متن زهرا حکیمی بافقی

تار شد، چشمانِ دل؛ شد تار و پودم، تارزن؛

تارتن، خفته، میانِ بغضِ تارِ لحظه‌ها!

پ. ن:
تارتن: ۱_ بافنده. ۲_ عنکبوت. ۳_ کرم ابریشم.

در اناالحقِّ جنون، نجوای جان، بانگی زند؛

هم‌قدم با دل بگردم، سربه‌دارِ لحظه‌ها!
پ. ن:
تلمیح به داستان حسین بن منصور حلاج که «اناالحق» گفت و به دار آویخته شد.

چشمتان بادا برای خوب دیدن، پُرسو
حسّتان بادا به شعرِ ناب‌بودن، دل‌جو

گاهی
بغضِ لحظه‌های تنهایی
حسّ ناپیدای انسان را
به منتهای جنون می‌کشاند...

ندارمت دیگر
پیشتر نیز
توهّم داشتنت را داشتم

تا هماره
با صفایت
با تب دل
زندگی کن

اگه حال دلت خوبه
بدون حال منم خوبه
یه حسّ نابِ زیبایی
رو قلبم مشت می‌کوبه

بمون با من؛ که هر روز این
صدای تاپ تاپِ قلبم
برات آهنگِ دل داره
برات دل می‌زنه، هر دم

گلِ جان‌خیزِ دلم هستی
نفس‌انگیزِ دلم هستی
ماورای تبِ رویاها
مهرِ سرریزِ دلم هستی

نبضِ آرامش درونم می‌تپد
وقتی
باورم سرشار می‌گردد
از شکوهِ ناب و بی‌پایانِ مهر

من باغِ عشقم؛ باغِ احساس

با بوسه‌هایت پُرتبم کن

آویزه‌ی مهر و، وفا را

آویزِ هر روز و، شبم کن

چو دارد، بی کران ارزش، مقامِ کارگر؛ پس،

فراموش از: چه می‌سازیم، دنیای دلش را؟

چو می‌دانیم؛ پیغمبر زده، بوسه، به دستش،

چرا پس ما، نباریم ازبرایش، عشق و رویا؟
پ. ن:

انس بن مالک در روایتی می‌گوید:
«موقعی که رسول‌اکرم (ص) از جنگ تبوک برمی‌گشت، سعد انصاری به استقبال...

دلِ دنیا، به روی سیلِ نابودی، بنا هست

ولی یک کارگر، بر روی هر پُل، می‌درخشد

به گاهِ رفتن از: دنیای فانی، مثلِ ماهی

نگاهش، تا افق‌های پُر از گُل، می‌درخشد
پ. ن:

پیامبر اکرم (ص):
«کسی که از راه حلال در طلب دنیا باشد و قصد او (از کار...

عبادت، گر که هفتاد است، محصولِ درختش

بهینِ آن، تلاشی هست، سرشار از، اراده

همان کارِ حلال و، کسبِ مالی، مملو از: مهر

برای پایداری و، بقای خانواده

کسی که: در تلاش است از برای زندگانی

چنان جنگاورِ میدانِ ایمان ارجمند است

تمامِ سعیِ او، روزی گرفتن‌های زیباست

صفا را می‌کند بر کارهای خویش، پیوست

فنجان قلبِ من پر از: مهر است؛
وقتی که صبح آغاز می‌گردد؛

جامِ وجودم، جاری از: «احساس»
با مهر، غرقِ راز می‌گردد...

خداوندا! نگهداری کن از: احساسِ مادر
به حقّ قلبِ پاکِ حضرتِ زهرای اطهر

بنای خانواده، می‌شود محکم زِ مادر
از این کارِ قَوی‌اش، می‌درخشد؛ مثلِ اختر

اگر خاموش گردد، شعله‌های داغِ احساس؛
فراموشی بگیرد، غنچه‌های باغِ احساس؛
چه سود از زندگانی می‌ستاند، قلبِ یک زن؟
به هردم می‌شود، درگیر با، بارِ غمِ تن...

زنی که: در سرایش، سَروری را دوست دارد
گران‌ارج است؛ زیرا، مادری را دوست دارد

به آهنگِ دلِ مادر، صفا را می‌سراید
از احساسش، نمِ پنهانِ غم را می‌زداید

بهین کار ازبرای زن، سُرورِ خانواده‌‌ست
همین، خود، باعثِ اوجِ غرورِ خانواده‌‌ست

سرای جان بگیرد پرتو از گل‌نغمه‌هایی
که با آهنگِ مهرِ مادری، دارد نوایی

دلِ مادر، سرای مهرورزی‌های ناب است
انارِ قلبش از: نارِ وفا، در،التهاب است

صفای سینه‌اش سرشار، با خوبیِ بسیار
وَ تک‌خالِ دلش، با بوسه‌های مهر، تب‌دار

من نوازش‌های دستانِ تو با
سرخیِ گل‌بوسه‌های مهر را
دوست دارم، با نهانِ شورِ جان
همچنان، با شورشِ جانم، بمان