متن بغض

صدایم را می شنوی؟
آن قدر به لرزش افتاده که نمیتواند بغض را از کلمه هایم جدا کند.
چشم هایم را می بینی؟
آن قدر تورا در خودش غرق کرده که دیگر نمیتواند این دریا را به کویر خشک گذشته اش برگرداند.
من را چه چطور؟
من را می فهمی؟...

رها نمیکند این بغض، وگرنه می گفتم
با شما که عشق، چه می کند با آدم...

و قصه ی من، از بغض و اندوه و ناباوری شروع شد.
از اندوه درد تو،
از وحشت نقصی که نمی توانستم جراحی اش کنم.
من همه ی احساسم را یک جا کنار تو می باختم.
و تو می خندیدی...
سر من پر از خیال بود، پر از ترازو، پر...

دنیا پر است از حرف های نگفته،
پر است از راه های نرفته،
کارهای نکرده،
خیال های بر باد رفته...
توی اتاقمان آنقدر حرفِ جا مانده،
آنقدر رویا داریم، که
جا برای خودمان نیست!
آخر غرق می شویم٬
میانِ بغض ها و میانِ همان
حرف های نزده..
میان خودمان!

اگرچه،
در تصویرِ توی قاب-
لبخند می زنم اما،
این شعر؛
اِلِمانی ست از دلتنگی هایم
ادامه ی حُزنی که پایان ندارد
تو،
تنها مضمونِ
عاشقانه های جهان هستی
با دلیل رجعتِ خیالاتم
به تو،
تو!
بهارهای هر ساله ام فرق می کند
با این روزهای لعنتی...
طراوتی نمی بینم...

یک قهوه سر میز به یادت قجری
یک عالمه بغض با کمی دربه دری
یاد تو نشسته باز مهمان من است
مدیون منی دست به جیبت ببری

اما من،
هرروز یک فنجان دلتنگی مینوشم...
هرثانیه مشتی بغض گره میزنم...
و هربار برای رهایی از درد نبودنت،
پیاله پیاله دوست داشتنت را سر میکشم...!
و همچون شناگری ناشی
در رویای هرروزه ات غرق میشوم!

نون قاف

میخواهم مثلِ تو باشم!
عاشق کنم اما پایش نمانم...
دلتنگ کنم اما قرارش نباشم...
بندازمش در سیاه چاله ی بی تفاوتی و دست نکشم تا بیرون بیاورمش،
بگذارم از شدت دوست داشتنم جان بدهد،به بازی بگیرم روح و روانش را...
میخواهم مثل تو باشم!
دائم بگویم
یعنی به این زودی...

آدم هرچقدرم که بگه مهم نیست
بالاخره یهویی همش جمع میشه تو گلو ،
میشه بغض و میترکه...

درد ما دوری هم بود، نگفتیم به هم
بغض شمشیر و قلم بود، نگفتیم به هم
راستی را نستودیم، زما چهره نهفت
دل ما همدم غم بود، نگفتیم به هم
وعده دادیم نپوییم بجز راه ثواب
سستی عزم قدوم بود نگفتیم به هم
ظاهرا شیر گرفتیم و کشیدیم به بند...

عادی میشه،عادت میکنی،
به همه چیز ؛
به نبودنا،
عوض شدنا،
جایِ خالیا،
نخندیدنا،نخوابیدنا...
ولی مهم اینه چه جور عادت میکنی...
عادت میکنی بعد از هزار باری که صداش زدی و بعد یادت افتاده که دیگه نیست تا جوابتو بده...
عادت میکنی بعد از دوستت دارمی که گفتی و بغض...

دیروز به پدرم زنگ زدم، هر روز زنگ میزنم و حالش را میپرسم،
موقع خداحافظی حرفی زد که حسابی بغضی شدم
گفت؛ بنده نوازی کردی زنگ زدی،
وقتی که گوشی را قطع کردم هق هق زدم زیر گریه که چقدر پدر خوب و مهربان است،
دیشب خواهرم به خانه ام...

چای هم طعم_تو را دارد
آن قدر که
از گلویم پایین نمی رود
همان جا می ماند
بغض می شود
و قطره قطره از نگاهم می چکد

اندیشه و سکوت

بغض و انتظار

چهارگوشه تقدیرمان اینست !

دنیا، تو هم بی شک به او،یک سرسپرده ای
چنگیز خون آشام صدها قلب مرده ای

تاراج بی شرمانه ات یادم نمی رود
عمری که از من بابت عشقی سترده ای

درکم نمی شوی چرا، ای چرخ لعنتی
دل را مگر تاوان عشق،از من نبُرده ای؟
□■
ای دل! فدایت...

این روزها دلم خونِ خون است؛

مثل اناری بازمانده از شاخه ای که چشم به در دوخته تا تو بیایی و او را از شاخه بچینی
من اَنارِ آبانم
دل تنگت که میشوم ، بغض هایم می ترکد
من تا آخرین انارِ روی درختِ این پاییز ، به انتظارت خواهم...

و‍ گریه،
دلتنگی های بُغضی ست که
نیمه شب های بی تو
گلویم را خط خطی می کند!


سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

عصرجمعه بی کسیهایم
دو چندان می شود !

بغض های سینه ام
گویی نمایان می شود !

با چراغ یاد تو
در کوچه باغ خاطره

غصه های هر شبم
از من گریزان می شود !

اصلا مگر میشود
تو بیایی و من سکوت کنم
مگر می توان بی تفاوت بود
ای بغض نشسته بر گلوی قرن
ای پادشاه درد
ای هرچه باتو برگ و بار بریزیم تمام نمی شود این رخت سرخ و زرد
بگذار بگویم اگرچه خاطرت که هست
بعد از تو کوچ کرد...

بغض دارم؛ ولی دلم می خواد

با صدای بلند گریه کنم

شب به چشم هات خیره شم تا صبح

صبح تا شب یه بند گریه کنم

شاعر: علیرضاسکاکی

بی تو تنهایی ودلتنگی و این پنجره ها...
گرچه باران زد و سبزند همه منظره ها

چتر در دست خیابان به خیابان گشتم
تا که خالی شوم از بغض و غم خاطره ها

میان بغض و گریه ،مانده ام تنها گرفتارم ....
من میان گیج ترین حالت یک قرن گرفتارم....
دلگیرم از خاموشیهای یک رویا وتمامش دور از دستهای جدا مانده ما افتاد . ....
خسته و گریان به کناری ،زیر یک سقف بلورگریه هامان جا ماند.......
میزنم ناله و فریاد از دل...

بغض هایمان را از بس حبس کرده ایم
تبدیل به زندانبان های ماهر برای بغض ها شده ایم من خود یک زندانبان پر از زندانی هایی هستم که آماده لبریز شدنن.
زهرا هاشم زاده

من هر روز با او صحبت میکنم
در پشت میزی زیبا در کافه ای قدیمی
من غزل میشوم او شور میشود
من غرق می شوم او ناجی می شود
من مات می شوم او مبهوت می شود
من درد او درمان
او سرد می شود من گرما
من حرف می...