متن عاشقانه

چشمانت زیبا ترین استان منطقه‌ست

تنها دارایی دل نشینِ منی♡

کلمات
در دهان
پروانه می‌شوند
هرگاه می‌خواهم صدایت کنم
گُلی جان!

گُلسَرَت
چنان عطررُباست
که آنثیا
گل‌های دامنش را
پرپر کرده

تو سکوت می‌کنی
و قدم‌هایت را
طوری بر زمین می‌نوازی
که ترپاندر
دنبال تعریف جدیدی از موسیقی است

دنیا نفس دارد هنوز
در نقشه‌یِ پیراهنم
باید کمی نازک شوی
باید برقصی در تنم

شبُ یک بغل خیالِ تو

آمدم تا که ببوسم لب شیرینت را...

که پریدم از خواب...


چقدر خواب قشنگی میشد...


فرصت بوسه ز لبهات ، گر محیا میشد...

نفس، نفس، سروده ام،
تو را به لحظه های دل؛
نفس تو را کشیده ام،
ز موجِ هر هوای دل.

نفسم با تو شود شاد و،
دلم نغمه زنان؛
تپشِ قلب و صفای گلِ جانم با توست!

نفس گشتی برایم،
می کشم با تو، هوایم را؛
ببین نقّاشِ احساسم،
چه اندازه، نفس دارد!

تا آخرین نفس،
به کنارم بمان؛ نرو!
با تو،
دلم،
پُر از:
تپشی عاشقانه است.

در گروهِ عاشقی، نامِ تو را، اد کرده ام؛
هر کسی، غیر از تو را، از راسِ آن، رد کرده ام!

پرتپش، رویت، تمرکز کرده قلبِ عاشقم؛
گو که جز تو، با دگر، اعضای دل، بد کرده ام!

تو، توانِ دل شدی، در جذرِ قلبِ عاشقم؛
در ریاضیِ دلم، مهرت، مشدّد کرده ام!

جزر و مدّ شورِ دریای عطش، پیوسته تو؛
سوی خود، همواره دریای تو را، مد کرده ام.

کدام سرمه سیه کرده چشم یار مرا
که چشم یار ، سیه کرده روزگار مرا

و عشق دیر وقتیست الفبای واژگانش خشکیده
و چکامه های عاشقانه اش خاکستر شده و باد برده است
وبرلباس عابرانی شاید بنشیند که با عصبانیت بتکانندش، بی آنکه بدانند دلبریهای معشوقی بوده است.

مو پریشان منی، دست به زلفت نزنی...


که سیه زلف پریشان تو برده دل ما...

بیا و خود را
خدای شعر هایم
بر همه بنما
خودت هم میدانی
همین چند غزلی
که میگویم
تمام حرف های دلم
را مو به مو
در بیت ها
روانه ی دلت میکند و تو
مرا
سایه بانی هستی
که غم در
سراپای وجودم
لحظه ای جا نگیرد و
تنها...

(مجلس رندان)

درآن محفل که بوی خدعه و تزویر می‌آید
یقیناً مَعرفت، در آن مکان، کم گیر می‌آید

نمی‌دانم چرا هرجا که حرفی از وفا باشد
به چشمم چهره‌هایی مملو از تزویر می‌آید

مکش بالا خودت را با تزاویر و ریاکاری
که فوّاره پس از بالانشینی، زیر می‌آید

مباش اهل...

همه چیز برایم روشن است
تو
از تبارِ واژه‌ی آفتاب هستی
که می‌توانی این چنین
دست‌ِ کبودِ جوهری‌ام را
از میانِ خطوطِ شب
نجات دهی...

سفت‌تر بگیرید
گوشه‌ی سنگینِ تابوت را
همان گوشه‌ای که به شانه‌ی چپم
- جای خالیِ دستی در عکس‌های زندگی-
می‌رسد

لطفاً
پیش از رفتن‌
مستطیلِ تنهایی را
به دایره بدل کنید
تا روزها و شب‌ها را
به جستجوی گوشه‌ای بگذرانم...

بهش گفتم؛ بهترین لحظمون کی بوده ؟
گفت؛ دنبال بهترین لحظه ها گشتن وقتی که خود لحظه رو کشتیم چه فایده ای داره؟
سرم و انداختم پایین و تو دلم گفتم؛
تو هنوزم بهترین لحظه ی منی دیوونه
اما به قول خودش گفتنش چه فایده

از کجای جهان تو رسیدی به من
که تمام جهانم از آن تو شد...


برشی از ترانه

العفو زلیخا
العفو!
که از تو
هزار چهره کشیدم
یکی از یکی زیباتر
آخر نمی دانی
نگاهِ تُهی بخشِ من به دیوار
نگاهِ تُهی بخشِ دیوار به من
این نگاه و آن نگاه
با ذهنِ شاعر چه می کند!
«آرمان پرناک»