متن زهرا حکیمی بافقی

درکم کن و، ترکم نکن؛ یار/

تر کم نشد چشمم برایت/

بنگر چه سان با جان نشسته/

سرتاسرِ حسّم به پایت/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (بندی از یک چهارپاره)

بکش دست از سرم یارا؛ بکش یا بر سرم دستی
لبالب کن مرا از باده یا خالی کن از مستی

نوازش کن مرا با مِهر؛ یا... درگیرِ غم ها کن
هر آن گونه، که می خواهی، تو با حسّ دلم تا کن

دلم رقصد به هر سازی، که می سازی...

گرمای نفَس، خفته در احساسِ ترِ توست/

گرمایشِ جان از گُلِ قند و، شکرِ توست/

از عاطفه ی پُرتبِ «تو»، من چه بگویم/

در سنبله جای تپشِ شهرِورِ توست/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

شهریورِ شورشگرِ احساسِ تو دریاست/

پیوسته پُر از، صد تپشِ خاطره افزاست/

نارنجیِ رویای دلت، جنسِ گُلِ هور/

خورشیدصفت، نقش گرفته ست و چه زیباست/

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

امردادی:

می شود گفت، با صفای جان
هر کجا، از سرور، بنیادی ست؟
می شود با هوای دل، حس کرد
سینه سرشارِ آبِ آزادی ست؟

کاش می شد؛ نمی شود؛ امّا
وقتی احساسِ جانِ شورش زا
مملو است از، سرایشِ غم ها
بی قرار از، جفای بیدادی ست

ظلمِ بی...

حسّ مردادِ عطش:

جوششِ موجِ تپش، تکرار شد
حسّ مردادِ عطش، تبدار شد

دخترِ احساسِ رویای دلم
از ازل، با مِهرِ تو، بیدار شد

من به دنیا آمدم؛ تا بشنوم
گرمیِ مهری که با دل، یار شد

هُرمِ سینه، آتشی شد پُرشرار
سوزشِ نبضِ دلم، بسیار شد

لحظه های گرمِ...

من به دنیا آمدم؛ تا بشنوم/
گرمیِ مهری که با دل، یار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

لحظه های گرمِ احساساتِ من/
داغ تر، از بوسه های یار شد/

در انارستانِ داغ بوسه ها/
سینه از سرخی، چنان گلنار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

وقتی از دل می نوشت این سرنوشت/
نقطه ی دل، خارج از پرگار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

آرزو بود آن چه از دل گفته ام/
حسّ غم، در سینه ام، انبار شد/
آرزو مانده، به قلبم؛ تا که دوست/
بشنود حرفِ دلی که: خوار شد/
زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

در قمارِ زندگانی شد خُمار/
چشمِ احساسی که در ره، تار شد...

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

آرزو مانده به قلبم تا که دوست/
بشنود حرفِ دلی که: خوار شد/

خارِ غم در پای قلبم می رود/
هرکجا پا می نهم پُرخار شد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب نوای احساس)

می شود گفت، با صفای جان/
هر کجا، از سرور، بنیادی ست؟/
می شود با هوای دل، حس کرد،
سینه سرشارِ آبِ آزادی ست؟/

کاش می شد؛ نمی شود؛ امّا،/ وقتی احساسِ جانِ شورش زا/
مملو است از، سرایشِ غم ها؛/ بی قرار از، جفای بیدادی ست/

شاعر: زهرا حکیمی...

ظلمِ بی حد، تمامِ دنیا را،/ کرده تاراج و رفته از هر جا/
التهابی که می سروده، از،/ حسّ نابی که محوِ فریادی ست/
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

از رگِ خوابِ چشمه ی رویا،/ رفته نابِ جنونِ ناپیدا/
خوابِ شیرینِ عاطفه، هر دم،/ در پیِ پلک های فرهادی ست/
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

رفته از خاطرِ نهان، شادی؛/ نیست در پیکرِ جهان، شادی/
نیست در جامِ آسمان، شادی؛/ گرچه رقصِ بهار و خردادی ست/
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

رفته آری، چو شورشِ آتش/ از دلِ خاکِ سینه ی سرکش/
آبِ احساسِ آرزو؛ بی شک/ خانه ی دل، چو نقشِ بر بادی ست/
زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

شورِ رویای این زنِ تنها/ کاش چونان شقایقی زیبا/
سرخ می ماند و با تبی گیرا/ می سرود از، دلی که مردادی ست/
زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

دفترِ خاطره، کنون دارد/
می نویسد: دلم جنون دارد/
دخترِ عاطفه، اَمردادی ست/
پس چرا مرده در غمِ شادی ست؟
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

شده، محصورِ دستِ غم، فضای دشت های باز؛
هزارآوای احساسم، گرفتارِ هزاران باز!
از آن روزی، که «تو»، رفتی، از این خانه، به یک باره،
به رویم بسته شد شادی؛ ولی درهای غصّه، باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.

به گوشه، گوشه ی جانم، شکفته، بوته های بغض؛
درونِ دشتِ دل گشته ست، صدها غنچه ی غم، باز!
شُکوهِ شِکوه های دل، زدوده، کوهِ صبرم را؛
شکیبا می شود قلبم؛ اگر باشی کنارم باز!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.
«باز»: آرایه ی جناس تام.

نشو راضی که باز افتم، من از آغوشِ پُرمهرت؛
بیا بگشا به روی دل، دوباره، دست های باز!
در آغوشت، مرا بِفشار با، احساسِ نابِ خویش؛
بکن، مجنون تر این، لیلای شیدا گشته و، دلباز!
زهرا حکیمی بافقی، غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس.

دشتِ احساسِ مرا، پر کرده بوی خاطراتت؛
شورِ قلبم می تپد در، آرزوی خاطراتت!
شک نکن، هستی دمادم، در میانِ باغِ جانم؛
بس شمیمِ مهر دارد، جامِ بوی خاطراتت!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی، کتاب آوای احساس.

جستجو کردم تو را، با شورشِ همواره ی جان؛
شد نهان، همرنگِ بحر از، جستجوی خاطراتت!
هر زمان، شورِ دلم، مهرِ تو را می جوید از نو،
پای دل، پیوسته می ‍ گردد، به سوی خاطراتت!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی، کتاب آوای احساس.