متن کودکی

خانه بوی نارنگی می دهد،
نارنگی های نارسِ روزهای اول پاییز،
نوستالوژی سالهای کودکی در من بیدار می شود.
هوا بوی پاییزهای کودکی ام را می دهد،
پاییزهایی که هر روزش باران می آمد
و زمین پر می شد از برگهای نارنجی و خرمالوهای نارس که زیر پا له می...

ما از همان کودکی،
زندگی کردیم در دنیای ساختگی خویش و هنوز که هنوز است
زیرِ آوار آن دست و پا می زنیم...

مونس آهنگری

خودم را میانِ کوچه پس کوچه هایی رها کردم که در کودکی آن جا دویده بودم.
از تهِ دل خندیدم و خندیدم.
دل خوری ها زود از خاطرم پاک شد و کینه ای وجود نداشت که قلبم را تیره کند.
دست های زمختی بود که محکم گرفتمش تا در شلوغی...

ما عشقیم
خود عشقیم
مایی که در اوجِ بی انصافیِ روزگار زاده شدیم
کودکیمان در هیاهوی"با نوای کاروان" گم شد
شادی هایمان ؛ تحمیلی بود...
و قناعت تنها میراثمان
که از کودکی یاد گرفتیم فقط "درک"کنیم
پول نخواهیم ، پدر را درک کنیم
آرزو نکنیم ، زمانه را درک کنیم...

می دانی رفیق
دلم برای کودکی هایمان تنگ شده ،
همان زمان که بزرگترین دغدغه ی زندگیمان
ترک خوردن لاک ناخن هایمان بود.
حسرت هایمان در انجام ندادن تکالیف مدرسه خلاصه می شد.
در میان بازی های روزگار بزرگ شدیم و نفهمیدیم کی حسرت هایمان هم با ما بزرگتر شدند....

دوست دارم آزاد باشم!
همچون پروانه های سرخ و صورتی یک گلستان؛
پرسه زنم میان گل ها
سرمست شوم
از عطر دل انگیز سنبل و سوسن های باغ جادو
و بال بگیرم
و پرواز کنم تا خود آسمان.
دوست دارم شبیه به یک پروانه
به مثال روزهای خوش کودکی،
رقص...

بچه بودیم و چیزی نمی فهمیدیم، بچه بودیم و بی خیال بودیم، برای خودمان دنیایی ورای این دنیا ساخته بودیم و در آن سیر می کردیم، شنگول و سرخوشانه تک تک کوچه های کودکی را گشت می زدیم، چرخ می زدیم و برای خودمان خیال های جانانه می بافتیم.
بچه...

دُختَرَکَم
دختر زیبای من!
تو
همان خودِ منی
راه برو
کودکی کن
آرزو کن
رویاهایت را من
می بافم
میان گیس های خرمای ات
بُدو
زمین بُخور
بزرگ شو...
من تمام دردهایت را به جان می کشم
دُخترِ زیبای من!
خوشحال باش
تو بزرگترین نعمت زندگی هستی
آخ تو می...

اولین تنفس زندگیت،
یادت هست؟
اولین فریادت،
یادت هست؟
روزهای قشنگ کودکی،
الاکلنگ بازی،
یادت هست؟
طعم شیرین بستنی،
بادکنک بازی،
یادت هست؟
عاشقی، نوجوانی
شب تا صبح خیال بافی،
یادت هست؟
زندگی یعنی؛
پرواز پروانه
زندگی یعنی؛
شوق دیدار بهار
بوسه بر قامت ماه در تابستان
زندگی یعنی؛
نبرد...

باز باران با ترانه


میخورد بر بام خانه


خانه ام کو خانه ات کو ؟


آن دل دیوانه ات کو ؟


روزهای کودکی کو ؟


فصل خوب سادگی کو ؟


یادت آید روز باران ؟


گردش آن روز دیرین ؟


پس چه شد دیگر کجا رفت ؟


خاطرات خوب و...

کاش !
همچون طفلی ،
به دریایِ گرمِ وجودِ مادرم ،
می خزیدم ،
از آنجا
دوباره زاده می شدم ،
بزرگ نمی شدم ،
می ماندم در علفزارم
و برای همیشه
لبخند می زدم ...

من هنوز هم ،هر صبح،
چشم که باز میکنم
برای موهای جو گندمیِ ،کنار شقیقه هایت می میرم ...
و هر روز بیشتر میفهمم که کودکانه تر از قبل به حمایت و آغوشت نیاز دارم ....
میدانی من تا همیشه عاشق خواهم ماند
صد بار به عقب برگردم نه سیاستمدار...

کودکی!
ای رویای قدیمیِ خوشبخت
که در باغچه ات مهربانی می کاشتم
گُلِ سرخ و میخک می چیدم
شب ها ماه را به مهمانی می خواندم و
نسیم، شادمانه به خانه ام سر می کشید
رها بودم و موسیقیِ زلالِ عشق را
برای ستارگان می نواختم و
روزها
زنبورهای زرّین...

دَمی که از نگاهِ پنجره ی خیس می نگرم
میانِ باران ها
سرخسِ کودکی ام را دوباره می کارم
بر شاخه های آن،
رویای شکوفه ی رخشان
و بر شکوفه،
قطره ای
و در قطره،
صورتِ خود را دوباره می بینم
و باد، قطره را با خود
می بَرَد تا...

کاش می شد در کودکی ام می ماندم
جایی که تنها تلخی زندگی ام
شربت سرما خوردگی ام بود.

گمان می کنم
چشمانم را بسته ام...
و تو قایم شده ای!
به یاد قایم باشک های کودکیمان...
باید به دنبالت بگردم!
آرزو میکنم جای همیشگی قایم شده باشی!
در کودکی یاد گرفتیم؛
آدمها مدتی قایم میشوند!
باید بگردی و پیدایشان کنی!
اما
چشم هایم را گشودم...
نه کودکی بود...

سلام تابستان !
فصل خوب خاطره انگیزِ من ...
نفسِ گرمِ تو را دوست دارم ،
بوی فراغت می دهد
بادهای لطیف و ملایم بعد از ظهرت ؛
مرا یاد بازی و شیطنت کودکی ام می اندازد
یاد روزهایی که آمدنت ؛
پایان درس و مشغله ها بود
نام تو...

میخواهم تکان بخورم اما نمی توانم انگار که بدنم احساس
ندارد...
بوی گسِ خاک تا مغز و استخوانم رفته
تلاش می کنم تا به یاد بیاورم کجایم که به ناگه حرکت جانوری را روی پوست صورتم احساس می کنم می ترسم و میخواهم فریاد کنم و پرتابش کنم اما صدا...

تمام دوران کودکی به امید رسیدن به این آرزوی درست، و به امید معجزه ی بزرگ شدن، می گذرد و وقتی بچه ای بزرگ شد، اغلب فراموش می کند که چه کارها می خواسته بکند، و اگر هم فراموش نکند، آن را آگاهانه به فراموشی می سپارد. به همین دلیل...

تو بادبادک بازیگوشی بودی
که با دنباله ی عطرش
هر روز
از خیابان نوجوانی ام می گذشت
و من
کودکی که می دوید
می دوید،
می دوید و نمی رسید.

کودکی که موهایش جوگندمی شدند،
اما هرگز نخواست بزرگ شود
چرا که بزرگ شدن،
فراموش کردن تو بود.

من کودکی...

از کودکی بیرون می آییم بی آنکه بدانیم جوانی چیست،ازدواج می کنیم بی آنکه بدانیم متاهل بودن چیست و حتی زمانی که قدم به دوره پیری می گذاریم، نمی دانیم به کجا می رویم :
سالخوردگان، کودکان معصوم کهنسالی خویش اند. از این جهت، سرزمین انسان سیاره ی بی تجربگی...

از هیچ کار کودکی ام پشیمان نیستم

جز اینکه ارزو داشتم بزرگ شوم…

مثل قایم باشکِ دوران خوب کودکی
هرچه از تو می‌گریزم، باز پیدا می‌کنی...

دلت تهرون چشات شیراز
لبت ساوه هوات بندر
بمم هر شب تنم تبریز
سرم ساری چشام قمصر
دلم دل تنگه تنگستان
رو دوشم درد خوزستان
غرورم ایل قشقایی
تو رگ هام خون کردستان
تو خونم جنگ تحمیلی
تو خونت ملک اجدادی
خرابم مثل خرمشهر
ولی تو خرم آبادی
تمام کودکی...