متن کودکی

می دانی رفیق
دلم برای کودکی هایمان تنگ شده ،
همان زمان که بزرگترین دغدغه ی زندگیمان
ترک خوردن لاک ناخن هایمان بود.
حسرت هایمان در انجام ندادن تکالیف مدرسه خلاصه می شد.
در میان بازی های روزگار بزرگ شدیم و نفهمیدیم کی حسرت هایمان هم با ما بزرگتر شدند....

اگر میدانستیم
قرار است در آینده
چه بلاهایی را
تاب بیاوریم
در کودکی به جای
توپ پلاستیکی مان
قلبمان را دو لایه
میکردیم
شاید اینگونه
بغضمان حریف گریه هایمان
میشد....

عالَم همه زیبا بوَد، اما یقین، اما یقین
دنیای پاک کودکی، زیباترین! زیباترین!

با هم کوچه ها را سربسته قدم می زدیم
از تمام پنجره های نیمه باز
حرف های نزده را
روی کاغذی نوشتیم
و به شکل موشکی
به حیاط احساس هم فرستادیم
این حرف ها بزرگ تر از حیاط همه خانه های شهر بود
و چقدر خوب
که هنوز پرده ی...

کودکی ام را
سنگ زد
هفت سنگ زندگی

هیچ فکر کرده ای دنیای کودکی چرا زیباست،
چرا مزه ی همه ی خوراکی ها متفاوت تر است و تمام
بازی ها نوستالژی می شوند؟
هیچ چیزی جز هیجانِ دیدن رفقا برای قانع شدنمان در چُرت بعدازظهر مؤثر نبود چون در ذهنمان چیزی جز آن نبود و از یک جایی...

اهای باد
کودکی ام را
بادبادک بالا کشید

دلم کمی کودکی میخواهد...
از همان روز هایی که زندگی
رنگ و بوی دیگری داشت،
روزهایی که نشستن دانه برف کوچکی پشت پنجره ی خانه،دلیلی برای خنده ها و قهقهه زدن هایمان میشد
همان روز هایی که پاییز را با راه رفتن بر روی برگ های خشک شده و صدای...

کودکی که بازی نکند کودک نیست، ولی مردی که بازی نکند کودکی که درون او زندگی می کرد را برای همیشه از دست داده و شدیدا دلش برای او تنگ خواهد شد.

خانه بوی نارنگی می دهد،
نارنگی های نارسِ روزهای اول پاییز،
نوستالوژی سالهای کودکی در من بیدار می شود.
هوا بوی پاییزهای کودکی ام را می دهد،
پاییزهایی که هر روزش باران می آمد
و زمین پر می شد از برگهای نارنجی و خرمالوهای نارس که زیر پا له می...

ما از همان کودکی،
زندگی کردیم در دنیای ساختگی خویش و هنوز که هنوز است
زیرِ آوار آن دست و پا می زنیم...

مونس آهنگری

خودم را میانِ کوچه پس کوچه هایی رها کردم که در کودکی آن جا دویده بودم.
از تهِ دل خندیدم و خندیدم.
دل خوری ها زود از خاطرم پاک شد و کینه ای وجود نداشت که قلبم را تیره کند.
دست های زمختی بود که محکم گرفتمش تا در شلوغی...

ما عشقیم
خود عشقیم
مایی که در اوجِ بی انصافیِ روزگار زاده شدیم
کودکیمان در هیاهوی"با نوای کاروان" گم شد
شادی هایمان ؛ تحمیلی بود...
و قناعت تنها میراثمان
که از کودکی یاد گرفتیم فقط "درک"کنیم
پول نخواهیم ، پدر را درک کنیم
آرزو نکنیم ، زمانه را درک کنیم...

می دانی رفیق
دلم برای کودکی هایمان تنگ شده ،
همان زمان که بزرگترین دغدغه ی زندگیمان
ترک خوردن لاک ناخن هایمان بود.
حسرت هایمان در انجام ندادن تکالیف مدرسه خلاصه می شد.
در میان بازی های روزگار بزرگ شدیم و نفهمیدیم کی حسرت هایمان هم با ما بزرگتر شدند....

دوست دارم آزاد باشم!
همچون پروانه های سرخ و صورتی یک گلستان؛
پرسه زنم میان گل ها
سرمست شوم
از عطر دل انگیز سنبل و سوسن های باغ جادو
و بال بگیرم
و پرواز کنم تا خود آسمان.
دوست دارم شبیه به یک پروانه
به مثال روزهای خوش کودکی،
رقص...

بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم، بچه بودیم و بی خیال بودیم، برای خودمان دنیایی ورای این دنیا ساخته بودیم و در آن سیر می کردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه های کودکی را گشت می زدیم، چرخ می زدیم و برای خودمان خیال های جانانه می بافتیم.
بچه...

دُختَرَکَم
دختر زیبای من!
تو
همان خودِ منی
راه برو
کودکی کن
آرزو کن
رویاهایت را من
می بافم
میان گیس های خرمای ات
بُدو
زمین بُخور
بزرگ شو...
من تمام دردهایت را به جان می کشم
دُخترِ زیبای من!
خوشحال باش
تو بزرگترین نعمت زندگی هستی
آخ تو می...

اولین تنفس زندگیت،
یادت هست؟
اولین فریادت،
یادت هست؟
روزهای قشنگ کودکی،
الاکلنگ بازی،
یادت هست؟
طعم شیرین بستنی،
بادکنک بازی،
یادت هست؟
عاشقی، نوجوانی
شب تا صبح خیال بافی،
یادت هست؟
زندگی یعنی؛
پرواز پروانه
زندگی یعنی؛
شوق دیدار بهار
بوسه بر قامت ماه در تابستان
زندگی یعنی؛
نبرد...

باز باران با ترانه


میخورد بر بام خانه


خانه ام کو خانه ات کو ؟


آن دل دیوانه ات کو ؟


روزهای کودکی کو ؟


فصل خوب سادگی کو ؟


یادت آید روز باران ؟


گردش آن روز دیرین ؟


پس چه شد دیگر کجا رفت ؟


خاطرات خوب و...

کاش !
همچون طفلی ،
به دریایِ گرمِ وجودِ مادرم ،
می خزیدم ،
از آنجا
دوباره زاده می شدم ،
بزرگ نمی شدم ،
می ماندم در علفزارم
و برای همیشه
لبخند می زدم ...

من هنوز هم ،هر صبح،
چشم که باز میکنم
برای موهای جو گندمیِ ،کنار شقیقه هایت می میرم ...
و هر روز بیشتر میفهمم که کودکانه تر از قبل به حمایت و آغوشت نیاز دارم ....
میدانی من تا همیشه عاشق خواهم ماند
صد بار به عقب برگردم نه سیاستمدار...

کودکی!
ای رویای قدیمیِ خوشبخت
که در باغچه ات مهربانی می کاشتم
گُلِ سرخ و میخک می چیدم
شب ها ماه را به مهمانی می خواندم و
نسیم، شادمانه به خانه ام سر می کشید
رها بودم و موسیقیِ زلالِ عشق را
برای ستارگان می نواختم و
روزها
زنبورهای زرّین...

دَمی که از نگاهِ پنجره ی خیس می نگرم
میانِ باران ها
سرخسِ کودکی ام را دوباره می کارم
بر شاخه های آن،
رویای شکوفه ی رخشان
و بر شکوفه،
قطره ای
و در قطره،
صورتِ خود را دوباره می بینم
و باد، قطره را با خود
می بَرَد تا...

کاش می شد در کودکی ام می ماندم
جایی که تنها تلخی زندگی ام
شربت سرما خوردگی ام بود.