متن پرواز

\پرواز را به خاطر بسپار...\

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست،

اما بعد از مرگ پرنده
پرواز هم دق کرد و مُرد!
این پرنده است که به پرواز جان می بخشد...

ارس آرامی

گاهی باید رها کرد و رفت.
درست پشت دنیای این آدم ها قایم شد.
تنها از تو یک ارثیه به جا بماند، تا بارانی شود که بر سر عاشقان فراموشکار این شهر می بارد.
گاهی باید رها کرد و رفت، تا بدانند اگر مانده بودی، عاشق بودی، وگرنه رفتن را...

::پرواز را به خاطر بسپار...::

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست...

اما بعد از مرگ پرنده،
پرواز هم دق کرد و مُرد!
پرواز بدون پرنده بی معنی ست

ارس آرامی

\پرواز را به خاطر بسپار...\

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست...
اما بعد از مرگ پرنده،
پرواز هم دق کرد و مُرد!

ارس آرامی

درست وقتی کرم ابریشم فکر کرد که زندگیش تموم شده و فشار پیله اش در حال خفه کردنش است،پیله گشوده شد و شروع به پرواز کرد.
سختیهای ما مثل پیله اند وجودشان برای تکامل لازم است

نویسنده: عارف محسنی

مرا همرهی کن

به گوشم شب بیقراری
سخن های مستانه گفتی و رفتی
در آلونک سوت و کورم
دمی قصه ام را شنفتی و رفتی

چه می دانی از روزگاری
که باخود دمادم به جنگ و ستیزم
و دستان خود را به دستم
ندادی که از جای خود برنخیزم

همان...

به پرنده ِ چشمانت بگو
به پرواز در آید
ودر کنج دل ِعاشق من
لانه ای امن بسازد .

تو نبودی
تا ببینی
بی تو
هیچ پرنده ای
شوق پرواز نداشت
با پرنده ها،
پرواز کن،
در پرواز ،
هیچ پرنده ای؛
پیر نیست...!

الفبای زیستن ...
به دست فراموشی ست
و کسی که ترانه هایش
ترانه ی تنهایی ست
زیستن در شعر زیباست
و پرواز کردن در عالم خیال
شاید ...
در حیات واقعی...
چیزی ترانه نو نخواهد خواند
کسی لبخند آفتاب گردان ها را
نثار خورشید نخواهد خواند
تلحی ها ماندگار همیشگی...

پر گشایم در باد ...
هر کجا باشد ، باشد
پرواز خواهم کرد
تند برخواهم خاست
و خواهم رفت ...
به کوی سبز سپیدار رویایی
به ابدیت مطلق یک وجدان
به شهر های محکمه دار سنگ فرش
که صحبت چلچه را...
از میان شیشه های سرد مکدر
که روزی فریاد...

صبحدم
وقتی که بادها
در بیشه های دور
چنگ می زنند
گویی نسیم
چون نوازنده ای
به روحِ تو دست می ساید و
با کوبه ای خفیف
نغمه ساز می کند
نَفَس را مجالِ برآمدن نمی ماند و
روح با نسیم
تا بیشه های دور
پرواز می کند

مریم رضایی

پله ها را یکی پس از دیگری گذراندم...
وارد هواپیما شدم..
شماره صندلی را چک کردم...
نشستم..
موبایلم را روی پاهایم گذاشتم گذاشتم..
کمربند را بستم...
سرم را ب تکیه گاه صندلی تکیه دادم..
چشمانم را بستم..
هواپیما حرکت کرد..
اوج گرفت..
میان راه ناگهان تکان شدیدی خورد..
صدای جیغ...

پر پرواز می خواهم
که روم از هر کجا ...
آزاد و رها همچون باد
همچون یاد تو و خاطره ها
پر پرواز می خواهم ...
که روم سوی خدا ، پیش خدا
بنشینم و ببینم ...
که چرا و چرا و چرا
عشق ها را با ریا آلوده اند...

تنیده شدم چون پیله به دورت
من از پروانه شُدَنت نمی ترسم
پرواز سهم توست
من ابریشم می شوم
پیراهنی برازنده ی مردی با رسم پروانه

گیجم و قرن هاست گم گشتم، در شب خسته ی جهان خودم
مثل اصحاب کهف در خوابم، مانده ام دور از زمان خودم

ورق خفته در کتابچه ام، کودکانه مرا \طیاره\ بساز
بپران و کمی بلندم کن، نیست پرواز در توان خودم

دل من قسمتش پریشانی ست، شاعرم عادتم خود...

دل روشنی دارم ای عشق
صدایم کن از هر کجا می توانی
صدا کن مرا از صدف های باران
صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن
صدایم کن از خلوت خاطرات پرستو
بگو پشت پرواز مرغان عاشق
چه رازی است
بگو با کدامین نفس
می توان تا کبوتر سفر کرد؟...

پرواز در این صبحِ دل انگیز خوش است !
آوازِ پرندگانِ پاییز خوش است !

با نم نمِ بوسه های باران به زمین
یک چاییِ داغِ و تلخِ سرریز خوش است !

اگر ماه عطری داشت ،
قطعا بوی تو را می داد ،
اگر شب رنگی بود ،
حتما به سلیقه تو لباس می پوشید ،
اگر چشمکِ ستاره ها صدا داشت ،
شک ندارم تو جایشان حرف می زدی...،
من که به آسمان نرفته ام ، نمی دانم !
در...

یک قدم به جلو 
یک قدم به عقب
سرگردانی ..؟
نام ندارد !
شاید تاریک ترین نقطه جهان ...
پای ماندن ندارد
مادری که جانش را به خون کشیدن
دخترکانی که در پی فردا
آزادی را میان خون نوشتند
خمپاره ی  هراس ، رویاهایشان را تکه تکه کرد
پرواز ......

من ۱۷ سالگیت مبارک ...
من به آفتاب گردان شبیهم
در تاریک ترین روز ها در پی نورم
حتی وقتی که سرم پر از دانه های سیاهه
من چون رویاهایم اوج گرفتم
پشت به تمام ستاره های شب
تا برسم به صبحی که تنها از خورشید طلب نور می کرد ...

حیاطی کوچک وُ
طنابی بسته
باد به پرواز درآورد رخت ها را
□
خوشبختی!
وقتی انسانی نیست!!!

نه غزل برای خواندن، نه صدا برای آواز
نه هوای شعر دارم، نه پری برای پرواز

نه چنان شکسته بالم که زمین شود سرایم
نه توان پر کشیدن به امید صبح اعجاز

چه به روز آفتاب سر بام ما رسیده است
خبر از طلوع داری؟!!!شب خانمان برانداز

نه ترانه می...

✓همیشه سقوط کن تا:

طعم پرواز را یچشی:•✓

طبیعت کتاب زندگیست
ومهمترین درس آن درس پرواز است
تا وقتی رها نشوی به پرواز در نخواهی آمد
اگر طالب کمالی باید رهاکنی دلبستگی هایت را
کرم ابریشم تا از پیله دل نکند
پرواز را تجربه نخواهدکرد
و روح زمانی به آرامش می رسد
که جسم و دلبستگی های
دنیویش...