شعر غمگین

صد بهار آمد و رفت
من ولی در فصلی
که تو رفتی ماندم
در همان پاییز که
با خداحافظی ات
برگ بی جان درخت
روی دستم افتاد
زد نسیم و آن برگ
با هزاران امید
در مسیرت سبز شد
زیر پایت له شد
آسمان بر آن برگ
بی توقف بارید

رفته ای باز هم از دیده ولی در دل من
جای تو هیچ نیاید، به من و این تن من

من زخم ام!
و زندگی زخم های دردناک پی در پی است و
مرگ هم وقت و بی وقت می رسد.
مستی تنها چاره ی درمان زخم های من است.
باشد که دود و مستی درون استخوان هایم راه یابد
شاید که از یاد ببرم
من،
تکه گوشتی زنده ام......

چه تلاش بیهوده ای می کرد ساز
و آن ترانه غمگین
چه بیهوده در فضا جریان داشت ...

پایان داستان کسی نفهمید
من را فقط چشم های تو بود
که غمگین کرد ...

خنده بر لبهای نرگس شد حرام
روزهایش تیره چون شبها مدام

تلخ شد شیرینی روز پدر
زهر شد دنیای او دائم به کام

بانوی کاشانی اعظم کلیابی

اه ..داغی  به سینه مهمان است
تب این داغ سخت و سوزان است
رنج و درد و غمم  فراوان است
آخر این قصه شرح هجران است
پدر خوب من  کجا رفتی؟


پر  پرواز، تا که  وا کردی
مرغ جان را زتن رها کردی
قصد معراج تا خدا کردی!
عیش و...

هر بار که مرا به یاد می آوری
سینه ام ترک برمیدارد
کاش خرده های استخوان
در خواب هایت را
ببوسی...
زهره تاجمیری

«هبوط»
در خلوت شب،
سرمست، مدهوش،
مهمان خیالات خود بودم،
بوی شب بو فضای خانه را پر کرده بود.
صدایی آشنای جان،
از حیات خانه می رسد به گوش!
مرا سوی خود کشاند.
پایم به گلدانی می خورد،
گلدان تلوتلویی خورد،
آسمان به گرد او می چرخد،
یا که او...

آن زمان که گفتمش وای به حال دگران
من شدم از بد این حادثه خود از دگران

بگو از این منِ دل خسته ی شاعر چه می دانی؟
گرفتارم به دردی که ندارد هیچ درمانی!

هزار اندوه در دل دارم اما باز می خندم
اگر در گریه خندیدی بدان بدجور ویرانی!

نگو از گل! نگو از باغ! من تفسیر پاییزم
که روحم مانده در هر کوچه ی...

«حنین»
در شب سرد،
بی تو،
تنها،
برهنه پای،
ژنده، ژولیده،
پرسه های بی پایان.
در دل خود زمزمه می کنم،
چکامه ای از دوردست ها.
جز کوی تو ندارم جای،
یادت برایم آرام جان.

آه از این حسرت بی پایان،
که میان افکارم جان می گیرد،
گویی جان مرا...

..وقتی که پرده پرده دلم را نواختم
از ناله ی سه تار خودم گریه ام گرفت

یک تکّه آفتاب برایم بیاورید!
از آسمان تار خودم گریه ام گرفت
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱/۲۰

بهار شد،
سبزه رویید،
شکوفه شکفت،
بلبل خواند،
پرستو شاد،
چلچله از سبزه زار گفت.

قرقاول خوش آواز،
هلهله در گلستان،
زنبور پروانه سرخوش،
رقص گل ها در باد،
گل شیپوری تناز.

روییده اند بنفشه ها،
پامچال زیبا،
عطر گل ها درهوا،
کودکان غرق در رویا،
مادران در تقلا،
اما...

گفتند که صبر کن ، به خدا درست می شود ، کردم ، نشد رفیق ، به خدا نمی شود ،
گویا گِل ما را سرشتند به درد ،
بی هیچ شکی با دعا مداوا نمی شود .
بابک حادثه

شب بود،
ابتدای هجوم تاریکی،
تلخی تازش غم ها بود.
جغدی
چون سایه ای شوم،
بر روی گردوی انتهای خانه بود،
کنار آرامش انگور.
شب بود،
ابتدای هجوم تنهایی،
روبروی جنگل خاموشی.
شبپره ای شکار خفاش شد،
در سکوت!
این تاریکی
این شومی
تا کرانه ی نگاه ادامه داشت.

بازوی تو که نیست، سرم روی بالش است
این روزها دلم خوشِ بازوی بالش است

شب ها اگرچه نیستی، اما نشسته ای
در قابِ عکس خویش که پهلوی بالش است

داری نگاه می کنی این حالتِ مرا
لبخندت آتشی به پرِ قوی بالش است

مادر دوید و کوفت به دروازه،...

«دیو»
مردی فریاد کشید،
صدایش در حیاط خانه پیچید،
گنجشک پرید،
شادی پر کشید.
پسرک تنها لرزید،
ترسید،
تهدید، تهدید، تهدید.
کسی اشک پسرک را ندید.
اما ای کاش کمی تردید.
پیرزن همسایه ناامید.
پسرک از خودش پرسید
آیا مرا ندید؟

دستی رفت به هوا،
کودکی رفت به فنا،
و...

«سوگ»
نفسی به شماره افتاد و بی رحمانه از حرکت ایستاد.
اشک ها بی وقفه غریبانه باریدند.
ناله های سوزناک سکوت شب را دریدند تا بامداد.
«هیچ»

بغضی گلویم را فشارد در نبودت
کاخر مرا از پا درآرد در نبودت

هم بغض هم دلتنگی و هم دوری از تو
این درد ها درمان ندارد در نبودت

من هر طرف را بنگرم یاد تو افتم
یادت ولی سودی ندارد در نبودت

این آسمان هم مثل من حالش گرفته...

باور نمیکنم که جهانم چه بی تو نالان است

به کنج دل نشسته غمت بیصداومهمان است

امان ز عشق جگر سوز و آه و حسرت دل

که در هوای تو این دل به غم پریشان است


بادصبا

«رویای خیس»
شبی همچون ژنده پوشی شبگرد،
به کوی تو آمدم سرگردان.
اهل کوچه همه در خواب.
سراغت را می گیرم،
از توت سالخورده ی انتهای کوچه،
از آن سگ ولگرد،
اما نیست از تو هیچ نشان.
دلم برای دیدن رویت چه بی تاب.

از تو پیدا نیست ردی،
از...

«نور گمشده»
در ساحل زمان،
موج سکوت و سکون،
به سپیدی موهایم می خورد؛
خستگی از دل جبر سیاه زمانه،
می دمد در رویاهایم بی امان.

روزهای سپید پیش رو،
زمانه ی سیاه در سرزمین خستگان،
پشت سر.
در فراسو امید، آرزو.

در پنجره ی شب،
به دنیایی از ستاره...

مرغ شبخوان
که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند
آهوان گم شدند در شب دشت
اه از آن رفتگان بی برگشت ...

ما که رقصیدیم به هر سازی زدی ای روزگار
دل به تو بستیم و آخر، دل شکستی روزگار

خوب بودم پس چرا کاتب برایم غم نوشت
کی روا باشد جوابم با بدی ای روزگار

فارغ التحصیل دانشگاهِ درد و غصه ام
بهر شاگردت عجب سنگ تمامی روزگار

گر برای دیگران...