آب نریختم..!!

آسمان تویی...
و باران گریه ی ابرهایست که دستشان به تو نمیرسد...
دریغ از اینکه تو آسمان هستی...
و همیشه آنها را در آغوش گرفته ایی...
رشک با فهم به از اشک بی فهم...

نیما معماریان :

باران آبرویم را خرید
شبیه مردی که گریه نمی کند
به خانه برگشتم.