متن تاریکی

به یک ارتفاع برای سقوط نیاز دارم..
به یک خواب بدون بیداری ..
به یک رفت بی برگشت ..
به یک سکوت مطلق ..
به یک تاریکی محض ..
انگار که قلبم به جای خون تاریکی را پمپاژ می کند ..
احساسم بردهٔ رقصان سیاهی است و مغزم پایان را...

یلدا
تو از عمق شب می آیی
تاریکی از تو جدا نیست
امشب چگونه آغاز می شود ؟
با غروب آفتاب و ظهور تو ؟
یا ظهور تو و غروب آفتاب ؟
تو ستاره ای بر شب تار
زلف سیاه تو شعر بلندی است رها بر همه سو
یلدا
تو...

زیادی روی آدما حساب نکن حتی سایه ات توی تاریکی تنهات میذاره...

رخ ام، در شعله ی واماندگی، سر، پُرنشان سوخت
به رویاهای رعد آسای من، دنیای جان سوخت

و تاریکی که بر برگِ نهالان ام، لم انداخت-
تنِ خورشید در گم گشتگی هایش، عیان سوخت

چنان آیینه گم شد در غبارِ دیدگاه ام
که آیینِ جهان، از تشنگی های کلان سوخت...

خطر اساسی! مقاومت کن، فریب شعارها را نخور، نگذار وابسته شوی، نگرانی های تردید بهتر است از آسایش فکریِ تن پرورانه ای که صاحبانِ مسلک، به پیروان عرضه می دارند !

تنها و کورمال کورمال در تاریکی پیش رفتن البته خوشایند نیست ولی باز خسارتش کمتر است. کورسوی چراغِ دیگران...

در تاریکی سو سوی چراغی را که میبینیم
هو هوی بادی را که میشنوم
به ترس از نبود تو می اندیشم
و آنگاه که هرم نگاهت به خاطرم میاد
یا گرمای دستانت لابلای انگشتانم حس میشود
میفمم که هیچ تاریکی و سیاهی من را ناامید نمیکند
مگر سیاهی چشمانت که...

تاریکی ها اندک روشناییِ به جا مانده را، ناشیانه می بلعیدند.
آرامش در جوّی ناپایدار بود؛ رخت می بست و جایش را با نگرانی عوض می کرد.
عشق در میانِ ما غریبه و غرورش شکسته بود،
فکر فرار را به عمل تبدیل می کرد و تنفر به ریشِ ما می...

در آن هنگام که شب فریب ثانیه های خاموش را می خورد خواب همه جا را فرا گرفته است.
آسمان رنگ عوض می کند و پهنه به تاریکی می دهد.
خوف همه جا را گرفته است، ستارگان آن دم نور را به فراموشی می سپارند؛ اما همچنان زندگی ادامه دارد...

‍ مسیر رسیدن به نور، از این تاریکی است

آنگاه که ذهن متوقف شود، به تاریکی مسحورکننده وارد می شوی. این تاریکی ارزشمندتر از هر نور تصنعی است. زیرا دگر خبری از خودآگاهی های فریبنده نیست.

اگر طاقت بیاوری، با منطق تاریکی آشنا می شوی و زبانش را در می...

باز غم ، آغوشِ تاریکی برایم باز کرد
رویِ زانویش نشاند و مویِ من را ناز کرد

دست زبرش را به روی نرمیِ قلبم کشید
سِحر و جادو کرد و دل را مسکن اعجاز کرد

موی من رنگش پرید و کشتی قلبم شکست
لنگری شد غم به دل ، شادی...

هراسناک تر از کور شدن، نابینایی من است بعد از آن شب.
روحم درد می کند.
احساسم تیر می کشد
ناچارم به قدم زدن در هراسی که با تاریکی می آید
با روشنایی نمی رود
.
خاطراتم کبود است
.

حواست باشد که چه شخصی را ،
برای آمدن چه کسی کنار می گذاری
و فراموش اش می کنی!
می دانی، هیچکس پرده را برای
آمدن "تاریکی" به داخل اتاق
کنار نمی زند!

به خانه خواهم آمد
اگر جاده های طولانی صد پاره شوند
اگر این تاریکی مرموز امان دهد
اگر سکوت، از سرِ زبان های بی مهرِ ما بیفتد
اگر باران ببارد
و این کدورتِ هزار ساله را از دلهایمان بشوید
آه ... اگر باران ببارد
اگر باز دوستم داشته باشی
اگر...

تنگامه نیشته تاتایی !
توکه توکه تام تولی
راوه کونه، را واکونه، را کونه...
راشی، اککو ایشماره:
جه نوا ایسان!
تا
نه، وا ایسان!

شب تیجه
تین تاری جا
تی جا
جیجا!

رضا دادرس

[در] تنگنا نشسته است تصویر!/قطره قطره سکوت/لبریز می شود، راه می گشاید، پیش می رود.../مسیر، دلهره...

رفتنت، 
بل فاجعه بود
اتفاق که نه!
مثل خشکسالی های ممتد
مثلِ،،،
سوءتغذیه ی
درخت!.
وقتی که رفتی 
دنیای من چهار دیواری شد 
درانحصارِ تاریکی.
تو که رفتی  
همه چیز دنیا عجیب شد 
مثل آوار زده ایی که
لاشه اش را
از زیر خاک بیرون می کشد، 
برای :
--خاک...

شمع ها را خاموش کن
بیا در افسونِ تاریکی
دست به دعا برداریم
اینک عشقی بزرگ
بر جان های کوچکِ ما نشسته و
اندوهی شیرین بر نقره ی چشمانمان
روحِ ما از تاریکیِ زمان و
جاده های سپیدِ قرون می گذرد و
حریق افکن بر ظلمتِ خاموش
ره می پوید

و تو هم روزی پیر می شوی
اما من
پیرتر از این نخواهم شد
در لحظه ای از عمرم متوقف شدم
منتظرم بیایی
و از برابر من بگذری
زیبا، پیر شده، آراسته به نوری
که از تاریکی من دریغ کرده ای.

عقربه های ساعت دیواری
چون قاتلین بالفطره
کمر به قتل ثانیه هایم بسته
تیغ می کشیدند در تاریکی .
من در این کوره راه بی رنگ
دسیسه ی کلاغ های روی بام
را باور نکردم
و شب های تار بی مهتاب را.
دل بستم به صدای کاکتوس هایم
و جوهر...

آیا به یاد داری که
تو همدم من بودی و من همراه تو
من مشتاق تو بودم و تو محبوب من
سند عشق و اشتیاق ما
با گمان جاودانگی امضا شده بود...
وای بر من
که به هوای کوی تو
چشم از جهان فروبستم
و در کهکشان خیال انگیز آغوش...

من هماره، آدمیان را دیدم
که از خورشید می خواستند
طلوع نکند
و از بهار
که شروع نکند
و از تاریکی
که سکوت نکند ...
و آنها گاه
از سفر به غربت ماه می گویند
بی آنکه بدانند ماه
تداوم شُکوهِ خورشیدست !
.

هر چیزی شگفتی های خود را دارد، حتی تاریکی و سکوت. من آموخته ام که در هر وضعی قرار بگیرم، خرسند باشم.

بچه که هستیم از شب میترسیم
به خاطر تاریکی، به خاطر تنهایی…
بزرگ که می شویم باز هم از شب میترسیم
اما نه به خاطر تاریکی، یا تنهایی!
از خاطراتی می ترسیم که تا چشمانمان را
می بندیم بر سرمان آوار می شوند...

.

[Chorus]
نگیر حسِتو از من،نه نه نه،
اونیکه همیشه با توست منم من
اونیکه می دونه الان کجایی
اونیکه عاشقته منم من،

[Verse]
اگه حتی نفرین شدم اگه حتی پاهام بستس،
فقط میدونم اون بیرون من به تو وصلم
به توایی که منو میکشونی به سمت خودت
باعث میشی پا...

در این غوغای بی هیاهوی دلم، که پر از تاریکی نا نوشته است؛ سوسوی نوری از شبنم های غمِ قلبم بازتاب شده است...
با تمام قدرت چنگ میزنم به چکه ای نور تا شاید از مرداب کدر وجودم بیرون کشانده شوم...
ولی مثل یک کوری ام که مقصدش را گم...