متن اشک

این روزها
لگدمال شده اند
زیر پای اشک،
گونه هایم
مرهم بوسه هایت را می طلبد.



سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

به ندرت بخند. به ندرت اشک بریز.
و به ندرت دلتنگ شو. زندگی، تجمیع این به ندرت هاست.
اگر یکی شان را زیادی غلیظ کنی زندگی بدطعم می شود.
حواست باشد...

دارم عادت می کنم. به غذای سرد خوردن. به غذای سرد را چندین بار خوردن. به غذا نخوردن حتی. دارم به همه چیز عادت می کنم. شبیه آن معلمِ بازنشسته که به انسولین هایش عادت کرده. عادت کرده و دیگر دردش هم نمی گیرد. اما درد دارم. عادت کرده ام...

بذارصدای خنده هات
گوش جهانُ کر کنه
به جای اینکه اشک تو
تن زمینُ تَرکنه

عطرِ تو تراود مگر از بسترم امشب
کاین گونه گریزان شده خواب از سرم امشب

چون تشنه پس از وصلتِ دریا و چه کوتاه
از هر شبِ دیگر تک و تنهاترم امشب

بیدار نشستم که غمت را چو چراغی
از شب بِسِتانم، به سحر بِسپُرم امشب

اشکت چه شد ای...

خشکیده تر از برگ پاییزم ،
دلتنگم و از درد لبریزم !

از دوری ات می بارم و آرام
بر دامن خود اشک می ریزم !

می نالم از شبهای تنهایی ،
هم ناله ی جغد شباویزم !

آری گناه من نگاه توست ،
از هر نگه باید که بگریزم...

در آتش_عشق
سوختم بعد از تو !

دل را به غمت
فروختم بعد از تو !

از داغ هزار پاره
شد قلب من و ...

با اشک دوباره
دوختم بعد از تو !

لالیم و در سکوت ِدلِ بی زبان ما
لبخند و اشک می شود آنچه نگفتنی ست

سر تیتر خبر ها که تو باشی
تمام خبر هارا گوش خواهم کرد
آنقدر زیبا بودی که میترسیدم
میترسیدم آنقدر نگاهت کنم که روزی کور شوم
چه شب هایی که با خاطراتت روز شد
و چه روز هایی که با اشک های من شب
چه عصر هایی که از تو...

من هر روز با او صحبت میکنم
در پشت میزی زیبا در کافه ای قدیمی
من غزل میشوم او شور میشود
من غرق می شوم او ناجی می شود
من مات می شوم او مبهوت می شود
من درد او درمان
او سرد می شود من گرما
من حرف می...

مدتی ست دست و دلم به گذاشتن هیچ پست و استوری ای نمی رود.
امروز اما رفیقی این پست را از صفحه ی کودکان سندروم داون برایم فرستاد. دیده بودمش، اما دوباره دیدنش هم رَحم نداشت در تولیدِ ذوق!
اینجا تولدِ راستین است.
همانی که چند بار از مادرش خواسته...

قناری در قفس
آواز نمی خواند
دانه نمی خورد
آب نمی نوشید
قناری غمگین بود
گفتشم: اگر این چنین ادامه دهی زنده نخواهی بود
گفت :فرق نمی کند
گفتم:زندگی عزیز است
گفت : این زندگی برای تو عزیزِ
من خسته شدم
قفس را باز کردم گفتم:پرواز کن تو آزادی...
اشک...

وقتی برف پاک کن رو میبینم گریه ام میگیره

ماشینم ی دستی داره که اشکاشو پاک کنه

گونه هاشو تمیز کنه

اما من چی؟؟؟؟؟

ی بار هم نشد کسی اشکای منو پاک کنه

گونه های منو تمیز کنه

گاه چو تیری بدوم بر هدف
گاه چو اشکی برهم بر دو چشم
هر دم این حال خرابم کند
چشم به راه و عیانم کند
کز دم این بی خبری سر دهم
سر به در و
دست به بند
غلامم کنند
(◕‿◕)♡Leyla-Todeli

هیچ وقت از روى لبخند،
حالِ کسى را تشخیص ندهید!
یک لبخندِ ساده،
در عینِ حال می تواند
دردآور ترین حرف ها را
در خودش جا بدهد!
شما نمى دانید
بعضى از ما آدم ها چه مى کشیم
تا تمامِ بغض هایمان را
در همان لبخند خلاصه کنیم،
گاهى لبخند...

من در این کلبه ی خاموشِ تنهایی؛
سال ها نشسته و به نصیحت های ماهِ اغواگر گوش سپرده ام.
آنقدر از تو حرف زده ام؛
که مشامم از عطر خیالت پُر شده و جانم را به لب رسانده است.
تمام سطر هایِ دفتر شعرم
از غصه سیاه گشته و
جایی...

به آدم ها حق بدهیم
که برای حالِ ناخوش خویش،
گوشه ای دنج داشته باشند.
حق بدهیم که از شلوغی ها فرار کنند و
دیواری بلند دور تنهایی شان بکشند...
کمی با منِ خود حرف بزنند
و به گفت وگوهای جولان داده در سرشان خاتمه دهند.
آن ها نیاز دارند...

آدم هر چقدر هم ادعا کند
که می تواند تنهایی اش را قُلدرانه به دوش بکشد...
باز هم در خلوت خود
نیازمند حضور گرمی است که
ظرفِ شنیدنش را با دردهایش پر کند.
تا گوشه ای از ذهنش آرام شود
از اینکه قرار نیست غم هایش را سر بسته، به...

همیشه فکر می کردم آدم های بی احساسی هستند، همان هایی را می گویم که نه از چیزی خوشحال می شوند و نه ناراحت، نه دل می دهند و نه دل می برند از کسی، از همه چیز و همه کس راحت عبور می کنند، منتظر هیچ اتفاقی نیستند و...

دعا کردم سرت را نیزه دار از نی نیندازد
دعا کردم که سویت سنگ پی در پی نیندازد
.
دعا کردم کسی با مشک پر از نهر برگردد
عمود خیمه ها را شعله ها تا کی نیندازد؟
.
سرت را نزد او بردند و من در دل دعا کردم
خدا...

بسم رنگ آن دو چشمت شعر من آغاز شد
اولش گفتم، بگویم شعر مایل بر کجاست
تا که رویت هست از چیز دگر گفتن؟... نخیر
شعر من امشب تمام و تام راجع به شماست
شعر من با روی زیبایت عجین گردیده است
حقُ وَالاِنصاف رویت اَحسَنُ الخلقِ خداست

شعر من...

هر صبح
لبخندم را آویزان می کنم
آنسوی پنجره,
گوشه ی یادت می نشینم
و یک فنجان اشک
سر می کشم...

به عقل سر بسپارم دعای خلق این است
روا مباد دعایی که عین نفرین است
رهایم از هوس دیدن بهشت که عشق
طمع بریدن از این سفره های رنگین است
اگر چه دین مرا گیسوی رهای تو برد
کسی که بنده ی موی تو نیست بی دین است
تو هم...

درختان، برگ می ریزند و گریه می کنند
و ما روی اشک هایشان قدم می زنیم
کدامشان زخمی تبر شد
کدامشان را سر بریدید
که سالهاست، پائیز که می رسد
تمامشان به درد یکی پیر می شوند