نگو که رفتن پایانِ ماجراست رفیق خدا بزرگ تر از دردهای ماست رفیق...
این چه دردیه که آدمی هر حرفی می زند هر کس هر انچه میخواهد برداشت میکند چقدر سخت تر است که حرف هایمان را هیچ کس نمیفهمد و همه هر روز بیشتر در سوء تفاهم ها غرق میشویم ، بی آنکه بدانیم چه بر سر دلهایمان می آید بر سر...
شاید سوختن از درون ، مهمترین وجه اشتراکِ انسان، آتش و چوب است. و شاید ما به رنج ها و دردهایمان در لابه لای شعله های اتش خیره میشویم. خیره شدنِ ما به دردهایمان و دردهایمان به ما! و شاید همین خیره شدن است که چشم برداشتن از آتش را...
اینگونه که درد تو بلا می زاید تا آمدن تو مرده باشم شاید یکبار بخوان حکایت مجنون را شاید که حساب کار دستت آید
کاش می توانستم دردتان را دوا کنم همین دردِ دور بودن ها دیر دیدن ها دیگر ندیدن ها همین که جسم مان بهاران است و جان مان پاییز...
درد داریم که عاشق میشویم و گرنه کدام آدم عاقلی جانش را با دیگری سهیم میشود؟
زرد است که لبریز حقایق شده است تلخ است که با درد موافق شده است عاشق نشدی وگرنه می فهمیدی پاییز بهاری است که عاشق شده است
وقتى یک نفر از درد دیوانه مى شود دیگران دردش را نه...! تنها دیوانگى اش را مى بینند.
می دانی یاد تو که میفتم بهار می آید خزان می شود خنده می آید بغض می شود گل می آید ولی پرپر می شود شعر می آید غم می شود قهوه می آید اما آن هم سرد می شود راستی این را بگویم یک بار هم خودت آمدی ولی...
تا چند سال پیش نمیتونستم تصور کنم غم یعنی چی؟ تو مخیلاتم نمیگنجید دردِ واقعی چیه؟ دلتنگیِ حقیقی کدومه؟ آدمی رو که میگفت: "جیگرم آتیش گرفته" ، "دلم کنده شده" رو نمی فهمیدمش! . اما از وقتی که روز آخرِ تو بود، برای من شروعِ همه ی این ها شد!...
ای بمیرد درد از هر طرف بنویسی اش شبیه گرگ تو را خواهد درید
درختان، برگ می ریزند و گریه می کنند و ما روی اشک هایشان قدم می زنیم کدامشان زخمی تبر شد کدامشان را سر بریدید که سالهاست، پائیز که می رسد تمامشان به درد یکی پیر می شوند
فصلی بینِ تابستان و پاییز وجود دارد به اسمِ "فصلِ آرزوهایِ نرسیده" هرچقدر در تابستان دست هایت را برای رسیدنشان بلند میکنی و درنهایتِ تلاشهایِ بی شمارَت؛ بهشان نمیرسی. در پاییز تاوانِ خاطره هایش را با درد پس میدهی.
در این روزها گریزانم از منی که به تاراج می برد هستی خویش را باید کفش هایم را در بیاورم و پاورچین پاورچین از خودم دور شوم آنقدر دور که دیگر نباشم ، نبینم ، نشنوم زهرا غفران
دلم گرفت ای دوست نفس ، بریده از من چه بگویم از درد زندگی همچنان جاریست دلخوشم روزگارم بد نیست لبخندی از تو ته جیبم هست
من زیاد زندگی را به خودم زهر کرده ام. زیاد خریت کرده ام. جمعه های زیاد، عیدهای فراوان، سفرهای دور و دراز، شب هایی که باید موفقیتم را جشن می گرفتم، وقت هایی که باید از طعمی که میچشم لذت می بردم، من حتی ایستادن زیر ایفل را به خودم...
مراقب باش شکستنی شده ام زود می شکنم کنار ثانیه های سر گردان خویش و بغضی که آرزوی باریدن را درد می کشد ای تمنای آشنا زخم این درد ها را زود تر شفا بده که درد را به درد می کوبد و با خواهش تن روبرو شده...
یک شهر پر از آدم و این حجم پر از درد لعنت شود آن شب که تو را برد و نیاورد....
زندگی درد قشنگی است که به آن دل بستیم گاه آنقدر بی رحم که نفست می گیرد گاه آنقدر شیرین که گمانت آرد دنیا در کف توست و همین هم شاید ساده ترین قصه یک انسان است گاه باید خندید به همه دلهره ها به هوای گلی از خاک خدا...
نبودنت درد دارد و من در نبودت دردمندترین عاشق زمانه ام که پاییز را بی حضورت سوگوارم و به اندازه تمام عمر شیرینی طرح لبخندت را کم دارم آقای بابا پانزده سال از پرواز تو می گذرد و من هنوز شکسته بال آواره زمینی هستم که از خاطره هایت سرشار...
مردم شهرم از این جور زمانه خسته اند روز و شب در سایه ی سنگین درد آشفته اند در خیابان های شهرم می کشند آژیر درد مرد و زن، پیر و جوان دلواپس از این حجم درد کادر درمان از همیشه خسته تر، دلسوزتر پیش خلق و خالق اما همچنان...
تمام کوچه های شهرمان را غم گرفته درون خانه جای همهمه ماتم گرفته برای ما تمام زندگی رنگ خزان است زمین از گریه های نو بهارش نم گرفته کجای زخم های کهنه را محکم ببندیم که زخم تازه جان از پیکر آدم گرفته دوایی را برای دردمان پیدا نکردیم تن...
فریاد بزن بغض، بگو درد خودت را تا کی همه شب چشم تر و بالش نمناک ؟
همه ی عمر درد را زندگی کرده بود مرگ را زندگی کرده بود اینبار درد را به خاک می سپارد شاید زیستن جای دیگری باشد.... شاید یک جای دیگر یک جای بهتر خانه اش رو به آفتاب و آرزوهایش باشد... درد های من نگفتنی است....
