حتما این پاییز هم مثل همه ی پاییزهای دیگر میگذرد، خواننده ها دوباره آهنگ های جدید بیرون میدهند و از تنهایی و خاطرات آدمهای رفته حرف میزنند، حتما بچه مدرسه ای ها دوباره توی دفتر املاشان برای سین یک دندانه اضافه میگذارند و برای پ یک نقطه کم، دانشگاه ها...
تو را در کُنجِ قلبم و گوشهٔ دنجِ خیالم جای داده ام آه که چقدر دلم تنگ است و هوایم بارانی بازهم در کنار جای خالی تو زل میزنم به تاریکیِ این شب سیاه و سکوت خاموش این شهر را در آغوش میفشارم من مانده ام تنها با یک دنیا...
زمانی بود برای بودنش جانم را میدادم، پس با خودش فکر کرد که جانم بی ارزش است؛ اما دگر نه چشمهایم برای چشمانش و نه دستانم برای لمس دستهایش انتظار میکشند، نه قلبم برای دیدنش بی تابی و نه گوش هایم برای ندایش بی قراری میکند، حتی اشتیاقی به پشیمانیش...
تمام قافیه هایم فدای آمدنت بیا ردیف کن این جمعه های درهم را
دلَت را آماده کن عزیزِ من، برای روز های خوبی که قرار است از حالا به بعدمان سَر کنیم؛ برای روز هایی که قرار است شانه به شانه ی هم چشم باز کنیم و حسرت بخوریم تمامِ روزهایی را که سرِ راه هم قرار نگرفته بودیم؛ برای روز هایی که...
نزدیک تر بیا و به آتش بکش مرا عمری به انتظار نگاهی نشسته ام
انتظار می کشیدم که بیایی چشم براهت ماندم به لحظه های با تو بودن اندیشیدم اما مثل همیشه نیامدی من ماندم با غم نیامدنت عشق من .
چون درختان خزان حال دلم افسرده است برگ برگ خاطرات ِ عاشقی پژمرده است باغ گل بودم به هنگام بهار فصل ها کوچ بی هنگام تو قلب مرا آزرده است همچنان برگ درختان خزان بی خانه ام باد سرد سرنوشتم برگ و بارم برده است ابرهای دیده ام گریان تر...
ساحل را ترک کردم بادبان ها را کشیدم اما تو هنوز، در اسکله انتظار مرا می کشی دیر آمدی با منطق من، نبودن با بودنِ فرضی، تعبیر نمی شود به خانه ات بازگرد دریا آرام و باد موافق است در این هوا، دل به دریا سپردن، عالمی دارد
در انتهای کوچه آذر دختریست به نام یلدا. با موهای بلند و مشکی، پوستی سفید و گونه های سرخ مثل انار. دختری که منتظر است کسی بیاید و با عشق، دقایق منجمدش را گرم کند. آواز با هم بودن را در گوش هایش زمزمه کند و با دیدار های کوتاه...
مگر روابطتان بازی پانتومیم است که طرفتان باید از رفتار هایت حدس بزند که دوستش داری؟ که الان ناراحتی؟ که الان ته ذهنت گذشته که دلت گل رز میخواهد؟ که امشب دلت گردش خواست؟ به نظرم روِشتان درست نیست! دوستش داری؟ دلت چه چیزی میخواهد؟ خیلی واضح، علنی، روشن همان...
برابرِ همه ی لهجه ها، تمامِ بیان ها به گفته ی همه ی شعرها، تمامِ رمان ها میان تور و خزه، یک پریِ یخ زده بودی تو را از آب گرفتند نیمه شب ملوان ها... تمام ساحل کِل می کشید تا که رسیدی به افتخارِ تو ساز و دُهل زدند...
“پاییز می رسد که مرا مبتلا کند با رنگ های تازه مرا آشنا کند پاییز می رسد که همانند سال پیش خود را دوباره در دل قالیچه جا کند او می رسد که از پس نه ماه انتظار راز ِ درخت باغچه را برملا کند او قول داده است که...
در ژرفای درونم نی لبکی محزون هست هر سال پاییز ،که می آید آن را بر لبش می نهد باد در هم می پیچد و چشم تنهایی خیس می شود .... و انتظارم فرو می ریزد و حیاط شعرم آکنده می شود از برگ درخت ....
وقتی تو نیستی انگار هر روز جمعه است! همانقدر دلگیر همانقدر مسخره و تلخ. روزها تمام نمی شوند! هر بعدظهر در و دیوار اتاقم روی سرم آوار می شود انتظار آمدنت دیوانه ام می کند! اما امان از خود جمعه..! عصر جمعه که می رسد صبح جمعه ی دلگیر دیگری...
پاییز دخترَکیست با گیس های بافته شده به رنگ سبز ، قامتی دلربا که به انتظار معشوق ایستاده است و هر ساعت نبود معشوق مویی زرد می شود و از درخت گیسویش به زمین می افتد پاییز دخترکیست درست شبیه من... لیلا قهرمانی آرمینا
منو به اجبار پای سفره عقد نشوندن زیر تور حریرم به در نگاه میکنم؛ شاید بیایی ومنو با خودت ببری اما بعد از این همه انتظار... نیومدی که نیومدی.... کسی چه میدونه که من چشم به راه توام... با نیومدنت درخودِ،خود شکستم،بریدم آسمون هم مثل دلِ من گرفته بی تاب،غم...
ما زندگی کردن را نیاموخته ایم ما به تعداد روزهای عمرمان انتظار کشیده ایم برای رسیدن فردایی بهتر آدمی بهتر دنیایی بهتر. ما شیرینی لحظه هایمان را با انتظار تلخ کرده ایم . ما زندگی را زنده گی نکرده ایم.
عشق توقع و انتظار می آورد اما دوست دارم بی توقع دوستت داشته باشم. که از تو نخواهم به خاطر من تغییر کنی، از تو نخواهم به خاطر من کاری کنی. می خواهم همان جور که هستی دوستت داشته باشم و بنشینم تماشا کنم تو خودت برای این عشق چه...
انتظار آدمی را زرد می کند درست مثل برگ های پاییزی که خدا می داند چشم به راه چه کسی زیر پای رهگذران جان می دهند و رنگ می بازند ای کاش فاصله و دوری این روزهایمان به آینده سرایت نکند
ساعت دیواری خانه، پولک های درخشنده ی نور را بر لباس سیاه شب، می دوخت پروانه خیره به ماه بود و شمع به تنهایی در سایه ی تاریک ماه می سوخت؛ رهایی من من خوب می دانم دنیا را در سکوت دیوانه کرده اند آنکه باید در پود ابریشم تار...
نشسته ام به انتظار ... قیامت برپا شود مردم فوج فوج بیایند .. تو به تنهایی ! فرشته ها نامه های اعمال را رها کنند و انگشت به دهن بمانند و چپ چپ به خدا نگاه کنند.. و خدا یواشکی تبسم کند
نه ! اشتِباه نکن در انتِظار تو نیستَم در انتِظارِ مَنی ام که با تو رفت...
گلوی انتظار خشک است واژه های تنهایی آرام و بی صدا انتطار را فریاد می کشند.
