متن خورشید

آنقدر دوستت دارم
که
خودم هم نمیدانم چقدر دوستت دارم!

هر بار که می پرسی، چقدر؟!
با خودم فکر می کنم؛

دریا چطورحساب موجهایش را نگه دارد؟!
پاییز از کجا بداندهر بار چند برگ از دست میدهد؟!
ابرها چه می دانندچند قطره باریده اند؟!
خورشید مگر یادش مانده چند بار...

پشت به آفتاب می نشینم
و فکر میکنم
اگر تمام گل های آفتابگردان
به خورشید پشت کنند
خورشید خاموش خواهد شد؟

این گونه بود که آفریده شدند: یک آه در گلوی جهان گیر کرده بود، جهان عطسه کرد و گرد از زمین، دور شد کوه پدید آمد. آسمان خمیازه کشید ابرها آغاز شدند. باران روی زمین راه می رفت و از جیبش گل می چکید. خورشید لباسش را تکاند و درختان...

وِ
سایه ها را
خورشید آفرید...!


حادیسام درویشی

کمی بخند
بگذار همه بفهمند
خورشید
فقط جسم کوچکیست
که در مقابلِ تو
دارد درس پس می دهد
بخند،
که لبخند تو گرم ترین
حسِ دنیاست

آن زمان که آفتابگردان
از خورشید متنفر شود
من هم دیگر تو را
دوست نخواهم داشت!

و سوگند به تقدسِ نامت،
که فراموش کردنِ تو برایِ من؛
مثلِ پاک شدنِ خورشید است
از حافظه یِ آسمان.

صبح ها
خورشید بیدارم میکند
تا با هم
دنبال تو بگردیم
درکدام مغرب آرمیده ای که
در هیچ مشرقی
طلوع نمیکنی..

لطف بزرگ خورشید
گرما نیست
سایه ای ست که مرا از تنهایی نجات می دهد...

بیا امشب کمى عاشقترم باش
به مرداب دلم نیلوفرم باش

تو که خورشید مردادم نبودى
بیا ماه شب شهریورم باش

چنان زیباست

چشمانت که گویا در افق ها هم

"خدا خورشید را از چشمهایت

می کشد هر صبح"

جهان
شب را صبح می کند
به امید خورشید
من به امید تو...

خورشید
برای زنهایی
با رویاهای شکافته
چگونه از نور
قصه خواهد بافت٬

همانها
که تمام شب را
با رازهایی سربه مهر
در قلبشان٬
به خاموشی گره زده اند

تو بگو
چشم هایت
تشنه کدامین نسیم آشناییست
که هر روز صبح
تا نامی از عشق می برم
خورشید را
در آغوش میکشی !

پاییز می آید و خورشید
به مانند پیرمردِ خمیده ای
باعصای زردرنگش؛
بر دیواره ی جوانی تکیه زده !
مات شده در میان ابرهای کهنسالِ سرگردان؛
و کودکانی که باشادمانی پا بر روی قلب ِکوچه ها میگذارند و پذیرا میشوند، آبدارترین بوسه های پاییز را بر صورتشان!
و پروانه هایی...

«درخشان ترین روشنایی»

روزها گذشت
و شب ها هم
آبی، سیاه شد و سیاه، آبی
و میان من و تو هنوز فاصله هاست
من از نغمه ی خوش آهنگ یک پرنده،
از بوی نرم خیس خورده ی
چوب درخت آبشار طلایی
از لبخند سبز نارنجی برگ ها
از قلب تپنده...

دستانت را به من سپار
شاید سرخ ترین جامه ی انار را
به تن نازک سبز برگ پوشاندیم
و آبی ترین درخشان آسمان
را به تن چوبین پنجره ها بافتیم
دستانت را به من سپار
شاید در خواب لطیف آزادترین
پرنده ی باغ خفتیم
و در تمام چنارهای
صدساله ی...

رو به سوی تو می گردانم
مثل گل های افتابگردان
خورشیدم که باشی
وکیل تمام شعرها می شوم
تا به عقد تو در آیند!

صبح
باور عشق است
در لبخند آسمانی تو
وقتی
چشم هایت را باز می کنی
و عطر نگاهت را
بر خورشید می پاشی
تا غزل غزل
روشنی بسراید

برمی خیزم پنجره را باز میکنم
در نبودنت تمامِ خورشید و
"صبح" را به ضیافتِ خانه
دعوت می کنم.
باید بی تو به رقّت باریِ...
زندگی، گردن خم نکنم.!

گُل آفتابگردان
دلبری میکند با خورشید
مثلِ من با تو

لبخند تو
شبیه حس امنیت تابش اولین پرتو خورشید
بعد از یک شب بارانی پر کابوس است...
شبزده ای طوفانیم
لطفا کمی بیشتر بخند...
لطفا کمی بیشتر بتاب!

برخیز
گُل های آبیِ سپیده دم رُستند
بنگر چگونه بر سکّوی صبحگاه می رقصند
اینجا دریا، چو آسمانی صاف
زیر پایش پُر از اَبر
پُر ز ماهیِ رنگین
پُر از پرنده های سفید ...
در دوردست، جزیره ای پیداست
مردانِ صبح خیز، پاروزنان
از نگاهِ بندر و ما محو می...

خورشید
را بگو که نتابد ز پشت ابر

چون
صبح من
به خنده ات آغاز میشود . .