پرزدی رفتی ومیرقصی به بام دیگری من پرت دادم برو ،اما حرام دیگری غرق شورومستیِ آتش شدی،من سوختم زردی ازمن ،سرخیش باشد به نام دیگری تاردل در پود چشمت شدگره پشت گره می شوی با خنده هایت تورودام دیگری می روی فصل خزانت شد شروع درد من شادی وسرسبزیت هم...
سفر ما را جای تازه نمی برد. جای قبلی را برایمان تازه می کند. بعد از سفر می فهمی خانه ای که در آن زندگی می کنی نور کافی ندارد. اشیا خوب چیده نشده اند. زیاد چفت همند. پرده ها بدرنگ هستند. چشمت می افتد به ساعت روی دیوار؛ اشانتیون...
وقتی زیاد به رفتن فکر می کنی، سفر را آغاز کرده ای. خود به خود از جایی که هستی فاصله گرفته ای...
بعضی آدمها وقتی میفهمند به پایان سفر زمینی نزدیک شدند اونقدر در اندوه غرق می شن که قبل از مرگ می میرند...بعضی ها اما عجیب و زیبا برخورد می کنند...این دسته سریع یک لیست پایانی تهیه می کنند و میرن سراغ آرزوها و رویاهایی که در طول زندگی داشتند و...
آخر پائیز بود شب چله و باز، یک قصه ی تازه داستان ننه سرما... اما نه قصه ی آنشب تو قصه ی تلخ سفر بود.. صبح آنروز همه چیز زیبا بود تو میرقصیدی خورشید هم، با تمام دردهاش . . انگار او هم میدانست من اما.. ، تو خوابیدی و...
هر لبت نیمه ی سیبی ست جدا افتاده با لبم طعم لب سرخ تو چیدن دارد غزل تازه ی من از تن سبزت جوشید غزلم از لب سرخ تو شنیدن دارد همه ی سوژه ی نقاشی دنیا هیچ است تو تمام من و ناز تو کشیدن دارد راه سخت است...
جاده ها پرخطرند و سفر طولانی و دلِ ماست که در پیلهِ پوسیدهِ اندوهِ تو تنهاست هنوز... با من از سختی این راه مگو اگر این جاده شود ختم به تو زهرا غفران پاکدل
اگر این ثانیه ها با تو گذر میکردند با همه بی هنری باز هنر میکردند کاش بر جای جدایی همه شب پر بود از عاشقانی که در آغوش سحر میکردند لاله هایی که در این دشت به خون غلطیدند بر سر نور که نه ؛ شور خطر میکردند همچنان همدم...
یقین دارم هرکسی در زندگی اش حداقل یک بار کاری را که دوستش ندارد به اجبار انجام داده است و میدانم هرکسی طعم گس اجبار را چشیده است، یکی مجبور می شود رشته ی درسی اش را برخلاف علاقه اش انتخاب کند یکی مجبور میشود در شغلی که دوستش ندارد...
کرونا به من آموخت هر چه قلک شکستم و سفر رفتم و پوشیدم و خوردم و گشتم گوارای وجودم باد کرونا به من آموخت هر مهمانی که به بهانه شب چله و چهارشنبه سوری و عید نوروز و تولد اعضای خانواده ام در خانه ام برگزار کردم نوش جان مهمان...
از خانه ی غم پرور دل گاه گذر کن مهمان غم انگیز مرا دست به سر کن شومینه ی قلبم شده خاموش و دگر سرد آتش بزن این قلب مرا زیر و زبر کن در قوری دل جوش زند شوق وصالت با آمدنت کام مرا غرق شکر کن از جاده...
رفته ام با پا نه، اما با دلم سمت حرم روح من رفته سفر جا مانده اینجا پیکرم قسمتی از خویش را من جا نهادم سال پیش تکه ای از قلب من جا مانده پیش سرورم کاش می شد زندگی را جور دیگر زد رقم تا نباشد ،آن زیارت ،...
نسیم پاییزی وزید درختان می رقصند و برگ ها رخت سفر پوشیده اند یکی به رنگ زرد یکی به رنگ قهوه ایی وآن دگر رنگارنگ می رسد ز راه چند روز دیگر پاییز ، پاییز دل انگیز
دل روشنی دارم ای عشق! صدایم کن ... از هر کجا می توانی... صدا کن مرا ... از صدف های سرشار باران.. صدا کن مرا از گلوگاه سبز شکفتن...ِ صدایم کن از خلوت خاطرات پرستو! بگو پشت پرواز مرغان عاشق ... چه رازی ست؟ بگو با کدامین نفس... می توان...
بیا قراری بگذاریم تو همیشه سفر برو من خانه بمانم خودت خبر نداری بوسه و بغلت وقتِ بدرقه همیشه چیزِ دیگری ست
شاعر محمد حسین کاظم زاده دلم گرفته از این روزهای تکراری کجاست خلوت بی انتهای تکراری به قصه های نفس گیر خویش می خندم هزار و یک شب پُر ماجرای تکراری زبان درد مرا هیچ کس نمی فهمد می آورند برایم دوای تکراری به جستجوی کسی سالها سفر کردم رسیده...
اگر چمدان ها از اندوه بی پایانِ سفر می گفتند اگر جاده ها از محو شدن غم انگیزِ رد پاها می گریستند اگر نامه ها از خوابِ خاموشِ خود بیدار می شدند اگر دستهای ما دست ازخداحافظی می کشیدند و چشمهای ما قهر را بخاطر نمی سپرند اگر خاطراتِ بلاتکلیفمان...
گاهی دلت می خواهد ؛ چمدان دل را ببندی ... ؛ و با بال خیال ؛ به یک جای دور سفر کنی ...شاید جایی که مرغان مهاجر می روند ؛ ... مهاجرتی بی بازگشت یا جایی فراتر و دورتر ؛ ... آنجا که سیمرغ افسانه ای اسطوره ها ؛ به...
مسافران شب راهی سفرند ؛ سفری رو به سحر
از این قرنطینه گی های دمادم کسالت از این سنگینی اندوهگینِ گم شدن در این عادت تا سبکبالی آن روزهای به شادی خود را بازیافتن و سرمست خنده های تو بودن راهی نیست کافی ست پلک هایم را ببندم به چشم های تو سفر کنم و پرواز در آن جهان...
راهی مقصد دستانش شدم وگرنه من کجا سفر کجا جاده کجا مست چشمانش شدم وگرنه من کجا ساغر کجا باده کجا بیقرار وصل شبهایش شدم وگرنه من کجا امید آینده کجا قفل در زنجیر احساسش شدم وگرنه من کجا وعده پاینده کجا
«تنهاترین نهنگ دنیا» به خاطر تفاوتش در تولید صدا و انتخاب مسیر مهاجرتش در اقیانوس، تنها بود. تنها آواز می خواند و تنها سفر می کرد و هیچ کس قادر نبود که سکوت سرشار از آواز او را بفهمد و برای تنهایی اش کاری کند. تنهایی، به خاطر تفاوت هاست،...
تو پیامبر عشق بودی و معجزه ات سفر وقتی به تو ایمان آوردم که رفته بودی...
دیگر چه بلاییست غم انگیز تر از این من بار سفر بستم و یک شهر نفهمید
